«Ημουν μικρός, ήμουν 9 ετών και δεν καταλάβαινα ακριβώς αυτό που είχε συμβεί. Ο πατέρας μου, μηχανικός στο στρατό, κατάλαβε αμέσως τα πάντα. Εμφανίστηκε στο σπίτι με έναν ανιχνευτή ακτινοβολίας.
Όταν το ενεργοποίησε, "χτυπούσε" σαν δαιμονισμένο... Μια μέρα, την ίδια περίοδο, κλώτσησα την μπάλα κατά λάθος στην οροφή ενός κτηρίου. Ανέβηκα και εκτός από τη δική μου, υπήρχαν κι άλλες. Τις πήρα όλες και ήμουν πολύ χαρούμενος, αλλά στο δρόμο για το σπίτι συνάντησα τον πατέρα μου, ο οποίος, βλέποντας με με τις μπάλες, μου ζήτησε να του τις δώσω. Εκανε το τεστ: Ηταν γεμάτες ραδιενέργεια. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνουμε, παρά μόνο να φύγουμε μακριά από το Κίεβο...
Σε σχεδόν όλη την Ουκρανία, τα σχολεία έκλεισαν. Όλα τα παιδιά μέχρι 15 ετών μεταφέρθηκαν σε μια πανεπιστημιούπολη της Μαύρης Θάλασσας, 1000 χιλιόμετρα μακριά. Αλλά ακόμη και εκεί δεν ήμασταν ασφαλείς επειδή η ακτινοβολία δυστυχώς δεν ακολουθεί ένα προκαθορισμένο μονοπάτι, δεν μπορούσαμε να ξέρουμε πού θα υπήρχε. Και αν το σκεφτόσουν, κινδύνευες να τρελαθείς. Επειδή δεν αισθάνεσαι την ακτινοβολία, τα αποτελέσματα και οι ασθένειες εκδηλώνονται ακόμη και μετά από χρόνια.
Έχω χάσει τόσους πολλούς φίλους από καρκίνο και λευχαιμία... Ετσι, υποσχέθηκα ότι μια μέρα θα είμαι σε θέση να κάνω κάτι για να πολεμήσω κάπως το Τσέρνομπιλ. Και όταν πήρα μεταγραφή στη Μίλαν, μπόρεσα να δημιουργήσω ένα ίδρυμα για να έρχονται άρρωστα παιδιά στην Ιταλία και να θεραπεύονται. Εγώ ήμουν τυχερός, άλλοι όμως όχι. Υπάρχουν ορισμένες εικόνες που δε θα σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μου».
(Ο Αντρέι Σεφτσένκο για το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ στις 26 Απριλίου 1986 - ΠΗΓΗ: facebook.com/ErgostasioPodosfairou)
