Ένα παιδί θαύμα σε μια εποχή που δεν γίνονται θαύματα.
Με αδιαμφισβήτητες ικανότητες στο σκοράρισμα και την πιο σημαντική συμβολή στο χρυσό μετάλλιο της Εθνικής ομάδας Εφήβων Κ17 στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Μανίσα (έχει στεφθεί και δευτεραθλητής Ευρώπης με την Εθνική Παίδων Κ15 το 2021 και κόσμου, με την Παίδων Κ16 το 2022), αλλά και με υποδειγματικό ήθος, ο Σπύρος Λυκούδης αποτελεί ένα εκ των εκλεκτών ταλέντων με τα οποία προδιαγράφεται λαμπρό το μέλλον της ελληνικής υδατοσφαίρισης.
Χωρίς καν να έχει κλείσει τα 17 του χρόνια (γεννημένος στις 25/10/2006), ο Πατρινός άσος (βασικό στέλεχος της ΝΕ Πατρών) έχει ήδη εντυπωσιάσει με την οξυδέρκειά του και αποτελεί ένα μοναδικό είδος παίκτη που πολλές ομάδες αναζητούν για τα ρόστερ τους. Παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός είναι αυτός που πιθανότατα θα προχωρήσει στην απόκτησή του μετά το τέλος της νέας σεζόν, δηλαδή από το καλοκαίρι του 2024, επενδύοντας σε νέα φυντάνια με στόχο την διατήρηση του ελληνικού κορμού στην ομάδα, σε βάθος χρόνου.
Ο νεαρός, ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος πολίστας, μέλος μιας καθαρά αθλητικής οικογένειας και «μήλο που έπεσε κάτω από τη μηλιά», καθώς είναι γιος του Μάκη Λυκούδη, παλιού διακεκριμένου διεθνή αθλητή της υδατοσφαίρισης, αλλά και ανιψιός του μπασκετικού κόουτς Μάκη Γιατρά, μιλάει για όλα αυτά και αποκαλύπτει πολλά περισσότερα: Για τα όνειρά του, την προσωπική του περιπέτεια και πώς ξεπεράστηκε, για τη δύναμη του μυαλού και το χρέος στους γονείς, την απαίτηση από την Πολιτεία...
-Αλήθεια, Σπύρο, δουλέψατε τόσο σκληρά όσο μας λέτε, γι αυτό το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο, ή μήπως ήταν απλά ο συνδυασμός συγκυριών και η συγκέντρωση ταλέντου σε πολλά παιδιά μιας συγκεκριμένης φουρνιάς;
«Η πραγματικότητα είναι ότι κάναμε πολύ μεγάλη προσπάθεια, χωρίς δόση υπερβολής. Ο καθένας από εμάς, πραγματικά ξεπέρασε τον εαυτό του και όλοι μας κάναμε το κάτι παραπάνω. Όλο το καλοκαίρι δουλέψαμε σκληρά και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Παρόλα αυτά δεν το βάλαμε κάτω και είχαμε προσήλωση στον στόχο μας (που ήταν από την αρχή το χρυσό) και τίποτα δεν μπορούσε να μας αποπροσανατολίσει .
Σίγουρα αυτή ομάδα έχει πολύ ταλέντο και σε συνδυασμό με την υπομονή, την επιμονή και τη θέληση που είχαμε, τα καταφέραμε. Εγώ προσωπικά, λόγω ενός σοβαρού θέματος υγείας που είχα, με ανάγκασε να είμαι στο νοσοκομείο για 2 βδομαδες και γενικότερα εκτός προπονήσεων για περίπου 1,5 μήνα. Δεν ήταν σίγουρο αν θα πήγαινα στην Τουρκία. Κανένας δεν περίμενε ότι θα καταφέρω να επανέλθω, ούτε εγώ ο ίδιος. Είχα ένα χρονικό περιθώριο περίπου 10 μέρες για να έρθω στην καλύτερη σωματική και πνευματική κατάσταση που θα μπορούσα. Νομίζω ότι η δύναμη του μυαλού τα ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και ίσως να ήταν κι αυτός ο λόγος που στο τέλος κατάφερα να είμαι στην ομάδα και να φτάσουμε κορυφή».
-Διαπιστώνουμε ότι το ελληνικό πόλο έχει και λαμπρό μέλλον, αλλά που οφείλεται αυτή η σταθερή πορεία του αθλήματος τα τελευταία χρόνια στις κορυφές των μεγάλων διοργανώσεων;
«Γίνεται πολύ καλή δουλειά από τους προπονητές στη χώρα μας, τόσο στις Εθνικές ομάδες όσο και στα σωματεία μας. Επίσης, σίγουρα είναι πολύ μεγάλο το κίνητρο που μας δίνει η Εθνική ομάδα Ανδρών. Οι συνεχόμενες επιτυχίες τους μας γεμίζουν και μας με θέληση και πείσμα για το κάτι παραπάνω. Η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, είναι στο πάνθεον του παγκόσμιου πόλο σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες είτε είναι άντρες είτε είναι γυναίκες. Έτσι σίγουρα και εμείς δεν μπορούσαμε να παρεκκλίνουμε».
-Εσείς είστε μια φουρνιά που διακρίνεστε ως Εθνική από πιο μικροί (Παίδων Κ15, Κ16). Θεωρείς ότι αυτό μπορεί να πάει έτσι, με διακρίσεις μέχρι και σε επίπεδο Ανδρών; Τι ονειρεύεστε για το μέλλον;
«Αυτό είναι το μεγαλύτερο όνειρό μας. Στόχος κάθε αθλητή είναι να παίξει στην Εθνική Ανδρών. Αλλά μέχρι τότε έχουμε δρόμο ακόμα. Αρχικά στοχεύουμε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Εφήβων Κ18, του χρόνου στην Αργεντινή. Πρέπει να αποδείξουμε ότι αυτό που κάναμε δεν ήταν τυχαίο. Καθώς, το εύκολο είναι να φτάσεις στην κορυφή, αλλά το δύσκολο είναι να παραμείνεις εκεί. Εμείς στοχεύουμε να παραμείνουμε και να φέρουμε και άλλες διακρίσεις».
-Έχετε κίνητρο για να συνεχίσετε και να μη χαθούν τα ταλέντα; Εκτός από την εξασφάλιση εισόδου στα Πανεπιστήμια, τι άλλο ζητάτε από την Πολιτεία;
«Σίγουρα έχουμε μεγάλο κίνητρο. Είμαστε η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Πρέπει αυτό να έχει μια συνέχεια. Τώρα πρέπει να δουλέψουμε ακόμα πιο σκληρά, γιατί στόχος όλων των άλλων ομάδων θα είναι να κερδίσουν τους πρωταθλητές. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε αυτό. Τώρα ξεκινάμε. Τώρα αρχίζει το ταξίδι. Τώρα πρέπει να δουλέψουμε ακόμα παραπάνω για να πετύχουμε και πάλι τους στόχους μας. Όσον αφορά στην Πολιτεία, νομίζω ζητάμε το προφανές. Η ελληνική υδατοσφαίριση πρέπει να έχει το δικό της σπίτι. Να υπάρχει ένα σταθερό κολυμβητήριο που να μπορούμε να κάνουμε προπόνηση εκεί. Νομίζω αυτό μπορεί και πρέπει να τακτοποιηθεί».
-Εκτός από τους γονείς σας και τους προπονητές σας, ποιοι άλλοι σας στήριξαν σε αυτήν την προσπάθεια;
«Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια τον ψυχολόγο μου Μίμη Αληχανίδη, που με βοήθησε να επανέλθω ψυχολογικά σε επίπεδο που θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε πανευρωπαϊκούς αγώνες. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους γιατρούς στο νοσοκομείο του Ρίου και ειδικότερα τον κ. Μιχάλη Καββουσανό, που ήταν δίπλα μου συνεχώς και τέλος θέλω να ευχαριστήσω τους γυμναστές που δουλεύω μαζί τους όλη την χρονιά, τους Κώστα Λαψάνη και Δημήτρη Καντα».
-Πόσο περήφανος είναι ή πόσο ζηλεύει ο μπαμπάς Μάκης Λυκούδης που τον ξεπερνάς σε δόξα από τόσο νωρίς;
«Θεωρώ ότι ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα. Έχω παρά πολύ δρόμο για να φτάσω έστω και στο ελάχιστο όλα αυτά που έχει κάνει ο πατέρας μου. Αν φτάσω ποτέ να έχω σχεδόν 130 συμμετοχές στην Εθνική Ανδρών, να είμαι αρχηγός της και να έχω και όλες αυτές τις επιτυχίες, ίσως ξανακάνουμε αυτή τη συζήτηση. Γνωρίζω, πάντως, πόσο περήφανος είναι για μένα ως πατέρας και ως προπονητής, αλλά μην ξεχνάμε ότι εκείνος στα 16 του έπαιζε Εθνική Ανδρών. Έχω πολύ ακόμα για να τον φτάσω, πόσο μάλλον να τον ξεπεράσω».
-Ποιοι είναι οι προσωπικοί στόχοι, οι φιλοδοξίες και τα όνειρα καριέρας, αλλά και ζωής γενικότερα;
«Στόχος κάθε αθλητή είναι συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό ονειρεύομαι και εγώ. Μέχρι τότε θέλω να ξεπερνάω κάθε μέρα τον εαυτό μου και να εξελίσσομαι συνεχώς. Ο εχθρός του καλού ειναι το καλύτερο. Θέλω να βοηθάω και εγώ με τη σειρά μου τις ομάδες στις οποίες αγωνίζομαι, είτε τις Εθνικές είτε το σωματείο μου. Επόμενος στόχος -είπαμε- είναι το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του χρόνου. Επίσης, μετά από αυτό που πέρασα φέτος, έμαθα να μη βάζω μακροχρόνιους στόχους, καθώς δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα. Η υγεία είναι το πιο σημαντικό για τον άνθρωπο. Όσον αφορά τους στόχους μου και τις φιλοδοξίες μου γενικότερα, θέλω να μπω στο Πανεπιστήμιο, στην Ιατρική σχολή, να γίνω γιατρός».
-Η ευρύτερη οικογένειά σου, όμως, δεν έχει σχέση μόνο με το πόλο. Που αλλού διακρίνεται;
Προέρχομαι από αμιγώς αθλητική οικογένεια. Η θεία μου, η Κατερίνα Λυκούδη, παλια αθλήτρια της υδατοσφαίρισης, ήταν η πρώτη Πατρινή που κατέκτησε ασημένιο μετάλλιο σε πανευρωπαϊκούς αγώνες. Η άλλη μου θεία Άννα Λυκούδη είναι προπονήτρια κολύμβησης και παλιά αθλήτρια του πόλο. Ο θείος μου, αδελφός της μητέρας μου, ο Μάκης Γιατράς είναι ο προπονητής μπάσκετ με σημαντικές επιτυχίες με τον Προμηθέα Πατρών. Η μητέρα μου διακρίνεται και εξελίσσεται στον δικό της χώρο, εκτός αθλητισμού, όμως, ως στέλεχος σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία καλλυντικών.
Εδώ θέλω να τονίσω και το χρέος στους γονείς μου. Χάρη σε αυτούς μπορώ εγώ να λέγομαι αθλητής και αυτήν την στιγμή να με αποκαλούν πρωταθλητή Ευρώπης. Για μένα αυτοί είναι οι ήρωες μου».
-Θα πάρεις μεταγραφή φέτος στον Ολυμπιακό; Ακούγεται, πλέον, έντονα η συγκεκριμένη φημολογία.
«Φέτος, κατά πάσα πιθανότητα, θα μείνω στην Πάτρα και θα αγωνιστώ με την ΝΕ Πατρών. Από του χρόνου βλέπουμε...».
-Ποιο είναι το μεγαλύτερο μυστικό που κρύβεις απο τον πατέρα σου και έχει σχέση με τον αθλητισμό;
«Δεν έχω μυστικά απο τον πατέρα μου. Μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος και αγάπη για τον αθλητισμό, τα μοιραζόμαστε όλα».
