Διαβάσαμε ή καλύτερα διαβάζαμε επί μήνες για τα οφέλη των Μεσογειακών, το αν έπρεπε η Πάτρα να τους αναλάβει, τι τελικά κέρδισε από όλη αυτή την ιστορία και τι όχι.

Δεν είμαστε εμείς που θα απαντήσουμε στο ερώτημα, ούτε νομιμοποιείται κανείς να μίλησε εξ ονόματος άλλων. Το αν έπιασαν τόπο αυτά τα 5-6 εκατ. ευρώ είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Ο καθένας, όσοι αναμείχτηκαν σε αυτή την ιστορία, από τον απλό περαστικό των εγκαταστάσεων και τον θεατή, έως τους προέδρους της Ο.Ε. και τον πρόεδρο της ΔΕΜΑ, έχουν τη δική τους άποψη.

Είναι κάποια πράγματα, όμως, που μας έμειναν.

Η χαρά των αθλητών στις νίκες μα και η λύπη στις ήττες. Το πανηγύρι που στήθηκε όλες αυτές τις μέρες, οι εμπειρίες που έζησαν όλοι οι «εμπλεκόμενοι» και που, σαν νοσταλγία κιόλας, ήδη τους συντροφεύουν. Αυτή η γλυκιά νοσταλγία κάθε φορά που τελειώνει μια αθλητική διοργάνωση.

Και που γίνεται δάκρυ, σαν αυτό που πρωτοκύλησε εκείνο το απόγευμα της Κυριακής 3 Αυγούστου του 1980 στο μάγουλο του Μίσα στη Μόσχα και μαζί στο μάγουλο εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ήταν όμορφο που οι πατρινοί είδαμε κάποια «δικά μας μέρη» να έχουν μετατραπεί σε αθλητικό επίκεντρο της Μεσογείου.

Ένα πάρκινγ, ένα ακόμα πάρκινγκ, ένα παρατημένο λούνα παρκ, ένα υπό διαμόρφωση θαλάσσιο μέτωπο.
Ζητήσαμε λίγο ίσκιο κάτω από μεγάλες ιτιές και ευκάλυπτα, που δεν ξέραμε ότι είναι εκεί, ούτε οι ελιές που πρόσφατα φυτεύτηκαν εκεί από το κοιμητήριο στη Λεύκα.

Περπατήσαμε σε ένα πάρκο και είδαμε, μαζί και δεκάδες ξένοι (που αναρωτήθηκαν το τι δουλειά έχει εκεί), την προτομή του Θερβάντες.
Περπατήσαμε χωρίς τους γνώριμους σκηνίτες, μα με μεταφερόμενες σκηνές που κάλυψαν πολλές ανάγκες.

Είδαμε φώτα σε κείνη τη γειτονιά, είδαμε νερά και ντουζιέρες (άμποτε με το καλό να ξανακολυμπήσει εκεί ο Πατρινός).
Είδαμε την Ακτή Δυμαίων με διαγράμμιση, με ...κυκλοφοριακό σεβασμό, με τροχονόμους.

Θα 'λεγε κανείς πως ξανασυστηθήκαμε με ένα κομμάτι της πόλης που ήταν σε κακά χάλια. Και που -μαντέψτε!- θα αποκτήσει και πάλι την ...γνώριμη, προ Μεσογειακών εικόνα.

Με τούτα και με τ' άλλα απαντήθηκε τελικά το ερώτημα...

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ