Στην επώνυμη αρθρογραφία μου για δημόσια πρόσωπα, επιλέγω συνήθως τις δύσκολες στιγμές τους, τις αποτυχίες τους, για να πάρω θέση.
Βλέπετε, στις επιτυχίες είμαστε όλοι πρώτοι με έτοιμες καλές κουβέντες και συμπεράσματα και ευχολόγια. Ζούμε σε μια χώρα ιδανική «για τα πανηγύρια».
Σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση και θα μιλήσω για τον Μίλτο Τεντόγλου λίγο μετά το χρυσό του μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Στίβου του Μονάχου, όχι αναλύοντας τον θρίαμβο, ούτε ψάχνοντας καλές κουβέντες που δεν έχουν ακόμα ειπωθεί, αλλά εκφράζοντας αυτό που ένιωσα παρακολουθώντας τον αγώνα και μόνο. Άλλωστε για ποια ακριβώς επιτυχία να μιλήσω αφού ο ίδιος ο αθλητής με την εμφάνισή του και τις δημόσιες δηλώσεις του φρόντισε να μετατρέψει την διάκριση σε κάτι απλό, αυτονόητο, ένα βήμα απλώς στην πορεία του ως αθλητής και ως άνθρωπος.
Τον Μίλτο Τεντόγλου τον γνώρισα, όπως οι περισσότεροι, πριν τέσσερα χρόνια, όταν κατέκτησε το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα σε ηλικία 20 ετών. Μην ακούτε πολιτικούς και παράγοντες που κάνουν ότι ξέρουν τα πάντα για τη ζωή του. Μόνον κάποιοι προπονητές τον γνωρίζουν καλά και οι επίμονοι δημοσιογράφοι του στίβου (κυρίως της ΕΡΤ). Οι υπόλοιποι μαθαίνουμε τα αποτελέσματα «από τις ειδήσεις».
Από νωρίς ο αθλητής μάς μίλησε ανορθόδοξα, αντισυμβατικά. Η χαλαρότητα του, η διαφορετική του φρασεολογία, οι γκριμάτσες, όλα συνέθεσαν ένα προφίλ ανθρώπου που «έχει τον τρόπο του» μέσα και έξω από το γήπεδο. Όταν ευχαρίστησε την πρωταθλήτρια Χάικε Ντρέσλερ που δούλευε ως εθελόντρια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Βερολίνου, πραγματικά καταλάβαμε όλοι πως το παιδί αυτό είχε πολλά να μάς πει. Όταν στις συνεντεύξεις του μίλησε για τις δύσκολες συνθήκες προπόνησης των συναθλητών του, για τις δυσκολίες της δουλειάς των φίλων του, για την κοινωνία και την πολιτική, τότε συνειδητοποιήσαμε πως την προσωπικότητα αυτή του Μίλτου Τεντόγλου την έχει ανάγκη κάθε κοινωνία η οποία αναζητά αγωνιωδώς πρότυπα.
Το καλοκαίρι στα Γρεβενά, έμαθα μια ιστορία που ειλικρινά με συγκίνησε. Ο δήμαρχος της πόλης στην οποία μεγάλωσε και αθλήθηκε ο Τεντόγλου, αποφάσισε το στάδιο της πόλης να μετονομαστεί σε «Μίλτος Τεντόγλου». Το πρότεινε στον αθλητή κι αυτός (έτσι λένε οι πληροφορίες και αν κάνουμε λάθος, ας μας διαψεύσει κάποιος) αφού το σκέφτηκε, του απάντησε πως δέχεται με χαρά και θα παραβρεθεί στην τελετή με την προϋπόθεση να μην υπάρξει καμία επισημότητα. Έψαξα το βίντεο της εκδήλωσης. Πράγματι. Το στάδιο είχε μόνον μικρά παιδιά, δημότες των Γρεβενών και τους δημοτικούς συμβούλους. Καταλαβαίνετε τι «μήνυμα» έστειλε η πράξη αυτή σε όλη την υποκριτική κοινωνία.
Ξέρετε τι σκέφτηκα χθες βράδυ όταν κάθισα να δω μία από τις ευκολότερες ελληνικές νίκες στον ευρωπαϊκό στίβο; Σκέφτηκα πως είναι πανέξυπνος ο Μίλτος Τεντόγλου. Ξέρει πως όλοι οι αθλητές, ακόμα και των εμπορικών αθλημάτων, ξεχνιούνται όταν τελειώσουν οι επιτυχίες τους. Ξέρει πως το ίδιο θα γίνει και με αυτόν και προσπαθεί να πείσει και τον εαυτό του και τους άλλους πως μπορεί να ζήσει και χωρίς τις επιτυχίες, χωρίς τα φώτα όλα επάνω του. Συμπεριφέρθηκε στους πανηγυρισμούς λες και δεν έκανε και κάτι ιδιαίτερο αφού, στο μέλλον θα αποδειχθεί πως η πανηγυριτζήδικη ελληνική κοινωνία έτσι θα το αντιμετωπίσει και γρήγορα θα το ξεχάσει.
Από την άλλη, είναι ένας μοντέρνος και ενημερωμένος νέος με άποψη και αντίληψη. Είναι ζήτημα αισθητικής το να μην πεις στις δηλώσεις σου τα γνωστά και τετριμμένα. Είναι δείγμα ήθους το να κρατήσεις χαμηλά τη μπάλα, να μιλήσεις για τους επόμενους αγώνες, για τους υπόλοιπους αθλητές. Ο Τεντόγλου ξέρει καλά τι κάνει. Είναι προσγειωμένο παιδί, χορτάτο συναισθηματικά. Προσπαθεί να περάσει το μήνυμα πως «δεν έκανε και τίποτα» αλλά ξέρει καλά και τι έχει κάνει και κάτω από ποιες συνθήκες το έχει κάνει κι αυτό γνωρίζει πως δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στο επίτευγμα του γι αυτούς που «νιώθουν».
Ένα μεγάλο μυστικό των θριάμβων στον αθλητισμό είναι ο τρόπος που οι αθλητές διαχειρίστηκαν τις ενδιάμεσες ήττες τους. Ο Τεντόγλου το έκανε υπέροχα, ανθρώπινα όταν έχασε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο του Ορεγκον (εκεί μάς θύμισε πως άξιζε το χρυσό αλλά, έτσι είναι ο αθλητισμός και άλλωστε παλαιότερα είχε κερδίσει ένα χρυσό σε Ολυμπιακούς που σχεδόν δεν άξιζε αφού είχε κάνει μόνον ένα μεγάλο άλμα στο τέλος). Αυτός φαίνεται πως είναι ο Τεντόγλου. Σταθερός στις υψηλές επιδόσεις, επίμονος και αληθινός. Το να σταθεί για χρόνια σε επίπεδο μεταλλίων γνωρίζει πως είναι σημαντικότερο από μια πρόσκαιρη μεγάλη διάκριση.
Μέσα σε ένα αδιανόητα ρευστό μετακαπιταλιστικό κοινωνικό περιβάλλον με συνεχείς ματαιώσεις ονείρων και επιθυμιών, έχουμε μεγάλη ανάγκη από πρότυπα αθλητών όπως αυτό του Μίλτου Τεντόγλου. Μάς έχουν κατακλύσει ειδήσεις όπου ο ένας αθλητής αγοράζει πανάκριβο αυτοκίνητο στον πατέρα του, ο άλλος μοιράζει φιλοδωρήματα χιλιάδων ευρώ στη Μύκονο. Οκ. Ο καθένας μπορεί να διαχειριστεί τη δόξα και το χρήμα του όπως αυτός θέλει. Τις ιστορίες ζωής του Μίλτου Τεντόγλου, όμως, τις χρειαζόμαστε σήμερα περισσότερο από άλλες εποχές. Για να συνειδητοποιούμε πόσο σχετικά είναι όλα στη ζωή μας. Και πόσο σημαντικό είναι να είσαι προσγειωμένος, ολιγαρκής και ισορροπημένος.
Σημείωση συντάκτη: Στην αρχική ανάρτηση είχαμε αναφέρει πως «ο Μίλτος Τεντόγλου ζήτησε η τελετή να γίνει χωρίς παπάδες και πολιτικούς». Όπως μάς ενημέρωσε συνάδελφοι από την ευρύτερη περιοχή και τελικά διαπιστώσαμε και εμείς, κάτι τέτοιο δεν ειπώθηκε ποτέ και στην εκδήλωση παρέστη ο Μητροπολίτης Γρεβενών, κ.κ. Δαυίδ.
πηγη: theopinion.gr
