Η περίοδος παρακμής στον Πατραϊκό Αθλητισμό (1907-1923)

Ο ολυμπιονίκης της Παναχαϊκης Νίκος Ανδριακόπουλος στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896

Για περίπου δεκαπέντε χρόνια, από την ίδρυση του Παναχαϊκού το 1891 έως και την Μεσολυμπιάδα του 1906 στο Παναθηναϊκό Στάδιο, η Πάτρα γνώρισε μεγάλη περίοδο αθλητικής ακμής.

Μπροστάρισσα στην οργάνωση του ελληνικού αθλητισμού, παρήγαγε σωματεία, παράγοντες, προπονητές, αθλητές, Ολυμπονίκες, ιδρύθηκαν στην Πάτρα γήπεδα αι γυμναστήρια. Ολα αυτά μέχρι το 1906 και την Μεσολυμπιάδα των Αθηνών. Από κει και μετά την ακμή διαδέχτηκε η παρακμή.

 Σ' αυτό το διάστημα ο αριθμός των αθλουμένων μειωνόταν συνεχώς, οι αξιόλογες επιδόσεις Πατρινών αθλητών γίνονταν σπανιότερες, τα δύο αθλητικά σωματεία φυτοζωούσαν και το ενδιαφέρον του κοινού για την αθλητική κίνηση βαθμηδόν εξατμιζόταν. Ο «Νεολόγος» της 30ής Μαρτίου του 1912 γράφει: «Οι πανελλήνιοι αγώνες δεν παρουσιάζουν πολύ ενδιαφέρον διά τας Πάτρας, αι οποίαι είναι ζήτημα και αν ενθυμούνται ότι υπάρχουν γυμναστικά σωματεία. Κι όμως περί αυτά άλλοτε εκινείτο όλη η ζωή της πόλεως. Ως ένα από τα αίτια της αθλητικής παρακμής η εφημερίδα θεωρεί το γεγονός ότι «η νεολαία μας, φεύγουσα τα γυμναστήρια, τα σκοπευτήρια και τας πεζοπορίας, περί άλλα μεριμνά και τυρβάζει».

Από το 1907 ως και το 1923, σ' αυτά τα 17 χρόνια, διεξήχθηκαν μόνο δέκα ετήσιοι πανελλήνιοι αγώνες του ΣΕΓΑΣ. Τις άλλες επτά χρονιές πολεμικά γεγονότα, ή εσωτερικές πολιτικές ανωμαλίες προκάλεσαν τη ματαίωση των αγώνων. Τα δύο αθλητικά σωματεία της Πάτρας πήραν μέρος σε πέντε αγώνες το καθένα. Τα έτη 1910, 1911 και 1914, στους πανελληνίους, αγωνίστηκαν αθλητές και των δύο. Επιπλέον μόνον η ΓΕΠ πήρε μέρος στους αγώνες του 1907 και του 1909 και μόνον ο Παναχαϊκός στους αγώνες του 1912 και του 1917. Τρεις χρονιές απείχαν και τα δύο σωματεία από τους πανελληνίους (τα έτη 1908, 1919 και 1920).

TΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

Υποστήριξη: SilkTech