H πρώτη επαφή του Νίκου Πλέα με την πυγμαχία και την Παναχαϊκή ήταν το 1985 τον Αύγουστο, όπου με κίνητρο το "Ρόκι 3" αποφάσισε να ασχοληθεί με το άθλημα. Σε ένα χώρο που από τότε έχει αγαπήσει και έχει εργασθεί για πολλά χρόνια αρχικά σαν αθλητής, ενώ ξεχωριστή είναι η πορεία του σαν προπονητής.

Στη συνέχεια λόγω σπουδών σταμάτησε την ενασχόλησή του με την πυγμαχία, αφού στο πανεπιστήμιο του στην Κομητηνή δεν μπόρεσε να προπονείται και εκεί ήρθε η επαφή του με το χάντμπολ στην ομάδα που δημιούργησε με τους συμφοιτητές του.

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το χάντμπολ λοιπόν, το 1996 αναλαμβάνει το πυγμαχικό τμήμα του Άτλαντα Αιγίου, καταφέρνοντας να τον αναδείξει πολυνίκη και πρωταθλητή σύλλογο στους παίδες μέσα σε δύο χρόνια.

Στη συνέχεια ανέλαβε την ομάδα της Παναχαϊκής με παρότρυνση των Λουμπαρδέα και Καούρη.

Η "κοκκινόμαυρη" ομάδα εκείνη την εποχή ήταν στις τελευταίες θέσεις της γενικής βαθμολογίας των πρωταθλημάτων, καταφέρνοντας υπό την καθοδήγηση του Νίκου Πλέα να φτάσει στην κορυφή.

Ο Νίκος Πλέας επίσης είναι τριών αστέρων προπονητής από την παγκόσμια ομοσπονδία πυγμαχίας AIBA και απόφοιτος Τ.Ε.Φ.Α.Α Κομοτηνής με ειδικότητα πυγμαχία, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι το 1996 ανέλαβε το αθλητικό λύκειο πυγμαχίας για δύο χρόνια.

Ο προπονητής της Παναχαϊκής μιλά για τις καλές και κακές στιγμές της καριέρας του.

Η Παναχαϊκή τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστεί στην ελληνική πυγμαχία. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας;

Είναι η γλυκιά τρέλα όλων μας. Στην προπόνηση τα παιδιά καταλαβαίνουν ακριβώς τι θέλω και βοηθούν ο ένας τον άλλο. Δεν είναι θέμα τύχης. Δεν υπάρχει κάποια συνταγή τα παιδιά κάνουν πάντα το κάτι παραπάνω.

Η Παναχαϊκή είναι μία μεγάλη οικογένεια;

Ναι, αν αγαπάς την οικογένειά σου υπάρχει υγεία. Έτσι και στο γυμναστήριο. Κάποιοι με σκέφτονται αρκετές ώρες την ημέρα και το ίδιο κάνω και εγώ όλες τις ώρες της ημέρας.

Πώς θα χαρακτήριζες την σχέση με τους πυγμάχους σου;

Για κάποιους είμαι εργαλείο τους και με κάποιους ζούμε τις στιγμές μας μαζί.

Τι κάνει τη διαφορά;

Η αλήθεια είναι ότι πάνω στην αποτυχία χτίσαμε την επιτυχία. Συνεχίσαμε και βάζαμε νέους στόχους κάθε φορά. Υπήρξαν κάποια παιδιά που με στήριξαν όπως οι Μπέης, αδελφοί Τσάμη, Κωνσταντινιάδης, Χασάμπαλης, Αθανασοπούλου, Γεωργόπουλος Γουρζελας και πολλά παιδιά που μπορεί να τα αδικήσω και να ξεχνώ τα ονόματά τους. Αυτά τα παιδιά είναι οι αθλητές που απέτυχαν σε κάποια παιχνίδια και δουλέψαμε για αναφέρουμε την επιτυχία.

Πώς βίωσες τη δύσκολη εποχή της πυγμαχίας;

Αν υπάρχει πυγμαχία στην Πάτρα, υπάρχει από τρεις ανθρώπους. Εγώ, ο Λάμπρος Μιχαλόπουλος και ο Δημήτρης Γασπαρινάτος την κρατήσαμε ζωντανή σε δύσκολες στιγμές και νομίζω δικαιωθήκαμε.

Γιατί η Πάτρα έχει τόσο καλή πυγμαχία;

Είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα, ότι η Πάτρα έχει καλή πυγμαχία και γι αυτό την έχουν βαφτίσει ως πυγμαχούπολη. Και βέβαια αυτό έχει να κάνει με τις επιτυχίες όλων των αθλητών και αθλητριών μας. Η κάθε επιτυχία της Πάτρας είναι όλων μας. Όταν έχει επιτυχία άλλη ομάδα, έχει συνέχεια το άθλημα και βοηθάμε ο ένας τον άλλο.

Όπως είπα σε κάποιο συνάδελφο δεν τον βλέπω σαν ανταγωνιστή, αλλά σε συναγωνιστή. Η άνοδος του ενός βοηθά να ανέβουν και οι υπόλοιποι.

Θα υπάρχει συνέχεια;

Στην Πάτρα έχουμε περισσότερη μάζα διακρίσεων. Υπάρχουν και απ' άλλες ομάδες διακρίσεις και αυτό κάνει κύκλο. Τώρα ξεχωρίζουμε εμείς, παλιότερα η ΕΑΠ και γενικά είναι φουρνιές και φουρνιές. Το ευχάριστο είναι ότι η επιτυχημένη παρουσία των Πατρινών έφερε και ακαδημίες.

Η Παναχαϊκή έχει μία συνεχόμενη ανοδική πορεία. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;

Αυτό οφείλεται στο ότι πριν 7 χρόνια έχτισα μία ακαδημία που βγάζει συνεχώς καρπούς. Στην πενταετία δεν είχαμε μεγάλα αποτελέσματα, αλλά καταφέραμε να βγάζουμε δύο πρωταθλητές το χρόνο δημιουργώντας μία δεκάδα, που συνεχώς πλαισιώνουν νέοι αθλητές.

Συμφωνείς με την αφαίρεση της κάσκας από τους αγώνες των ανδρών;

Για μένα θα έπρεπε να υπάρχει γιατί μετά τον πρώτο αγώνα ένας αθλητής έχει τραυματισμούς, τους οποίους θα μπορούσε να αποφύγει. Η κάσκα έχει αφαιρεθεί για να μπορέσουν να ζυμωθούν οι πυγμάχοι σαν επαγγελματίες. Από εκεί και πέρα με την κάσκα ακόμη και στους Ολυμπιακούς αγώνες δεν ξεχωρίζουν οι αθλητές και δεν υπάρχουν πρότυπα.

Σε ένα ατομικό άθλημα, όπως η πυγμαχία οι προπονητές περνάτε πάρα πολύ χρόνο με τους αθλητές. Πώς αισθάνεσαι όταν ένας αθλητής ή αθλήτριά σου φεύγει από δίπλα σου;

Κανείς δεν είναι για πάντα μαζί σου, απλά αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι αφού ξεκινάμε μαζί και πιστεύομε ο ένας στον άλλο, δεν το πάμε μέχρι το τέρμα. Όταν κάποιος φεύγει στεναχωριέμαι για το χρόνο που έχω χάσει. Στεναχωριέμαι όμως αν δεν βλέπω και την καλή εξέλιξη των πραγμάτων σε αυτούς τους πυγμάχος. Νομίζω ότι όποιος φεύγει χάνει τη σειρά του, έχει μάθει να είναι σε αυτό το σπίτι και σε αυτούς τους κανόνες.

Στο σπίτι με τα τρία παιδιά σου (Φωτεινή, Χρυσούλα και Γιώργος) μιλάτε συνεχώς για πυγμαχικά θέματα;

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και στον ύπνο που παραμιλάω πυγμαχικά. Στο σπίτι μας 24 ώρες την ημέρα μιλάμε πυγμαχικά και όλα δρομολογούνται με βάση την πυγμαχία. Για τα παιδιά μου είναι βίωμα η πυγμαχία, αφού μεγάλωσαν στο γυμναστήριο. Είναι δεδομένο ότι ένα σημαντικό μέρος της ζωής τους έχει να κάνει με τον αθλητισμό.

Γίνεται ένα επιπλέον φροντιστήριο στο σπίτι, αφού ακόμη και να μιλήσουμε για κάποια λάθη άλλων παιδιών, αμέσως αυτό τα βοηθά να μην κάνουν και αυτά το ίδιο λάθος.

Πώς αντιδράς όταν δεν σε ακούν μέσα στο ρινγκ οι πυγμάχοι σου;

Θέλω να μπω μέσα να τους δείξω πως πρέπει να παίξουν. Μετά στεναχωριέμαι γιατί δεν έχουν καταφέρει να ανταποκριθούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους.