“Από τις γκρίζες συνοικίες που σχηματίστηκαν γύρω από τις μεγάλες πόλεις στις πιο αναπτυγμένες κοινωνίες,  οι άνθρωποι, κυρίως οι νέοι, κοιτούν μέσα από τα παράθυρα τον βολεμένο κόσμο.

Βλέπουν ότι υπάρχει  μια πιο ενδιαφέρουσα ζωή, με περισσότερο νόημα από τη δική τους. Όποιο κι αν είναι το πραγματικό της νόημα, έχει νόημα γι αυτούς και ξέρουν-ίσως διαισθάνονται-ότι δεν θα την γευτούν ποτέ.

Συχνά φθάνουν να πιστεύουν ότι είναι θύματα αδικίας, χωρίς να είναι και πολύ σαφές (στη σκέψη τους)  ποιοι την διέπραξαν. Η εκδίκηση λοιπόν είναι συχνά η δική τους πολεμική κραυγή. Κάποτε το ποτήρι ξεχειλίζει & αυτοί ψάχνουν να εκδικηθούν όποιον βρεθεί μπροστά τους.”

Με αυτά τα λόγια ο κοινωνιολόγος Έρικ Ντάνινγκ που υπήρξε και αθλητής υψηλού επιπέδου, περιγράφει εύστοχα σε ένα από τα πολλά κι ενδιαφέροντα επιστημονικά του δοκίμια τους εξωγενείς παράγοντες του φαινομένου  της βίας στα γήπεδα.

Ο Ντάνινγκ αναφέρεται συγκεκριμένα στις συνθήκες των πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών και ειδικότερα στην Αγγλία το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα. Με κάποια διαφοροποίηση έστω οι διαπιστώσεις του ισχύουν και για τη σημερινή Ελλάδα, που ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της περιθωριοποιείται κοινωνικά.

Τα θλιβερά επεισόδια που διαδραματίστηκαν πρόσφατα στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο επιβεβαίωσαν για μία ακόμη φορά , ότι ειδικότερα η βία στην κερκίδα τείνει να εξελιχθεί σε αυτονομημένο μέρος του θεάματος και του τελετουργικού των αθλητικών συναντήσεων.

Ο αγώνας Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στην Παναχαϊκή και τον Ολυμπιακό κυλούσε ομαλά. Παρά την αντιπαλότητα των δύο συλλόγων που η μνήμη ανακαλούσε πεισματικά από τα παλιά τίποτα απολύτως δεν προμήνυε επεισόδια.

Η μεγάλη διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων, αλλά και η μεγάλη απόσταση που χώριζε τους φιλάθλους των δύο ιστορικών συλλόγων δεν ευνοούσε ούτε καν την όξυνση  της δια των συνθημάτων αντιπαράθεσης τους. 

Ειδικότερα οι οργανωμένοι φίλαθλοι της Παναχαϊκής ούτε ανταποκρίθηκαν σε καμία λεκτική πρόκληση των αντιπάλων τους, ούτε είχαν τη γνωστή από τους αγώνες πρωταθλήματος δυναμική παρουσία τους.

Οι μεμονωμένες λεκτικές αντιδράσεις οπαδών της Παναχαϊκής εστιάζονταν αποκλειστικά στο ρόλο χειραγώγησης του Ελληνικού ποδοσφαίρου, που έχει διαδραματίσει ο Ολυμπιακός ως μεγάλη δύναμη του, όπως άλλωστε έχουν πράξει ανεξαιρέτως όλοι οι μεγάλοι, κάθε που τους το επέτρεπαν οι διοικητικοί και πολιτικοί συσχετισμοί.

Εμπεριείχαν έξυπνο χιούμορ και   λαϊκή θυμοσοφία, και παρόλο που  δια της αθυροστομίας και βωμολοχίας ξέφυγαν δυστυχώς του ευπρεπούς  και προσέλαβαν υβριστικό   χαρακτήρα, δεν απείλησαν επεισόδια.

Επί πλέον τίποτα μέσα στον αγωνιστικό χώρο δεν πυροδοτούσε ένταση στην κερκίδα. Οι ποδοσφαιριστές  τηρώντας υποδειγματικά το «ευ αγωνίζεσθαι»  δεν προκαλούσαν την παραμικρή  δυσκολία στο διαιτητή να διαχειριστεί δίκαια τον αγώνα.  

Ενδεικτικά της εντός αγωνιστικού χώρου ομαλότητας και κανονικότητας του αγώνα είναι η μία και μοναδική κίτρινη κάρτα για επικίνδυνο παιγνίδι και η έλλειψη διαμαρτυριών. Το παράδοξο στον συγκεκριμένο αγώνα είναι ότι  η βία εκφράστηκε και ξεδιπλώθηκε στους κόλπους των φιλάθλων της ίδιας ομάδας, οι οποίοι αντέδρασαν βανδαλίζοντας τη λαϊκή περιουσία, που είναι και δική τους!

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι για να πυροδοτηθεί η βία στα γήπεδα και να εκραγεί η κερκίδα, δεν χρειάζεται απαραίτητα να εκδηλωθεί βία σε αυτό καθ’ αυτό το παιγνίδι. Η βίαιη αγωνιστική συμπεριφορά των αθλητών, η άδικη διαιτησία, οι αυθαίρετες, αυταρχικές παρεμβάσεις των διοικητικών παραγόντων κ.ο.κ. φαίνεται περισσότερο να λειτουργούν ως άλλοθι, να ευνοούν  την έκρηξη της βίας στην κερκίδα, να την εντείνουν αλλά δεν την γεννούν.

Συνεπώς για μια σοβαρή προσέγγιση και αντιμετώπιση του φαινομένου πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια κυρίως έξω από το γήπεδο, στην κοινωνία.