Ο Δημήτρης Τσορδιάς αποτελεί την σταθερή αξία των μεγάλων αποστάσεων του βάδην, αφού καταφέρνει τα τελευταία χρόνια να είναι μέσα στα μετάλλια στα 50χλμ του πανελληνίου πρωταθλήματος. Όπως έγινε και φέτος, όπου ο αθλητής της Ντίνας Μπορνιβέλλι και της Ολυμπιάδας τερμάτισε στη δεύτερη θέση πίσω από τον Κωνσταντίνο Ντεντόπουλο. Ο Δημήτρης Τσορδιάς μίλησε για τον ιδιαίτερο αγώνα που έδωσε πριν από λίγες ημέρες.

Ποιό είναι το μυστικό της επιτυχίας σου και είσαι σταθερά μέσα στα μετάλλια;
Τα τελευταία χρόνια είχα περισσότερο χρόνο και όρεξη προκειμένου να ασχολούμαι με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το βάδην. Η προσπάθεια που καταβάλουμε όλοι καθημερινά για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε με επιτυχία στους αγώνες ήταν όλο και αυξανόμενη, όπως και οι απαιτήσεις άλλωστε. Ανεξάρτητα από το τι κάνεις, πρέπει να το αγαπάς πολύ και να γίνεται με πάθος, όπως ακριβώς κάνουμε και εμείς με το αγώνισμα μας. Ο πρωταθλητισμός είναι τρόπος ζωής και δεν συγχωρεί εύκολα λάθη. Φέτος ήταν η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που κατάφερα να κατακτήσω την δεύτερη θέση στα 50.000μ βάδην. Κάθε χρόνο για να καταφέρω να αγωνιστώ καταβάλω μεγάλη προσπάθεια και πιστεύω το αποτέλεσμα αυτό με δικαιώνει. Ανεξάρτητα βέβαια από αυτό, κάθε φορά που φεύγω για ένα τέτοιο αγώνα είμαι σίγουρος πως θα γυρίσω νικητής, όχι μόνο από την θέση και το χρόνο, αλλά και από την εμπειρία που θα έχω.

Πόσο δύσκολες ήταν οι συνθήκες που αγωνισθήκατε;
Φέτος ο αγώνας ήταν αρκετά απαιτητικός λόγω των ιδιόμορφων καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν. Έπρεπε να έχουμε καθαρό μυαλό και για να μπορέσουμε να χειριστούμε όσο καλύτερα μπορούσαμε τον αγώνα μας και να εκμεταλλευτούμε στο μέγιστο την κάθε στιγμή. Αυτός άλλωστε ήταν ο μόνος τρόπος για να καταφέρουμε να τερματίσουμε. Ο δυνατός αέρας, η βροχή κάποιες στιγμές και το κρύο ήταν ο κατάλληλος συνδυασμός για να με δυσκολέψει αρκετά στην αρχή του αγώνα. Από ένα σημείο και μετά άλλαξαν όλα. Τα είδα αυτά από την θετική τους πλευρά. Χρησιμοποίησα τον αέρα έχοντας τον κόντρα προκειμένου να με κρατάει σε επαγρύπνηση και να μην νιώθω την κούραση από τα πολλά χιλιόμετρα. Αντίστοιχα στον ευνοϊκό άνεμο μπορούσα να χαλαρώσω λίγο και να σκεφτώ την κατάλληλη ενυδάτωση που έπρεπε να έχω. Κάνοντας αυτόν τον συνδυασμό και διαχειρίζοντας τον αγώνα με ένα έξυπνο τρόπο κατάφερα να κάνω ένα πολύ καλό ατομικό ρεκόρ και να ανέβω στο δεύτερο σκαλί του βάθρου. Βέβαια τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν θα είχα γίνει αν δεν είχα στο πλευρό μου κάποια αγαπημένα μου άτομα να με στηρίζουν σε όλο το διάστημα της προετοιμασίας αλλά και στον αγώνα. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην προπονήτρια μου Κωνσταντίνα Μπορνιβέλλι, στον χορηγό μου ¨σαω ιχθυοκαλλιέργειες¨, στην οικογένεια μου που δεν μπόρεσε φέτος να είναι μαζί στον αγώνα, ωστόσο ήξερα πως ήταν στο πλευρό μου και τέλος στην συναθλήτρια μου Σοφία Αλικανιώτη, τον γυμναστή μου Θοδωρή Χαρώνη και τον έφορο της ομάδας μας Πέτρο Μαντά.

Η σχέση μου με την προπονήτριά σου, Nτίνα Μπορνιβέλλι;
Με την προπονήτρια μου γνωριζόμαστε σχεδόν μια δεκαετία. Το πρώτο διάστημα όντας παιδί πήγαινα στο στάδιο και προσπαθούσε να με πείσει να κάνω βάδην, αφού τα κατάφερε και βλέποντας να έχω από τότε πολύ όρεξη για δουλειά, ξεκίνησε δειλά η συνεργασία μας. Οι ώρες και τα χιλιόμετρα που έχουμε περάσει παρέα είναι αμέτρητα, τα συναισθήματα έπειτα από κάθε αγώνα ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα απερίγραπτα. Χαρές, λύπες, στενοχώριες όλα παρέα. Είναι το άτομο που έδινε, χωρίς ούτε μια φορά να ζητήσει να πάρει το παραμικρό. Μας έχει σαν δικά της παιδιά. Είναι οικογένεια για εμάς. Ελπίζω να έχουμε μια μεγάλη συνέχεια μαζί της. Για εμένα προσωπικά έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα σαν άτομο και θέλω να την ευχαριστήσω για ότι μου έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια

Η εμπειρία σου από το φετινό αγώνα;
Η εμπειρία που αποκόμισα από τον συγκεκριμένο αγώνα, ήταν πολύ σημαντική. Ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό και ιδιαίτερο για εμένα. Σε όλο το διάστημα της προετοιμασίας έπρεπε να προσέχω για κάποιον πιθανό τραυματισμό που ενδέχεται να παρουσιαζόταν μιας και το διάστημα ξεκούρασης φέτος ήταν πάρα πολύ μικρό, ίσως και ανύπαρκτο. Ευτυχώς δεν προέκυψε κάτι. Έμαθα παράλληλα να κοιτάω πολλές λεπτομέρειες, για να μάθω να αποφεύγω την υποθερμία σε δύσκολες συνθήκες και να ελέγχω την κούραση μου μέσα στα ατελείωτα χιλιόμετρα. Τα συναισθήματα μέσα στον αγώνα ήταν ποικίλα. Στην αρχή φόβος, έπειτα ήμουν βέβαιος για τον εαυτό μου και τις δυνατότητες του μέχρι που λίγο πριν το τέλος μου μετέφεραν την επικοινωνία που υπήρχε με την οικογένεια μου και εκεί ξεκίνησε η συγκίνηση, η οποία στο τέλος κατέληξε σε χαρά, γαλήνη και ευτυχία. Ήταν από τους καλύτερους αγώνες που έχω κάνει και ελπίζω να έχουμε μια αντίστοιχη συνέχεια.

Αμαλία Λαλιώτη