Κάποιες φορές η ζωή είναι μια αλληλουχία θριαμβικών νικών και οδυνηρών ηττών. Λίγες μόνο ημέρες μετά την καταστροφή στο Μάτι οι αθλητές μας του Στίβου, του Τένις, της Κολύμβησης, της Γυμναστικής και της Ιστιοπλοΐας αποτίοντας κι ένα είδος φόρου τιμής στους νεκρούς πέτυχαν σπουδαίες νίκες σε διεθνές επίπεδο.
Η απίθανη Στεφανίδου και η επανακάμψασα Κυριακοπούλου έγραψαν ιστορία πετυχαίνοντας μοναδικό αθλητικό κατόρθωμα. Το νέο μεγάλο αστέρι Τεντόγλου, ο απίστευτος Πετρούνιας, ο Τσιτσιπάς που μας εξέπληξε, ο Γκολομέεφ που έσπασε τη «γκίνια», η Καραχάλιου, η Δράκου κ.ά. μας γλύκαναν την ψυχή με τις μεγάλες νίκες τους ή τα σημαντικά πλασαρίσματα τους.
Σε αυτό το φόντο που προκαλεί αμφισημία συναισθημάτων κι ενώ ήδη γευτήκαμε τηλεοπτικά τα πρώτα αμφίρροπα και συναρπαστικά παιγνίδια από την Αγγλική Premier League, το δημοφιλέστερο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα του κόσμου, αναμένουμε με αναζωπυρωμένο το ενδιαφέρον την πρεμιέρα της Ελληνικής Super League, του αντίστοιχου εγχώριου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Δεν είναι μόνο η αναγεννημένη ΑΕΚ και ο εντυπωσιακός επιθετικά ΠΑΟΚ που κατάφεραν πέρυσι να σπάσουν το μονοπώλιο του καλά αντιστεκόμενου και πάντα ανταγωνιστικού Ολυμπιακού, αλλά και οι ομάδες δεύτερης ταχύτητας όπως ο Ατρόμητος Περιστερίου, ο Αστέρας Τρίπολης κ.ά. που ανέβηκαν επίπεδο και μας υπόσχονται εφέτος ένα πιο ενδιαφέρον κι αμφίρροπο πρωτάθλημα. Μόνο ο Παναθηναϊκός δείχνει να μην είναι στα καλά του για τους γνωστούς λόγους, γεγονός που συνιστά σοβαρό πλήγμα για την ποιότητα του πρωταθλήματος.
Οι χρόνιες παθογένειες βέβαια του Ελληνικού ποδοσφαίρου δεν έχουν απαλειφθεί. Άλλωστε εξ αιτίας τους το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει ούτε κι αυτή ακόμη την τεράστια κι ανέλπιστη επιτυχία του 2004 στην Πορτογαλία, όπως αντίστοιχα έκανε το μπάσκετ το 1987. Το Ελληνικό ποδόσφαιρο εγκλωβισμένο σε ένα φαύλο κύκλο προβλημάτων βρίσκεται σε μια περιδίνηση.
Το περιορισμένο εύρος της αγοράς και η θέση της Ελλάδας στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία ορίζουν αντικειμενικά χαμηλά τόσο την επενδυτική του δυναμική όσο και τις υλικοτεχνικές του υποδομές σε σχέση με άλλες ισχυρότερες εθνικές καπιταλιστικές οικονομίες. Αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες επηρεάζουν με τη σειρά τους αρνητικά την οργάνωση, τη στελέχωση και τον προγραμματισμό καθώς και τη γρήγορη αφομοίωση της ραγδαίως αναπτυσσόμενης διεθνούς τεχνογνωσίας.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που ελαχιστοποιούν τη δυνατότητα αναπαραγωγής διευρυμένου κέρδους, η διαπάλη των διάφορων κύκλων του μεγάλου κεφαλαίου οξύνεται κι εκφράζεται με την πιο άγρια μορφή της σε διοικητικό επίπεδο. Όλα αυτά μαζί επιδρούν αρνητικά στο προς κατανάλωση παραγόμενο πρωτογενές προϊόν που είναι το θέαμα, η υπολειπόμενη ποιότητα κι αισθητική του οποίου επανακαθορίζουν την οικονομία του ποδοσφαίρου.
Παράλληλα στο Ελληνικό ποδόσφαιρο η βία, που δεν είναι βέβαια εθνικό «προνόμιο» αλλά έχει διεθνικό χαρακτήρα, εκφράζεται με οξύτητα αποτυπώνοντας πιστά και την εθνική πολιτισμική μας τυπολογία. Πέρα από όλους τους άλλους κινδύνους που εγκυμονεί και που σε ορισμένες περιπτώσεις προσλαμβάνει καταστροφικό ή ακόμη και τραγικό χαρακτήρα, η βία λειτουργεί αποτρεπτικά για τους υγιείς φιλάθλους -κυρίως τις οικογένειες– αποδυναμώνοντας ακόμη περισσότερο την οικονομία του αθλήματος.
Στην πραγματικότητα ο αθλητισμός και ειδικότερα το ποδόσφαιρο είναι ένας διακριτός θεσμοθετημένος κοινωνικός χώρος μέσα στον οποίο εκβάλλεται ελεγχόμενα και σε ένα βαθμό με ασφάλεια ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής βίας, σαν αντιστάθμισμα της βίας και του αυταρχισμού του αστικού κράτους.
Η βία στα γήπεδα γενικότερα άρχισε να αξιολογείται σε παγκόσμιο επίπεδο από τις κοινωνικές επιστήμες ως μείζον πρόβλημα τα τελευταία χρόνια. Δεν έχει ερευνηθεί επαρκώς ως ένα σύνθετο κοινωνικό και βιοψυχολογικό φαινόμενο, ως μια από τις κύριες εκφάνσεις της γενικότερης κοινωνικής βίας, με αποτέλεσμα να μην έχει προσεγγιστεί αξιόπιστα και σφαιρικά για να αντιμετωπιστεί προληπτικά και πιο αποτελεσματικά.