Το συγκεκριμένο έγγραφο είναι ντοκουμέντο για την απήχηση του ποδοσφαίρου στις λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα δε στα Προσφυγικά. Πρόκειται για απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του καπετάν Γιώργη Πορευόπουλου, ο οποίος τα έγραψε πριν μερικά χρόνια στο πλαίσιο έρευνας που κάνει η Εταιρεία Συλλογής Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Νομού Αχαΐας.

Ο Πορευόπουλος, ένας από τους επτά πατρινούς που ξεκίνησαν το αντάρτικο στην περιοχή μας, πέθανε το 2006 σε ηλικία 81 ετών. Η περιγραφή του είναι μοναδική, ειδικά στο σημείο που αναφέρεται στον Ολυμπιακό Πατρών και στον φίλο του και σπουδαίο ποδοσφαιριστή Νίκο Πολυκράτη, τον γνωστό καπετάν Νικήτα. Το πρωτότυπο φυλάσσεται στο αρχείο της ΕΣΔΙΑ, την οποία και ευχαριστούμε για την παραχώρηση. Το παραθέτουμε αυτούσιο:

"Από μικρός μου άρεσε το ποδόσφαιρο. Σαν παιδί που ήμουν, στη γειτονιά, ήταν μια μεγάλη αλάνα πίσω από του Αγουρίδη {η γνωστή ποτοποιία στα Προσφυγικά}. Δίπλα στον πρώτο προσφυγικό τομέα και βόρεια ήταν τα γύφτικα. Εκεί πηγαίναμε και παίζαμε τόπι. Με κάτι τόπια γεμισμένα με κουρέλια γυρίζαμε πολλές φορές ξυπόλητοι. Την Κυριακή όταν γυρίζαμε από την εκκλησία ο πατέρας μου μου έλεγε άμα βγεις έξω να βγάλεις τα παπούτσια δεν θα σου παίρνω κάθε μέρα παπούτσια. Παπούτσια καλά φόρεσα όταν έγινα 18 χρονών. Τέλος πάντων. Στην επάνω χώρα είχαμε πιο πολλές ομάδες από την κάτω χώρα. Η κάτω χώρα ήταν από τα Ψηλαλώνια και κάτω, από τις σκάλες Γιογκαράκη και κάτω. Θυμάμαι είχαμε τον Απόλλωνα, την Θύελλα, τον Αρη και τον Ολυμπιακό Πατρών που ήταν το γήπεδό του στον 3ο {Προσφυγικό} Συνοικισμό. Ηταν όλα τα παιδιά προσφυγόπουλα, έτσι τα λέγαμε μάλιστα. Η λεγόμενη καλή κοινωνία τότε της Πάτρας τους έβλεπε σαν κάτι το κατώτερο, τους έλεγε τουρκόσπορους. Εγώ δεν ξέρω πως και γιατί αγαπούσα τον Ολυμπιακό. Στον Ολυμπιακό την εποχή του 1939 είχε μεγαλώσει και έπαιζε έξω δεξιά ο Νίκος Πολυκράτης, από εμένα τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος. Είχα γνωρίσει όλους τους παίκτες. Την εποχή εκείνη το ποδόσφαιρο ήταν κάτι ατομικό, δεν υπήρχαν χρήματα. Παίζανε και μετά τον αγώνα έπαιρνε ο καθένας τα ρούχα στα χέρια και τα πήγαιναν σπίτια τους για πλύσιμο. Εκεί γνωρίστηκα σιγά σιγά με όλα τα παιδιά, τον Γιώργη Καλοκαιρινό Ζαμόρα, τον Σταμάτη τον Τζολίνα, τον Καφούκη, όλοι πρόσφυγες. Τέλος, η φιλία μας συνεχίστηκε. Ο Νίκος Πολυκράτης το '39 πήγε κληρωτός στο 12ο Σύνταγμα Πεζικού και έγινε λοχίας το 1940. Κάθε Κυριακή είμασταν μαζί. Την Κυριακή 27 Οκτωβρίου έπαιζε για το πρωτάθλημα Πατρών ο Ολυμπιακός με την Παναχαϊκή στο καινούργιο γήπεδο της Παναχαϊκής με διαιτητή τον Χατζόπουλο. Ο Ολυμπιακός νίκησε την Παναχαϊκή 2-1. Ο Νίκος Πολυκράτης έπαιζε έξω δεξιά, μετά τον αγώνα φύγαμε με τα πόδια και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Την άλλη μέρα, ξημερώνοντας μας κήρυξαν τον πόλεμο. Ο Πολυκράτης αμέσως έφυγε για το Μέτωπο. Οπότε κατά τα Χριστούγεννα διαβάσαμε στην εφημερίδα ότι ο λοχίας του 12ου συντάγματος Νίκος Πολυκράτης μαζί με την ομάδα του κατέλαβε το 613 ύψωμα και προήχθη επ' ανδραγαθία στον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Εγώ με χαρά, γύριζα κι έλεγα ο Νίκος είναι φίλος μου, οπότε κάποτε το μέτωπο έπεσε κι ο Νίκος γύρισε. Επεσε η βουβαμάρα της σκλαβιάς".

ΠΗΓΗ: "Αχαϊκό ποδόσφαιρο, 120 χρόνια", εκδόσεις Γιάννη Πικραμένου