«Γιατί ο μικρός αέρινα πιάνει την μπάλα στο πρώτο άλμα, την προστατεύει τρυφερά σαν κάτι ανεκτίμητο στο δεύτερο άλμα και στο τρίτο πάει ψηλά και απαλά την αφήνει στο δίχτυ, σαν μωρό στην κούνια του η σαν βρέφος σε καλάθι στα νερά του ποταμού Νείλου. Ύστερα χαμογελά. Ο προπονητής καθυστερεί για λίγο την προπόνηση να χαρεί το θαύμα. Ένα χάδι ταξιδεύει στον αέρα, ο ήλιος μεταμορφώνεται σε μπάλα του μπάσκετ. Η προπόνηση σε ηλιακή μαγική τελετουργία.»

Με αυτό τον υπέροχο εμπνευσμένο ποιητικό λόγο ο συμπολίτης λογοτέχνης Βασίλης Λαδάς περιγράφει την πραγμάτωση του αθλητικού παιγνιδιού μισό αιώνα περίπου πίσω μας, σε ένα σημείωμα του, που δημοσιεύτηκε στο Λεύκωμα «77 + 1 κείμενα για τον Νουρέγιεφ».

Ήταν η γοητευτική εποχή του αθλητισμού. Τότε που τα παιδιά δεν πλήρωναν για να απολαύσουν το αθλητικό παιγνίδι κι ευχάριστα, ανώδυνα, με ένα τριαντάφυλλο είχαν την ευκαιρία να ωριμάσουν πνευματικά, ψυχικά, κινητικά, σωματικά και κοινωνικά. Ήταν τότε που ο αθλητικός σύλλογος και το γήπεδο ως ασφαλείς λεωφόροι οδηγούσαν στη νέα μορφή κοινωνικής όσμωσης, συνιστούσαν όψη της αστικής κοινωνικότητας της πόλης.

Το αθλητικό σωματείο έστεκε απέναντι από τον εμπορικό, δημόσιο και ανοιχτό χαρακτήρα του καφενείου, ως μη κερδοσκοπικός, ιδιωτικός, πιο υγιής, πιο ασφαλής και κλειστός χώρος. Μια κοινωνική συλλογικότητα που λειτουργούσε ακριβώς πάνω στα όρια του ιδιωτικού και του δημόσιου βίου. Απόρθητο κάστρο με ψηλά τείχη για να αποκρούει τις επιθέσεις των κοινωνικών «κουρσάρων».

Σήμερα αντίθετα δισεκατομμύρια ανθρώπων στον πλανήτη πληρώνουν για να απολαύσουν το αθλητικό παιγνίδι είτε παίζοντας είτε βλέποντας και αυτός ο πακτωλός χρημάτων εισρέει ως νόμιμο κέρδος ή προϊόν εγκλήματος στα ταμεία ενός πολυμορφικού και πολύπλοκου παγκόσμιου εμποροβιομηχανικού κυκλώματος καταλήγοντας στις τσέπες λίγων αετονύχηδων.

Ανώνυμες αθλητικές εταιρείες. κατασκευαστικοί κολοσσοί, εταιρείες αθλητικής ένδυσης, εξοπλισμών, management, διατροφικών βοηθημάτων, γιγαντιαία ολιγοπωλιακά τραστ παράνομων ουσιών, διαφημιστικοί και στοιχηματικοί οργανισμοί ,επικοινωνίες, αθλητικός τύπος, τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαι ο , συνδρομητική τηλεόραση, διαδίκτυο κ.ο.κ. συνθέτουν ένα πολυπλόκαμο, αδηφάγο, ερεβώδες, παντοδύναμο, αλλά καλά φτιασιδωμένο Πορφύριο Κήτος.

Ζούμε σε μια εκλογικευμένη παράκρουση… να πληρώνουν οι πολλοί για να πλουτίζουν οι λίγοι. Το τραγικό είναι που οι παντοδύναμοι πολλοί, αντί να φιλοδοξούν να καταργήσουν αυτή και κάθε άλλη παράφορη κοινωνική αδικία, ονειρεύονται αφελώς και ποικιλοτρόπως ότι κάτι μαγικό θα συμβεί στη ζωή τους και θα γίνουν ένας από τους λίγους προνομιούχους.

Από τη μια ο υψηλός αγωνιστικός αθλητισμός εξελίχθηκε σε ένα αναπόσπαστο επιφανές κομμάτι της παγκόσμιας showbiz. Από την άλλη ο εκπαιδευτικός και ο ψυχαγωγικός αθλητισμός εμπορευματοποιήθηκαν με μία παράλογη μη ανθρωποκεντρική, κερδοσκοπική αντίληψη που προκρίνει το κέρδος των λίγων εις βάρος του καλού των πολλών ακόμη και των παιδιών.

Η ανυπαρξία ενός ενιαίου σύγχρονου και αξιόπιστου εθνικού σχολικού συστήματος φυσικής αγωγής και αθλητισμού και η κραυγαλέα ανεπάρκεια κι επικινδυνότητα των υποτυπωδών αναχρονιστικών σχολικών αθλητικών εγκαταστάσεων, έχουν θέσει εκτός εκπαιδευτικής αθλητικής διαδικασίας τη δημόσια εκπαίδευση.

Όλο το βάρος του αναπτυξιακού αθλητισμού καλείται να το σηκώσει το ερασιτεχνικό αθλητικό σωματείο, το οποίο όμως κι αυτό συνθλίβεται οικονομικά με την ολοκληρωτική πλέον και αντισυνταγματική κατάργηση της κρατικής επιδότησης.

Σήμερα ένα παιδί για να εκπαιδευτεί στις πολεμικές τέχνες και στα δυναμικά αθλήματα πληρώνει 50-80 ευρώ το μήνα σε ιδιωτικά club ή στα αθλητικά σωματεία. Για να μάθει να κολυμπάει πληρώνει 40-50 ευρώ ακόμη και στα δημόσια κολυμβητήρια. Το ποδόσφαιρο στοιχίζει 40 ευρώ το μήνα ενώ οι αθλοπαιδιές και ο στίβος 25-35 ευρώ.

Τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία υπό την απειλή του λουκέτου αναζητούν νέες πηγές χρηματοδότησης του συνολικού σημαντικού κοινωνικού τους έργου (εκπαιδευτικός και αγωνιστικός αθλητισμός).

Mία από αυτές τις πηγές και θεσμοθετημένα πλέον είναι οι αθλητικές τους ακαδημίες δια των οποίων η αξία χρήσης της αθλητικής εκπαίδευσης μετατρέπεται νομότυπα σε ανταλλακτική αξία (οικονομική διαδικασία μετατροπής του κοινωνικού αγαθού σε εμπόρευμα – εμπορευματοποίηση αθλητικής εκπαίδευσης).

Αυτή η οικονομική μετάλλαξη του κοινωνικού αγαθού σε εμπόρευμα δεν είναι ανώδυνη. Είναι αλλοτριωτική κι εκτρέπει την αθλητική εκπαίδευση από τους αρχικούς θεμελιώδεις και χρήσιμους παιδαγωγικούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς στόχους της.

Ενσταλάζει πρόωρα τον ανταγωνισμό στις άγουρες παιδικές ψυχές, ποτίζοντας τες με άκρατο ατομικισμό, που πνίγει το συλλογικό πνεύμα. Με αυτό τον τρόπο επηρεάζει σταδιακά τη διαμορφούμενη συνείδηση των παιδιών, στοχεύοντας στον πυρήνα της ιδεολογίας με μεσοπρόθεσμα αντιδραστικά κοινωνικοπολιτικά αποτελέσματα.

Το επόμενο : Το κράτος τα έχει φορτώσει στον… κόκορα!