Με καταγωγή από την Πάτρα, η διαδρομή του Γενικού Γραμματέα του Πανελληνίου Συνδέσμου Αμειβόμενων Πετοσφαιριστών (ΠΑΣΑΠ),  χαρακτηρίζεται από το έντονο αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς. Ο Γιάννης Αχιλλεόπουλος, μίλησε για  τη φετινή σεζόν, την απότομη διακοπή της, την επόμενη μέρα της Volley League αλλά και το δικό του μέλλον, στέλνοντας παράλληλα το δικό του μήνυμα για την «μάχη» κόντρα στον κορονοϊό.

Η φετινή αγωνιστική σεζόν σε βρήκε στην ομάδα του Παμβοχαϊκού. Πως ήταν η αγωνιστική εικόνα μέχρι τη στιγμή της διακοπής;
Η φετινή χρονιά με το Παμβοχαικό είναι πολύ ιδιαίτερη. Η ομάδα ξεκίνησε αργά το σχεδιασμό της με αποτέλεσμα να μην έχει κάνει την απαραίτητη προετοιμασία πριν τις επίσημες αγωνιστικές υποχρεώσεις. Όμως η ομάδα αυτή βασίστηκε πάνω στην ομαδικότητα και την απόλυτη συνεργασία και για αυτό το λόγο δεν είχε κανένα πρόβλημα γρήγορης προσαρμογής. Ξεκινήσαμε αρκετά καλά το πρωτάθλημα, πετύχαμε τις περισσότερες νίκες που είχαμε στο πρόγραμμα μας και κυνηγήσαμε με μαχητικότητα όλα τα παιχνίδια και με τις δυνατότερες ομάδες. Γενικά μέχρι και τη διακοπή ήμασταν μέσα στο στόχο μας και δύσκολα πιστεύω θα μπορούσε να αλλάξει κάτι για εμάς μέχρι το τέλος.

Μια διακοπή απότομη και άγνωστο πόσο ακόμα θα κρατήσει. Πως το βιώνεις αυτό προσωπικά;
Πραγματικά διακοπή απότομη και βίαιη. Ξαφνικά 12/3 σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο, μια ημέρα πριν παίξουμε το προτελευταίο αγώνα πρωταθλήματος της κανονικής περιόδου με τον Παναθηναϊκό. Έκτοτε στην αρχή έντονος περιορισμός και στη συνέχεια απόλυτος εγκλεισμός στο σπίτι. Είναι μια κατάσταση πρωτόγνωρη για όλους μας. Είμαστε αντιμέτωποι με έναν εχθρό, που για να τον περιορίσεις και στο τέλος να τον νικήσεις πρέπει να πετύχεις τη λιγότερη διασπορά του, σε συνάρτηση με την ιατρική αντιμετώπιση του. Άρα οι γιατροί μας και το σύστημα υγείας γενικότερα, με σύμμαχο τον καθένα απο εμάς ξεχωριστά που μένει στο σπίτι, δίνει τη δυνατότητα να τον κερδίσουμε όσο το δυνατόν συντομότερα με τις λιγότερες απώλειες. Με γνώμονα λοιπόν μόνο αυτό και με απόλυτη συνειδητοποίηση στο τι συμβαίνει, έχω προσαρμοστεί στα δεδομένα και προσπαθώ να ανταπεξέλθω περισσότερο πνευματικά και λιγότερο σωματικά σε αυτόν τον αναγκαστικό περιορισμό του σπιτιού. Άρα τα βρίσκω με τον εαυτό μου, κάνω πράγματα που δεν είχα χρόνο να κάνω πριν, στις κανονικές συνθήκες ζωής, μαθαίνω νέα πράγματα (πχ μαγείρεμα), επικοινωνώ εκ νέου με αγαπημένους ανθρώπους που είχα αμελήσει. Και κυρίως αναγνωρίζω και πάλι την αξία πραγμάτων που είχαμε ξεχάσει.. Σαφώς και όλα αυτά δεν είναι εύκολα.. η θέληση όμως υπάρχει!