Βράδυ Τετάρτης στο πλημμυρισμένο από κόσμο γήπεδο της Παναχαϊκής. Η συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου μπροστά από την Σκεπαστή μόλις έχει αρχίσει.

Πίσω του και δεξιά, στη γωνία, στο βοηθητικό καμιά εικοσαριά πιτσιρικάδες συνεχίζουν απτόητοι την προπόνηση τους. Μικρά παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο του ποδοσφαίρου.

Αδιαφορώντας για τη ζέστη, για το ότι προπονούνται -ξώφαλτσα- μπροστά σε δέκα χιλιάδες κόσμου (μήτε οι επαγγελματίες στα καλά χρόνια της Παναχαϊκής τέτοια ευλογία), για το ότι ένας «αιώνιος έφηβος» ξεσηκώνει άπαντες με τα τραγούδια του, αυτοί συνεχίζουν τις ντρίμπλες, τις προσποιήσεις, τις πάσες και τα γκολ.

Ο τραγουδιστής επί της σκηνής καίτοι δεν έβλεπε τι εξελισσόταν πίσω του, δεν «αγνόησε» τους μελλοντικούς άσους του ποδοσφαίρου.

Και κάποια στιγμή τους «αφιέρωσε» εκείνο το τραγουδάκι που μιλάει για τα «παιδιά που ονειρεύονται» και πιο μετά, εξέφρασε τους φόβους του για το μέλλον τους: «Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή. Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ