Ένα νέο blog ξεκίνησε ο Πατρινός διεθνής κεντρικός και πρόεδρος του ΠΑΣΑΠ, Παναγιώτης Πελεκούδας, σε σελίδα φίλα προσκείμενη στον Παναθηναϊκό, όπου και αγωνίζεται ο άσος του βόλεϊ.

Στην πρώτη του αναφορά ο Πατρινός εκ των αρχηγών της Εθνικής, αναφέρται στο φαινόμενο της βίας στα γήπεδα.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του:

«Μετά από καιρό θα σας γράψω κάτι… άσχετο με το άθλημα μου. Αλλά λόγω των πολλών παιχνιδιών με πολύ πίεση αυτή την περίοδο και πολύ προπόνηση για να πετύχω τους προσωπικούς και ομαδικούς μου στόχους, νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να εκφραστώ ως άνθρωπος και όχι ως αθλητής. Έτσι, για να… ξεσπάσω και έξω από το γήπεδο!

Το θέμα είναι η βία και το πως κάποιος μπορεί να φτάσει σε μια τέτοια έχθρα και να χτυπήσει κάποιον άλλο, γιατί απλά φοράει κόκκινα, πράσινα ή κίτρινα. Πως είναι δυνατόν να φτάνει κάποιος σε τέτοιο σημείο, ώστε να χάνονται ανθρώπινες ζωές!

Έχω παίξει σε πολλές ομάδες και έχω ζήσει από… μέσα αρκετά και ειλικρινά καταλαβαίνω. Και σέβομαι ότι κάποιος πάει στο γήπεδο να δει το θέαμα να στηρίξει την ομάδα του και να ξεσπάσει βρίζοντας την μάνα του αντιπάλου. Το έχω κάνει και εγώ σαν φίλαθλος στο μπάσκετ και το έχω… χαρεί ρε παιδί μου. Δίνει μια άλλη νότα και αυτό στον αθλητισμό. Αλλά ποτέ δεν έχω φτύσει αθλητή, ποτέ δεν του έχω ευχηθεί καρκίνο σε εκείνον και στην οικογένεια του και όλα τα αλλά τα γελοία, που κάνετε όλοι εσείς που σκοτώνεστε για μια φανέλα!

Σε όλες τις ομάδες που έχω παίξει μικρές, μεγάλες δεν έχω πουλήσει οπαδιλίκι, κάτι που δεν θα το κάνω ούτε τώρα που είμαι στον Παναθηναϊκό. Όχι γιατί δεν είμαι Παναθηναϊκός, αλλά γιατί είμαι επαγγελματίας αθλητής και σέβομαι τον εργοδότη μου και τον φετινό, αλλά και αυτόν που θα έχω του χρόνου.

Ναι, στηρίζω μια ομάδα. Ναι, λέω συνθήματα. Ναι, βρίζω τον αντίπαλο μέσα στην έδρα μου, αλλά δεν νοιάζει το ευρύ κοινό τι κάνω εγώ. Άσχετα από εμένα και από την πλευρά του «σωστού» επαγγελματία αθλητή, σκεφτείτε έναν υπάλληλο στα γραφεία μιας εταιρείας, όπως πχ. η Coca Cola. Και σκεφτείτε αυτόν τον υπάλληλο να βλέπει μια Λουξ και να αρχίζει να την φτύνει και να βρίζει τον κ. Μαρλαφέκα (ιδιοκτήτης της Λουξ). Σας μοιάζει λογικό; Εμένα καθόλου ποσό μάλλον σκεφτείτε τον υπάλληλο αυτόν να βγαίνει στον δρόμο και να χτυπάει όποιον πίνει Λουξ. Γελοίο.

Ή επειδή θα πείτε ότι μιλάω για σχέση εργασίας, δείτε ένα άλλο παράδειγμα για να καταλάβετε ποσό περίεργο και τραγικό φαντάζει στα μάτια μου η κάθε μορφής βία. Όλοι μας μικροί παίζαμε με lego και Playmobil. Σκεφτείτε λοιπόν όλα τα παιδιά του κόσμου που παίζουν με lego να κυνηγάνε και ακόμη χειρότερα να σκοτώνουν τα παιδιά που παίζουν με Playmobil!

Ή άλλο παράδειγμα, σκεφτείτε πως όλοι σας λατρεύετε (γιατί αυτό είναι το επιχείρημα σας) μια γυναίκα ή έναν άντρα και τον λατρεύετε υπερβολικά, σε βαθμό αρρώστιας -πολύ ωραίο αίσθημα- αλλά κάποιος άλλος λατρεύει κάποιον άλλο άνθρωπο για ιδεολογικούς λόγους για ομορφιά για χρώμα, για σεξουαλικότητα. Τι κανείς λοιπόν; Πας και βαράς τον άλλο γιατί δεν λατρεύει το ίδιο πρόσωπο με εσένα;

Και πάμε στο άλλο θέμα το βαρύ, γιατί να χαθεί μια ζωή που απλά δεν λατρεύει το ίδιο πράγμα με εσένα; Γιατί να μην σκεφτείς την οικογένεια του, την δικιά σου οικογένεια και το ότι εσύ δεν θα έχεις πια ζωή επειδή σκότωσες κάποιον; Και να σέβομαι ότι όλα για μια ιδέα γίνονται στην ζωή, αλλά η ιδέα να είναι λογική. Και στο κάτω κάτω γιατί να σκοτώσεις έναν οπαδό και να μην σκοτώσεις έναν παιδεραστή;

Γιατί να σκοτώσεις κάποιον που είναι με κάποιον άλλο; Επειδή αυτός ο άλλος δεν σε θέλει πλέον;

Είναι πολλά τα στραβά της κοινωνίας μας, αλλά ο αθλητισμός πρέπει να βγαίνει από αυτά. Ο αθλητισμός είναι κάτι που ενώνει.

Το 87΄ ή το 04΄με τις επιτυχίες των εθνικών ομάδων μπάσκετ και ποδοσφαίρου, όταν χοροπηδάγατε σαν τρελοί στον δρόμο, ο διπλανός σας είστε σίγουροι πως δεν ήταν από την άλλη ομάδα;

Όχι, άρα γιατί να χαλάμε αυτό που μας δίνει τόσο δυνατά συναισθήματα. Ενώ εάν ενωθείτε θα πηγαίνετε μαζί στο γήπεδο, φυσικά θα του βρίζεις την μάνα. Ναι, θα τον κοροϊδεύεις επειδή έχασε, αλλά μέχρι εκεί, δεν χρειάζεται να του βγάλεις την κοιλιά για να αποδείξεις ότι η ομάδα σου είναι καλύτερη από την δικιά του.

Όλες οι ομάδες είναι καλές και μεγάλες. Φεύγει ο κώλος σε κάθε διοίκηση να βρει τα χρήματα να κάνει ότι κάνει και έρχεσαι εσύ και τιμωρείς την ομάδα με ματς κεκλεισμένων των θυρών, με ρετσινιά, με οτιδήποτε. Όχι, είναι λάθος και μάλιστα μεγάλο λάθος. Γιατί μπορεί να χάσει το ψωμί του κάποιος εάν εσύ ανάψεις 3 καπνογόνα μέσα στο κλειστό. Δεν σου μιλάω για ζωές που μπορεί να χαθούν πχ. ένα παιδάκι με άσθμα μέσα σε κλειστό με καπνογόνο.

Οπότε όλη αυτή την τρέλα σας, βγάλτε την αλλά όχι με αίμα. Όχι με βία. Όχι με σάλιο μόνο με τα λόγια. Και να ξεφτιλίσετε τον αντίπαλο εάν χάσει με κατεβασμένα χέρια, αλλά μέχρι εκεί, μετά βγείτε μαζί του πιείτε μια μπύρα και λιώστε τον στην… καυλάντα.

Υ.Γ. Αυτά από εμένα, αλλά να ξέρετε ότι δεν τα γράφω μόνο για τους φιλάθλους των άλλων ομάδων αλλά και για της ομάδας που υποστηρίζω.

Υ.Γ.2 Όλοι ξέρετε ποσό χαμογελαστό παιδί, είμαι αλλά με εξόργισε πολύ ο φόνος στην Θεσσαλονίκη για μια φανέλα.

Υ.Γ.3 Έρχεται μιας πολύ δύσκολη εβδομάδα για τον Παναθηναϊκό μας και για αυτό δεν πάω στο μπάσκετ τόσο καιρό μην ανησυχείτε δεν έπαθα κάτι».

Πηγή: leoforos.gr