Ο 28χρονος Πατρινός Παναγιώτης Κοκκότης έχει διαγράψει μία λαμπρή πορεία στο Tae Kwon Do με πολλές και σημαντικές διακρίσεις. Το 2009 ήρθε δεύτερος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Ελλάδος.
Την ίδια χρονιά ήταν και κυπελλούχος Ελλάδος ενώ το 2010 ήταν δεύτερος στο κύπελλο Ελλάδος και το 2012, πρώτος. Στη συνέχεια ήρθε τρίτος σε open της Βουλγαρίας ενώ διακρίθηκε επίσης το 2014 σε open της Γερμανίας. Το 2015 ήταν τρίτος στο κύπελλο Ελλάδος όπως και το 2017. Ωστόσο πριν ένα χρόνο περίπου ήρθε αντιμέτωπος με μία σοβαρή ασθένεια, το λέμφωμα Hodgkin, που άλλαξε τα δεδομένα και πλέον τον κρατάει μακριά από τους αγώνες.
Πλέον, με την περιπέτειά του να έχει τελειώσει, μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του στα παιδιά ως προπονητής και κοιτά το μέλλον με ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία.
Χρειάστηκε ένας μήνας συνεχόμενων εξετάσεων. Έκανα πολλές εξετάσεις και μου είπαν κάποια ενδεχόμενα σε σχέση με το τι μπορεί να έχω. Όλες οι εκδοχές ήταν πολύ σοβαρές
Η ζωή σου επαγγελματικά περιστρέφεται γύρω από το Tae Kwon Do. Πώς ξεκίνησε η πορεία σου στο άθλημα;
Πάντα μου άρεσαν οι αθλητικές δραστηριότητες και έχω περάσει από πολλά αθλήματα, είτε ομαδικά είτε όχι. Ωστόσο μου άρεσε το Tae Kwon Do το οποίο το ξεκίνησα γιατί έκανε ένας φίλος μου. Η μητέρα μου ουσιαστικά με έστειλε για να διοχετεύσω κάπου την τόση ενέργεια που είχα.
Ήμουν 10 χρόνων τότε και με κέντριζε ότι είναι ένα άθλημα που είσαι εσύ και οι δυνάμεις σου, δεν υπάρχει κανείς να καλύψει ίσως κάποια αδυναμία σου όπως μπορεί να συμβεί σε ένα ομαδικό άθλημα. Αν δεν δουλέψεις μόνος σου, δεν θα πετύχεις. Μου άρεσε η αλληλεπίδραση που έχει το άθλημα μέσα από τα χτυπήματα. Μέχρι και σήμερα ασχολούμαι με το άθλημα ως γυμναστής- δάσκαλος Tae Kwon Do.
Όταν ξεκίνησα δεν είχα σκεφτεί ότι θα παίζω αγώνες και θα κάνω πρωταθλητισμό. Πρόκειται για ένα άθλημα που χρειάζεται πειθαρχία, έχει πολλούς κανόνες. Πρέπει να ακούς και να σέβεσαι, το δάσκαλό σου, τον συναθλητή σου.
Η ζωή έφερε την ανατροπή όταν διαγνώστηκες με καρκίνο…
Όταν διαγνώστηκε η ασθένεια, οι πολλές προπονήσεις είχαν σταματήσει με τον τρόπο που ξέραμε λόγω κορωνοϊού. Δεν μπορούσαμε να ασχοληθούμε με το άθλημα όπως πρέπει. Ωστόσο κάποια στιγμή, μέσα στο 2021 ξεκίνησα να μπαίνω σιγά σιγά σε ρυθμό προπόνησης.
Πώς έγινε η διάγνωση;
Ο προπονητής μου, ο Μιχάλης Κοτσόπουλος, με παρότρυνε να κάνω μία αίτηση και να γίνω εθελοντής πυροσβέστης. Αν και έκανα κάθε χρόνο εξετάσεις, είχα πει να τις κάνω λίγο αργότερα εκείνη τη χρονιά γιατί είχα να ασχοληθώ με πολλά. Τελικά εξαιτίας της αίτησης που αποφάσισα να κάνω έκανα και εξετάσεις. Οι αιματολογικές εξετάσεις, το καρδιογράφημά μου δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό. Ωστόσο μία ακτινογραφία στον θώρακα, έδειξε πώς κάτι συμβαίνει. Υπήρχε κάτι στο μεσοθωράκιο που κανονικά θα έπρεπε να με ενοχλεί στις εισπνοές μου και να έχει δημιουργήσει και άλλα συμπτώματα.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σου είπαν;
Δεν ήξεραν τι έχω. Χρειάστηκε ένας μήνας συνεχόμενων εξετάσεων. Έκανα πολλές εξετάσεις και μου είπαν κάποια ενδεχόμενα σε σχέση με το τι μπορεί να έχω. Όλες οι εκδοχές ήταν πολύ σοβαρές.
Ο Παναγιώτης Κοκκότης με τον δάσκαλο του, Μιχάλη Κοτσόπουλο
Ήμουν αποφασισμένος να τα καταφέρω όμως. Στόχος ήταν να επιστρέψω
Πώς ήταν αυτός ο μήνας;
Πολύ δύσκολος. Ελάχιστοι γνώριζαν ότι υπήρχε πρόβλημα, δεν ήθελα να το συζητάω συνέχεια. Κάθε φορά που έφευγα από το νοσοκομείο, από μία εξέταση, ήθελα να το ξεχάσω, να το αποβάλλω.
Πώς κατέληξες σε διάγνωση;
Τελικά απευθύνθηκα στο κ. Δουγένη, διευθυντή της θωρακοχειρουγικής στο Ρίο, στο Αττικό νοσοκομείο. Πήγα τις εξετάσεις μου και μου έδωσε δύο ενδεχόμενα και αμέσως έγινε χειρουργείο, μέσα σε 10 μέρες, για να αφαιρεθεί το εύρημα. Η πιο απλή εκδοχή ήταν να χρειαζόταν μόνο το χειρουργείο. Η διάγνωση ήταν λέμφωμα χότζκιν. Το εύρημα που βρέθηκε ήταν 12 εκατοστά, τεράστιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ακτινογραφία που είχα κάνει ένα χρόνο πριν, λόγω στρατού, δεν υπήρχε τίποτα, άρα μεγάλωνε πολύ γρήγορα.
Τι σκέφτηκες πριν μπεις στο χειρουργείο;
Γιατροί και φίλοι μου είχαν πει κάτι πολύ βασικό, να μην ψάχνω οτιδήποτε στο internet. Μέχρι να μπω στο νοσοκομείο δεν είχα άγχος. Αγχώθηκα αφού μπήκα. Σκεφτόμουν αν θα μπορέσω να κάνω ξανά διάφορα πράγματα. Δεν ήταν ένα εύκολο χειρουργείο. Ήμουν αποφασισμένος να τα καταφέρω όμως. Στόχος ήταν να επιστρέψω.
Πώς ήταν το πρώτο διάστημα μετά το χειρουργείο;
Οι πρώτοι δύο μήνες ήταν ιδιαίτερα δύσκολοι. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά, να κάνω απλές κινήσεις. Δεν μπορούσα να βήξω, να φτερνιστώ. Μετά βγήκε η βιοψία, δύο μήνες μετά, και μου ανακοινώθηκε ότι πρέπει να κάνω χημειοθεραπείες;
Πώς αντέδρασες;
Στην αρχή στεναχωριέσαι. Αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο σε εσένα. Αναρωτήθηκα κι εγώ. Αν μπεις σε αυτή τη διαδικασία όμως, χάνεις πολύ από τον εαυτό σου. Το σκέφτηκα αυτό το «γιατί» όταν άκουσα τι συμβαίνει. ‘Έφυγα από το ιατρεία, περπατούσα και σκεφτόμουν.
Πώς κύλησε αυτή η περίοδος των χημειοθεραπειών;
Οι χημειοθεραπείες είναι κάτι πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο. Στην αρχή δεν μιλιόμουν μέσα στο σπίτι. Έξω ήμουν χαμογελαστός. Οι πρώτες τέσσερις θεραπείες πήγαν καλά, δεν είχα έντονη τριχόπτωση. Έχασα περίπου 12 κιλά. Κουράστηκα στις 4 τελευταίες θεραπείες. Συνολικά έκανα 12, δύο το μήνα. Σε αυτό το διάστημα κόλλησα και κορωνοϊό, έμεινα 15 μέρες στο σπίτι. Είχα χαμηλό ανοσοποιητικό. Δούλευα ελάχιστα με τη στήριξη του δασκάλου μου, του Μιχάλη Κοτσόπουλου. Από την αρχή ήταν δίπλα μου, στο νοσοκομείο και αυτός και η οικογένεια του.
Ποιοι άλλοι ήταν δίπλα σου;
Η μητέρα μου και η αδελφή μου ζουν στην Αυστραλία. Αυτό ήταν κάτι δύσκολο. Ήθελαν να φύγουν και να έρθουν στην Ελλάδα, τελικά αποφασίσαμε να μη γίνει αυτό. Με τη μητέρα μου είχαμε συνεχή επικοινωνία. Εδώ είχα τον πατέρα μου, δύο μου αδέλφια, τον Άγγελο και τη Βάσω, και τους φίλους μου. Στη ζωή δεν μπορεί να είναι όλα ρόδινα αλλά βλέπω τη θετική πλευρά. Πρέπει να πιάνεσαι από ότι καλό υπάρχει.
Πώς είναι η ζωή σου σήμερα;
Μου έχουν απορρίψει από την αρχή το ενδεχόμενο να παίξω ξανά. Δεν επιτρέπεται να έχω χτυπήματα στο θώρακα. Ωστόσο είμαι προπονητής πλέον, έχω επιστρέψει στο άθλημα μου με αυτό τον τρόπο. Δεν θα ήθελα κάτι άλλο. Κάποια στιγμή επειδή δεν μπορούσα να φύγω από την Πάτρα για οικονομικούς λόγους. είχα επιλέξει τη λογιστική όμως κατάλαβα ότι τελικά δεν ήταν αυτό που μου ταιριάζει.
Πώς αποφάσισες να μοιραστείς την ιστορία σου;
Κατάλαβα όσο αντιμετώπιζα την ασθένεια ότι υπήρχε ένα κοινωνικός ρατσισμός κατά κάποιον τρόπο. Έβλεπα μέσα στο νοσοκομείο παιδιά που έκαναν θεραπείες και ντρέπονταν να πουν αυτό που είχαν να αντιμετωπίσουν. Όσο έκανα θεραπείες δεν αποφάσιζα να μιλήσω για το πρόβλημα γιατί δεν ήθελα να με λυπάται κανείς. Δημοσιοποιώντας όμως την ιστορία μου θέλω να πω σε όλους τους ανθρώπους που παλεύουν με αυτό, ότι μόνο να ντρέπονται δεν πρέπει. Είδα την όχι τόσο ωραία πλευρά που υπάρχει μέσα στα νοσοκομεία.
Ποιοι αθλητές είναι τα πρότυπα σου;
Το μεγαλύτερο είναι ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Ανέβηκε στο ψηλότερο σημείο που μπορεί να φτάσει ένας αθλητής. Η είδηση του θανάτου του ήταν ένα σοκ. Δεν μπορούσε κανείς να το πιστέψει. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα γι’ αυτό που περνούσε. Δεν εμφανιζόταν στο χώρο μας αλλά περιμέναμε ότι κάποια στιγμή θα το κάνει. Ο Μιχάλης Μουρούτσος είναι επίσης πρότυπο για εμένα.
Τι έχει διδάξει η πορεία σου μέχρι τώρα;
Στον αθλητισμό, κάθε φορά που χάνεις πρέπει να σηκωθείς ξανά και να συνεχίσεις να προπονείσαι για να είσαι καλύτερος στη συνέχεια. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή. Περισσότερες είναι ίσως οι λύπες όμως πρέπει να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό, να προσπαθείς, να μαθαίνεις, να προχωράς. Δε θέλω να κοιτάω τα αρνητικά. Το πιο σημαντικό είναι μπορεί να ακούς και να εξελίσσεσαι.
Κάνεις όνειρα; Βάζεις στόχους;
Αυτό που θέλω είναι να είμαι καλά στην υγεία μου. Το ξεχνάμε, αλλά αυτό είναι το βασικό. Κάποτε ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Αρχικά δεν έγινε λόγω covid, μετά λόγω ασθένειας. Ωστόσο ακόμα και μετά από μία περιπέτεια υγείας, δεν πρέπει να σταματάμε να βάζουμε στόχους, γιατί πάντα η ζωή συνεχίζεται. Θέλω να εδραιωθώ ως προπονητής. Αγαπώ τα παιδιά και θέλω να τα διδάξω. Θα ήθελα κάποια στιγμή να ανοίξω το δικό μου σύλλογο.
* Της Κωνσταντίνας Τσίχλα, thebest.gr
