Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει άλλος σαν τον Μάικλ Τζόρνταν, όχι μόνο στο μπάσκετ, στον αθλητισμό γενικότερα.

Ξέρω, αυτή είναι μια εντελώς υποκειμενική άποψη και κάθε φίλος των σπορ έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον δικό του κορυφαίο. Κάποιος θα πει τον Πελέ, τον Μαραντόνα ή τον Μέσι. Κάποιος άλλος θα επιλέξει τον ΛεΜπρόν Τζέιμς ή τον Μάτζικ Τζόνσον, κάποιος θα πάει με το μέρος του Μοχάμεντ Άλι ή του Γιουσέιν Μπολτ, προφανώς και δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις έναν και να τον βάλεις στην κορυφή.

Ο Τζόρνταν τα είχε όλα. Ήταν το απόλυτο τέρας, ένα ρομπότ που θαρρείς πως δημιουργήθηκε σε εργαστήριο, ο τύπος που αψήφισε την βαρύτητα, έκανε τη μπαλα προέκταση του χεριού του, είχε χίλιους τρόπους για να επιτεθεί και έφαγε το περισσότερο ξύλο από κάθε άλλον ακριβώς επειδή έμοιαζε να έχει κατέβει από άλλο πλανήτη.

Το να βλέπεις αγώνες του μετά από 18, 20, 25, 35 χρόνια είναι μια φοβερή εμπειρία, είναι σαν να παρακολουθείς ποίηση σε κίνηση, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί το μεγαλείο του.

Κι ακόμη κι αν υπάρξει κάποιος που θα πει "για εμένα δεν υπάρχει ΕΝΑΣ κορυφαίος", θα έχει δίκιο. Σκεφτείτε πόσους σπουδαίους έχουμε δει τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Είναι δεκάδες.

Από το μπάσκετ των Τζόρνταν, Ο' Νιλ, Ολάζουον, Μπράιαντ, Τζέιμς, Ντουράντ, Λέοναρντ, Κάρι, Ντάνκαν, μέχρι το ποδόσφαιρο του Μέσι και του Ρονάλντο. Α

πό το τένις των Φέντερερ - Ναδάλ - Τζόκοβιτς, μέχρι την Φόρμουλα 1 του Σουμάχερ, του Χάκινεν, του Φέτελ και του Χάμιλτον. Από τον στίβο του Μπολτ, μέχρι την κολύμβηση του Φελπς και από τη Σερίνα Γουίλιαμς μέχρι τον Τάιγκερ Γουντς ή τους Έλληνες Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Πετρούνια, Τσιτσιπά, Αντετοκούνμπο, τη γενιά του ποδοσφαίρου του 2004 και μια ντουζίνα ακόμη μεγάλους.

Μένουμε σπίτι, "βουτάμε" στο παρελθόν, ονειρευόμαστε το μέλλον. Όλα θα πανε καλά, αρκεί να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα για να βγούμε από αυτή τη δύσκολη περίοδο καλύτεροι άνθρωποι.

* Του Σπύρου Καβαλιεράτου στο sport24.gr