Κηρύχθηκε τελικά πριν λίγο καιρό  ο μέχρι τότε ακήρυχτος  πόλεμος ανάμεσα στην απερχόμενη (Απόλλων) και την  επερχόμενη (Προμηθέας) δύναμη του Πατραϊκού μπάσκετ.

Όπως θα έλεγε και ο Έρικ Χοσμπάουμ είναι παράδοξο το γεγονός ότι τον πόλεμο δεν τον κήρυξε ο ισχυρός, αλλά ο ανίσχυρος με μια γελοία αφορμή ενθυμίζοντας και ξεπερνώντας σε έλλειμμα θυμοσοφίας τον καλόγερο της λαϊκής ρήσης που… θύμωσε.

Δεν θα αναλύσω τα πραγματικά αίτια του πολέμου, που έτσι κι αλλιώς υφέρπει από την πρώτη στιγμή της διασάλευσης του τοπικού μπασκετικού status και συνεπώς της διακύβευσης ποικίλων συμφερόντων.

Από μόνο του το γεγονός αποκαλύπτει σοκαριστικά την ελαφρότητα, τη φαιδρότητα, την ανευθυνότητα  κι την επικίνδυνη ασχετοσύνη που ελλοχεύει στο ανώτερο πολιτισμικό σημαίνον του Πατραϊκού αθλητισμού. Τον ένδοξο Απόλλωνα!

Η ευνοϊκότερη για τον Απόλλωνα εκδοχή ως σενάριο εργασίας, είναι να υπήρξε σκοπιμότητα στον περίφημο ορισμό αγώνα του τοπικού εφηβικού πρωταθλήματος, που εκλαμβανόμενος ως ανορθόδοξος, χρησιμοποιήθηκε ως casus belli .  Αν είναι έτσι, τότε για έναν πρόσθετο σημαντικό λόγο συνιστά μνημειώδη ανοησία η αποχή.

Σε επίπεδο κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης συμφωνούν όλοι  ότι «Η οικογένεια και το σχολείο είναι θεσμοί μεταβίβασης ηθικών αξιών και κανόνων που θα προετοιμάσουν το παιδί να ενταχθεί στη σύγχρονη κοινωνία», (Talcot Parsons Αμερικάνος κοινωνιολόγος «sociologists of education» εκδόσεις Guteberg)

Ποια ακριβώς αξία προβάλλεται στα παιδιά με τέτοιες ανορθολογικές αποφάσεις?

Τους λέμε ότι το σωστό είναι να μην αγωνίζονται όταν τα αδικούν, αλλά να πετάνε την ασπίδα τους και να το βάζουν στα πόδια!

Απενοχοποιώντας κι εκλογικεύοντας κατώτερα ψυχικά γνωρίσματα όπως η δειλία και η λιποψυχία, τους προσφέρουμε ένα άλλοθι λιποταξίας και υποταγής

Σε αθλητικό επίπεδο στερούμε από νέους φερέλπιδες αθλητές  να βιώσουν  την εξαιρετική αγωνιστική συνθήκη «εκτός έδρας ανατροπή ενός εις βάρος τους αποτελέσματος, που τους κατέστησε όμως αξιόπιστο και αξιοθαύμαστο αουτσάιντερ». Αυτή η εμπειρία ανεξαρτήτου αποτελέσματος συνιστά καθοριστικό, αποφασιστικό βήμα ολοκλήρωσης και ωρίμανσης τους.

Θα μπορούσα να εστιάσω και σε άλλα σημεία για το πώς και το γιατί,  αλλά ψάχνοντας το δέντρο θα χαθεί το δάσος.

Όντας «κάτοικος Ιερουσαλήμ», στο δικό μου κεφάλι δεν έπεσε το γεγονός ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά ήρθε μέσα από μία αλληλουχία γεγονότων (με κορυφαία γεγονότα τον αποκλεισμό για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου από την τελική φάση του τοπικού παιδικού  πρωταθλήματος, τη μαζική αποχή και παραίτηση ή απόλυση προπονητών της υποδομής, την αποχή αθλητών και την παραίτηση του προπονητή της επαγγελματικής ομάδας πριν τα play offs), που υποδηλώνουν γενικευμένη αποσάρθρωση.

 Στη σκέψη μου ανακλήθηκε το παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» και στ’ αυτιά μου έφτασε η φωνή του χαριτωμένου μπόμπιρα ήρωα του, ντυμένου Απόλλων με μία μπάλα μπάσκετ στα χέρια να μονολογεί έκπληκτος έξω από το γήπεδο της Περιβόλας :

«Μα ο Βασιλιάς είναι γυμνός!»

ΥΓ : Πέραν οτιδήποτε άλλου, χαρακτηριστικό  της «επεξηγηματικής» ανακοίνωσης, που ακολούθησε είναι η παιδικότητα του…  «Σας χαρίζουμε ρε!»