Περίσσεψε ο θρήνος στον Αγιαντρέα στ' Αραχωβίτικα. Με φόντο το απέραντο μπλε της θάλασσας, αυτό το υγρό στοιχείο που τόσο λάτρεψε, μαυροφορέθηκε ο κόσμος για να αποχαιρετίσει τον Μάκη Τσουτσάνη.

Το πιο γελαστό από τα γελαστά παιδιά της πισίνας. Το πιο καλό παιδί, δεν είναι επικήδεια υπερβολή, όλοι όσοι τον γνώρισαν θα θυμούνται πάντα την ευγένεια και το χαμόγελό του. Αυτά που έσβησαν την Τρίτη το πρωί. Κι ήταν μονάχα 48 ετών.

Μαυροφορέθηκε η μάνα, μαυροφορέθηκε κι ο πατέρας, που -τι τους έλαχε!- δεν είχαν βγάλει ποτέ τα μαύρα από πάνω τους, απ' όταν έχασαν σε κείνο το καταραμένο τροχαίο στον Αϊ Βασίλη, τον βενιαμίν τους, τον Διονυσάκη. Και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, έπρεπε να πιουν κι άλλο φαρμάκι. Στα μαύρα κι η αγάπη του, η γυναίκα του η Ζηνοβία, στα μαύρα κι η κούκλα τους, η κόρη τους η Ευτυχία. Κεραυνοβολημένα και τα άλλα δύο αδέλφια, ο Ανδρέας και ο Νίκος. Όλοι στα μαύρα, λαμπρή μέρα Μαγιού, με μάτια μαύρα και πρησμένα από το κλάμα.

Και πως ν' ακούσεις το «Χριστός Ανέστη» στην κατάμεστη εκκλησία και συ να πρέπει ν' αποχαιρετήσεις τον γιο, τον σύζυγο, τον πατέρα, τον αδελφό, τον φίλο; Δεν αρκούσαν τα λόγια του ευαγγελστή, δεν αρκούσαν οι συλληπητήριες ευχές, μήτε οι επικήδειοι. Ούτε τα λόγια παρηγορίας του θεοφιλέστατου επίσκοπου Κερνίτσης κ. Χρύσανθου που προεξήρχε του μυστηρίου.

Πάλεψε γενναία με την «παλιαρρώστια» ο Μάκης Τσουτσανης, έψαχνε να πιαστεί να βρει δύναμη. Ορθιος στην πισίνα, ανέλαβε τη γυναικεία ομάδα του ΝΟΠ, προπονούσε τους τερματοφύλακες, έδινε τη μάχη του. Τι κι αν κάποια στιγμή λιποθύμησε; Ο Μάκης δεν το έβαλε κάτω. Μέχρι την Τρίτη. Μέρες πριν η κατάσταση επιδεινώθηκε. Η «επάρατος» τον κατέβαλε, έπεσε σε κώμα σταμάτησε να πονά. Ένα πνευμονικό οίδημα, επέβαλε την μεταφορά του στην Αθήνα, αλλά η μάχη είχε κριθεί. H «ανίατος» είχε κερδίσει τη μάχη.

Ο Μάκης που για δεκαετίες απ' όταν ξεκίνησε στον θρίαμβο, δεν έλειψε ποτέ από τις πισίνες, δεν θα ξανακάτσει στον πάγκο του ΝΟΠ, του Θριάμβου, του Νηρέα, του Επειού και της ΝΕΠ, δεν θα ξαναπάει στο πρατήριο υγρών καυσίμων που διατηρούσε στο Ρίο.

Δεν χώρεσε ο ναός και το προαύλιο τον κόσμο που έσπευσε να κλάψει και να συμπαρασταθεί. Παρόντες μεταξύ, εκατοντάδων άλλων, οι πρόεδροι, του ΝΟΠ Πέτρος Καθρέπτας, του ΠΟΠ, Σπύρος Πολίτης, του Νηρέας, Χρήστος Σαλογιάννης, του Αχαιού '47 Κώστας Αγουρίδης, ο πρώην πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Ανδρέας Κακογιάννης, σύσσωμες -στα μαύρα- οι ομάδες πόλο του ΝΟΠ, της ΝΕΠ και του Νηρέα, δεκάδες πρώην και νυν παράγοντες των ναυταθλητικών σωματείων της Πάτρας, προπονητές, διαιτητές, πρώην αθλητές και συμπαίκτες του, και εκατοντάδες άλλοι που δεν βάστηξαν να πάνε να πουν το τελευταίο αντίο στον Μάκη Τσουτσάνη. Και τον έκλαψαν από το σπίτι.

Ίσως κάπου κει στον ναό, να ήταν και κάποιοι «πρώην πιτσιρικάδες» που πήγαιναν στο βενζινάδικο του Μάκη και το παρακάλαγαν «Δεν έχω μία, μπορείς να μου βάλεις δύο ευρώ βενζίνη;». Κι ο Μάκης χαμογελούσε, και του έλεγε: «Με δύο ευρώ δεν πας πουθενά». Και του έβαζε πέντε ευρώ.

Ο Μάκης αναπαύεται από χθες δίπλα στον αδελφό του. Κι η σημαία του ΝΟΠ ξανά μεσίστια για ένα «καμάρι» του. Εκείνη η φουρνιά θρήνησε πρόωρα τον Ανδρέα Χριστόπουλο, τον Νότη Σαρακίνη, τον Γιώργο Ντότσικα, τον Δημήτρη Δαλιέτο, τον Θωμά Ασημακόπουλο και πρόσφατα τον Δημήτρη Αντύπα. Και τώρα τον Μάκη Τσουτσάνη.

Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, που πήρε ο καρκίνος το γελαστό παιδί.

H MAΥΡΗ ΕΙΔΗΣΗ

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ