Η 30χρονη Πατρινή κολυμβήτρια του «τριφυλλιού», Νόρα Δράκου, αναφέρθηκε στον μεγάλο στόχο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος τον ερχόμενο Ιούνιο, στις θυσίες που χρειάζεται να κάνει κανείς για να ακολουθήσει το συγκεκριμένο άθλημα, αλλά και στο πως θα μπορούσε βρεθεί μία λύση στα προβλήματα που το μαστίζουν, αν η πολιτεία είχε έναν καλύτερο προγραμματισμό για τον αθλητισμό γενικότερα.
Η πατρινή πρωταθλήτρια μίλησε και για το πρόβλημα των γυναικοκτονιών τονίζοντας πως οι γυναίκες χρειάζονται σεβασμό από τους άνδρες και πως εκείνοι πρέπει να το μαθαίνουν αυτό από μικρή ηλικία!
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για τη νέα χρονιά;
«Έχω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που είναι τον Ιούνιο. Έχω ξεμπερδέψει με τα όρια, οπότε όλη μου η χρονιά θα επικεντρωθεί εκεί. Δεύτερος μεγάλος στόχος είναι το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, όπου με τον Παναθηναϊκό θα διεκδικήσουμε φέτος, αν όχι την πρώτη, την δεύτερη θέση στην κατάταξη των γυναικών. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος για να πάμε το 2024, αν μπορούμε, και να διεκδικήσουμε την πρώτη θέση».
Πόσο δύσκολη είναι η προετοιμασία στην κολύμβηση όπου δεν υπάρχει ακριβώς στάνταρ διάλειμμα, αλλά και σεζόν;
«Διάλειμμα έχουμε. Δηλαδή εμένα τελείωσε η σεζόν μου φέτος 20 Αυγούστου με το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, έκανα περίπου ένα δεκαπενθήμερο διάλειμμα. Κοίταξε αυτό το καθορίζουμε εμείς. Δηλαδή αν εγώ αποφασίσω να μην ακολουθήσω τον Δεκέμβριο που είναι οι 25αρες πισίνες, μπορώ να πάρω λίγο παραπάνω διάλειμμα. Αν επιλέξω να συμμετέχω, αυτό δεν γίνεται, πρέπει να κάτσω τύπου δέκα μέρες και μετά να επιστρέψω πάλι στις προπονήσεις. Γενικά τα ατομικά αθλήματα, στίβος, κολύμπι, τουλάχιστον αυτά τα δύο, που τα ξέρω καλά, νομίζω ότι σε θέλουν εκεί. Πρέπει να είσαι εκεί, γιατί χάνεις την φόρμα σου, ότι έχεις χτίσεις σ' αυτό το διάστημα, οπότε καλό είναι να μην έχεις πολύ μεγάλες διακοπές, να μην κάθεσαι 1-1,5 μήνα. Δεν σου κάνει καλό. Σίγουρα είναι δύσκολο, αλλά οκ, νομίζω το έχουμε συνηθίσει πλέον. Εγώ είμαι 30 ετών πλέον, είναι η ρουτίνα μου. Ίσα ίσα που αν μένω καιρό έξω βαριέμαι και περιμένω πως και πως να μπω».
Η κολύμβηση είναι ένα άθλημα που χρειάζεται πολλές θυσίες, τόσο από οικονομικής άποψης όσο και από άποψη προσωπικής ζωής και ελεύθερου χρόνου. Πώς το αντιμετωπίζεις εσύ αυτό;
«Στην ζωή δεν είναι όλα χρήματα και δεν έχουν να κάνουν όλα με αυτά. Θεωρώ πως όλοι οι αθλητές που είμαστε σ' αυτό το επίπεδο η ανταμοιβή που παίρνουμε όταν πάμε σ' έναν αγώνα και ακουμπήσαμε την πλάκα ή τον τοίχο και δούμε τον χρόνο που θέλαμε, δεν συγκρίνεται με κάτι άλλο. Αυτό μας δίνει τέτοια χαρά και ικανοποίηση, που τα γύρω γύρω που θα έρθουν μετά την επιτυχία, δεν μας ενδιαφέρουν και καθόλου. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω. Το αντιμετωπίζω ως ψυχοθεραπεία, περνάω πάρα πολύ ωραία μέσα στο νερό, περνάω πολύ καλά γιατί γυρίζω όλο τον κόσμο κάνοντας αυτό που αγαπώ. Γνωρίζω ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο. Νομίζω πως τις εμπειρίες που μου έχουν δώσει αυτά τα 10-15 χρόνια που ασχολούμαι με τον αθλητισμό, δεν θα μπορούσε να μου τις δώσει ούτε η δουλειά, ούτε η φοιτητική ζωή, τίποτε άλλο. Οπότε δεν το μετανιώνω».
Πώς πιστεύεις θα μπορούσε να γίνει το άθλημα πιο προσοδοφόρο για τους ίδιους τους αθλητές;
«Από την στιγμή που μπήκα στον χώρο ήξερα πως δεν πρόκειται να πληρωθώ καλά. Γνώριζα πως τα πράγματα θα είναι δύσκολα και πως θα πρέπει να κάνω μία πολύ μεγάλη επιτυχία ή θα πρέπει να είμαι συνέχεια σε τοπ επίπεδο για να έρθει ένας χορηγός. Είμαστε πολύ καλύτερα οικονομικά από τότε που ξεκίνησε η τόσο ενεργή χρήση των social media. Αλλά θεωρώ πως οι μισθοί μας είναι αστείοι εξαιτίας των ωρών που χαλάμε και της όλης προσπάθειας που καταβάλουμε. Μπορεί να φτάσουμε 35 ετών και να μην έχουμε ένα ένσημο, γιατί δεν έχουμε δουλέψει, ενώ αυτό που κάνουμε είναι δουλειά, ασχολούμαστε 6-7 ώρες την μέρα.
Θεωρώ πως αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει από την πολιτεία. Να στηρίξει αυτή με πόρους τα αθλήματα αυτά και μετά να αλλάξει από τους χορηγούς, τα σωματεία κλπ. Αυτά τα δύο κάνουν ό,τι μπορούν, όμως αν η πολιτεία δεν βγάλει ένα μπάτζετ τεσσάρων ετών ολυμπιακής προετοιμασίας, όπως κάνει ο Καναδάς που έχει ένα μπάτζετ οκτώ ετών και λέει θα δώσω τόσα εκατομμύρια στον αθλητισμό, 50 εκατ. στο κολύμπι, 50 εκατ. στον στίβο, 50 εκατ. στην τοξοβολία που λέει ο λόγος, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Όλα ξεκινούν από την πολιτεία. Όταν παίρνει κάποιος ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και λέμε ότι σήκωσε ψηλά τη σημαία της Ελλάδος, τότε εννοούμε την πολιτεία, το κράτος, όχι ότι σήκωσε ψηλά την σημαία του Παναθηναϊκού. Θεωρώ πως ξεκινάει το λάθος από κει. Υπάρχει 20 χρόνια αυτό το θέμα και δεν έχει αλλάξει κάτι. Από το 2008 που είμαι ενεργή συζητάμε αυτό το πράγμα. Ελπίζω κάποια στιγμή που θα έχω φύγει από τον αθλητισμό να το δω να έχει αλλάξει».

Τι θα έλεγες σ' ένα μικρό παιδάκι που θα ήθελε να ξεκινήσει κολύμβηση, τι κίνητρο θα του έδινες;
«Εμένα αυτό που με έκανε να ξεκινήσω είναι το άνευ για το πανεπιστήμιο, ότι δηλαδή μπήκα εκεί χωρίς να χρειαστεί να δώσω εξετάσεις. Δεν χρειάστηκε να διαβάσω πολύ και να χάσω χρόνο από την προπόνηση. Κι ένα σημαντικό κίνητρο ήταν και η θέση στο δημόσιο, που κέρδισα τότε. Δύο πράγματα κομβικά, αφού εξασφάλισα το μέλλον μου και πέρασα στην σχολή που ήθελα. Τα παιδιά τώρα έχουν το άνευ, αλλά όχι την θέση στο δημόσιο.
Γενικά στα παιδιά εγώ λέω να ακολουθούν τα όνειρά τους. Ένα όνειρο κι ένας μεγάλος στόχος δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να σε βγάλει. Δεν έχουν να κάνουν όλα με το οικονομικό. Αν έχεις μία οικογένεια που μπορεί να σε στηρίξει, επειδή στην αρχή της καριέρας σου σίγουρα θα πρέπει να σε στηρίξει, αν ακολουθήσεις το όνειρό σου, είσαι καλός και αγαπάς αυτό που κάνεις, θα βρεις τον δρόμο. Μπορεί να μην βγάλεις εκατομμύρια, θα βγάλεις όμως και χρήματα, θα είσαι καλά και θα κάνεις και το χόμπι σου επάγγελμα. Όλα ξεκινούν από το όνειρο. Αν έχεις ένα όνειρο, ένα όραμα και μία οικογένεια υποστηρικτική, να το κάνεις. Υπάρχουν δυσκολίες, αλλά και που δεν υπάρχουν; Αν καθόμαστε τώρα και λέμε είναι δύσκολο αυτό, άσε να πάω να κάνω κάτι άλλο, δεν έχει νόημα, δεν παλεύουμε έτσι στην ζωή».
Κλείνοντας θα σε πάω σε κάτι έξω από τον αθλητισμό, το οποίο όμως έχει μεγάλη σημασία. Τι πιστεύεις ότι κάνουμε λάθος ατομικά, αλλά και σαν κοινωνία, και είναι τόσο έντονο πλέον το φαινόμενο των γυναικοκτονιών;
«Στην Ελλάδα υπάρχει έντονα η πατριαρχία. Από τα παλιά τα χρόνια οι γυναίκες που ήταν στο χωριό μαγείρευαν, σκούπιζαν, φρόντιζαν τα παιδιά και περιμένανε τον άντρα να γυρίσει να φέρει τα λεφτά στο σπίτι και να φάει. Υπήρχε και στο πολύ μακρiνό παρελθόν αυτό. Ο άντρας έβγαινε έξω και κυνηγούσε κλπ. Η ζωή όμως έχει αλλάξει. Οι γυναίκες πια είναι ισότιμες. Θα έπρεπε να είναι από τότε, άλλο που ήταν αλλιώς η ζωή. Πλέον έχουν μπει στην αγορά εργασίας, έχουν πάρει υψηλά πόστα σε μεγάλες εταιρείες. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αυτό το πράγμα, να ακούμε σκότωσε τη γυναίκα του και μετά αυτοκτόνησε, σκότωσε το παιδί του για να εκδικηθεί τη γυναίκα του κλπ. Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω όλο αυτό και δεν ξέρω και πως θα λυθεί. Μου κάνει εντύπωση που ξαναβγήκε στην επιφάνεια.
Υπήρχαν και παλαιότερα γυναικοκτονίες. Σταμάτησαν για ένα διάστημα και τώρα έχουν κάνει ξανά την εμφάνισή τους. Ίσως οι άνδρες δεν μπορούν να δεχθούν πως οι γυναίκες πλέον έχουν πάρουν πολύ καλούς μισθούς και θέσεις και πολλές φορές είναι πιο πάνω απ' αυτούς. Σημασία όμως δεν έχει ποιος είναι καλύτερος και ποιος χειρότερος και οι γυναίκες και οι άνδρες διεκδικούν ότι καλύτερο μπορούν. Θεωρώ πως το πρόβλημα ξεκινάει από τους άνδρες και το πως έχουν μεγαλώσει. Από μικρά παιδιά γίνονται μετά άνδρες, γίνονται σύζυγοι και δεν έχουν μάθει να σέβονται τις γυναίκες. Δεν έχουν μάθει να σέβονται την μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν, αφού μην ξεχνάμε πως ταυτόχρονα με την δουλειά της η γυναίκα είναι μάνα και φροντίζει και το σπίτι της, αλλά και τον άντρα της. Από την άλλη πλευρά ο άντρας δουλεύει και φέρνει τα λεφτά στο σπίτι, βοηθάει και σε κάποια άλλα πράγματα, αλλά αυτό. Οι γυναίκες χρειάζονται σεβασμό και οι άντρες πρέπει να το μάθουν αυτό από μικρή ηλικία».
ΠΗΓΗ: GWomen