Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ και τα καμάρια του Αθηνόδωρου Αιγίου!

Τρίτη, Φεβρουάριος 27, 2018 - 2:10μμ

Αίσθηση προκάλεσε η επιτυχία του Αθηνόδωρου Αιγίου στο πρόσφατο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου που έγινε από τον ΣΕΓΑΣ στα Τρίκαλα.

Στην κατηγορία των νέων (απόσταση 8.000μ.) ο Αθηνόδωρος μετείχε με τρεις αθλητές. Ο Κώστας Ιατρόπουλος ήταν 8ος με 26.51, ο αδελφός του Σπύρος Ιατρόπουλος 10ος με 27.17 και ο Παναγιώτης Παπακωνσταντίνου 14ος με 27.58. Με αυτά τα πλασαρίσματα ο Αθηνόδωρος πήρε την 1η θέση στην βαθμολογία του αγωνίσματος με 32 βαθμούς, αφήνοντας στην 2η θέση τον Ολυμπιακό με 36β. και στην 3η τον Παναθηναϊκό με 44β. Μία μοναδική επιτυχία που αντανακλά, πρώτ' απ' όλα, στην προσπάθεια του προπονητή Νίκου Τσιοφύλλα.

Εκείνο που είναι εντυπωσιακό είναι πως ο θρίαμβος επιτεύχθηκε χάρη στην προσπάθεια του Παναγιώτη Παπακωνσταντίνου που τερμάτισε με ένα παπούτσι!
Στην ιδιαίτερα λασπερή διαδρομή, με αρκετές λακκούβες, στάθηκε άτυχος γιατί κάποια στιγμή του έφυγε το ένα παπούτσι! Κι όμως, παρά τη μεγάλη δυσκολία, να τρέχει με ένα παπούτσι και μία κάλτσα σε ανώμαλο έδαφος με πέτρες, λάσπη και ξύλα, τερμάτισε σε περίοπτη θέση, αφήνοντας πίσω του 22 αθλητές!
Το παπούτσι βγήκε κατά το ήμισυ από το πόδι στο 7ο χιλιόμετρο και 400 μέτρα πριν τον τερματισμό, έφυγε τελείως. Ο 20χρονος φοιτητής στο οικονομικό Πανεπιστήμιο της Πάτρας, ευτυχώς το βρήκε λίγο αργότερα!

Ιδού πως περιέγραψε τον αγώνα ο συναθλητής του Σπύρος Ιατρόπουλος.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

Μάρτιος 2017: Το περσινό πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου τελειώνει με απελπιστικό τρόπο για μένα... Την επόμενη μέρα μια ιδέα ακούγεται μεταξύ σοβαρού και αστείου στη προπόνηση: «ρε σεις, του χρόνου εμείς οι δυο και ο «Παπ» που θα είμαστε νέοι μπορούμε να πάρουμε το ομαδικό!». Μόνο γέλια ακούστηκαν.
Ιούλιος 2017: Η σεζόν τελειώνει για μένα ακόμα χειρότερα και ήδη ετοιμάζω τα πλάνα και τα όνειρα της επόμενης... Η παραπάνω ιδέα δεν ήταν μέσα σ' αυτά.
Σεπτέμβριος 2017: Ξεκούραστος, ορεξάτος για προπόνηση και έτοιμος για ένα «come back». Στις πρώτες προπονήσεις η ίδια ιδέα ξανακούγεται! Αρχίζει να γίνεται στόχος για κάποιους αλλά στο μυαλό μου άπιαστο όνειρο...
1/2/2018: Ενας μήνας πριν τον αγώνα, και η κατάσταση κωμικοτραγική: Ενας τραυματίας (εγώ), ένας διχασμένος δρομέας - ποδοσφαιριστής και πιεσμένος φοιτητής και ο τρίτος, μια σιωπηλή δύναμη που συνεχώς βελτιώνεται (πολύ θα ήθελα να ήξερα τι σκεφτόταν εκείνες τις μέρες βλέποντας τη τριάδα μας σε αμφίβολη ετοιμότητα).
22/2/2018: Ανακοινώνονται οι συμμετοχές στο αγώνισμα και ταυτόχρονα κάθε ελπίδα για διάκριση στο μυαλό μου εξανεμίζεται βλέποντας μια από τις καλύτερες φουρνιές αθλητών στην κατηγορία μας, ως αντιπάλους με πολύ καλές ομαδικές συνθέσεις. Παρόλα αυτά «εδώ που φτάσαμε με 25 εβδομάδες αφοσίωσης για αυτόν τον αγώνα να έχουν προηγηθεί, ο στόχος έπρεπε να παραμείνει στόχος για τη τιμή των όπλων», σκέφτηκα!
24/2/2018: Η πολυάριθμη αποστολή για τα Τρίκαλα ξεκινάει με μένα να σκέφτομαι πόσα λάθη έκανα τις τελευταίες βδομάδες και πόσο πολύ δεν ήθελα να τρέξω αυτόν τον αγώνα (από φόβο ή ντροπή)...
24/2/2018: Βράδυ - ξενοδοχείο. Team meeting. Ο στόχος πλέον επισημοποιείται: χρυσό στο ομαδικό στα 8000μ. νέων. Η στρατηγική ξεκάθαρη (δεν την αναφέρω για λόγους εχεμύθειας). Οι πιθανότητες για μένα 10% δεδομένων των αντιπάλων.
25/2/2018: Ιt's race day! Με ηθικό μέτριο (χωρίς να το δείχνω) και λογική καμικάζι μπαίνω στην γραμμή της εκκίνησης. «Τρέχα μόνο για την ομάδα», σκέφτηκα. Φεύγουμε. Πρώτη στροφή ελπιδοφόρα. Δεύτερη ανησυχητική . Στην 3η βρίσκομαι ήδη μακριά από κάθε είδους ατομικό στόχο γεγονός που θα επηρέαζε και την ομάδα αρνητικά... Γεμάτος φορτισμένες σκέψεις συνεχίζω να βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, ενθουσιώδης που ο προπορευόμενος αθλητής της ομάδας μου κάνει έναν απροσδόκητα καλό αγώνα (ίσως τον αγώνα της ζωής του). Το έδαφος βαρύ από τη βροχή, από τα χιλιόμετρα που έχουν περάσει, αλλά κυρίως από τις προσδοκίες. Νιώθω να βουλιάζω σε κάθε βούρκο της πίστας (και ήταν κάμποσοι). Όμως η παρουσία της υπόλοιπης αποστολής κάθε λίγα μέτρα με εμψύχωνε με τρόπο που μου θυμίζει κάτι στίχους («...στον ανήφορο που 'τρεχες, την κορφή για να φτάσεις... φτερωμένος κι ανάλαφρος και χαρούμενος ήσουν... πες μου φίλε ποιος σου 'δωσε τη μεγάλη χαρά που σε γέμισε δύναμη και σου δίνει φτερά»). Ολα τα παιδιά με τα λόγια τους με σήκωναν από τους βούρκους της πίστας. Σημειωτέον την ώρα του αγώνα όπως τα υπολόγιζα, το ομαδικό χρυσό δε μου φαινόταν καθόλου εφικτό, αλλά συνέχιζα να παλεύω για αυτό, όχι για μένα αλλά για τα γνώριμα πόδια που καλπάζανε μπροστά μου γεμάτα πίστη για αυτό το χρυσό και για τα σίγουρα πόδια που δίνανε το δικό τους αγώνα λίγα μέτρα πίσω μου για τον ίδιο λόγο και για τα δεκάδες ζευγάρια μάτια που με αγωνία παρακολουθούσαν!
Τερματισμός: 100 μέτρα πριν σκεφτόμουν αν πέρασα τη ψυχολογική «κόκκινη γραμμή» μου όπως λέει και ο κόουτς και ήμουν σίγουρος πως ΝΑΙ το έκανα! Με το που περνάω τη γραμμή τερματισμού μια ζέστη αγκαλιά με περιμένει από τα πιο κρύα χέρια (λόγω καιρού) που έχω νιώσει. Αμέσως γυρνάω με ανοιχτά χέρια να περιμένω τον συναθλητή μου που σφράγισε την επικείμενη αλλά ακόμα αβέβαιη νίκη. Κι αυτός να ανοίγει με τον ίδιο τρόπο τα χέρια πριν ακόμα τερματίσει να πέσει πάνω μου! Και τότε τον βλέπω να τερματίζει με ΕΝΑ παπούτσι! Σαν άλλος «μονοσάνδαλος ηροφόρος» έγινε ο δικός μας «μονοπάπουτσος νικηφόρος»!!! Αν και κάτι ψιθύριζαν οι θεατές ότι νικήσαμε δεν είχα πειστεί τελείως μέχρι που βγήκα από τα αποδυτήρια (άλλη μάχη έδωσα και εκεί) και να ακούσω: «Είμαστε πρώτοι κι επίσημα»! Η χαρά ένιωθα να ξεκινάει από τις φτέρνες και να πετιέται από τα αυτιά μου! Χαζοπανηγύριζα για 10' σίγουρα συμπεριλαμβανομένης της απονομής! Μνήμες 2015 ξύπνησαν (για όσους ξέρουν) μόνο που η χαρά για κάποιον ανεξήγητο λόγο σήμερα ήταν μεγαλύτερη γιατί όπως λένε «χαρά που μοιράζεται είναι διπλή χαρά!». Το μετάλλιο αυτό λίγοι θα το εκτιμήσουν όπως του αξίζει... το αφιερώνω λοιπόν σε αυτούς!
28/2/2018: Δεν έχει έρθει ακόμα αλλά ξέρω τι θα κάνω: κατάστρωση σχεδίων για τις επόμενες 20 δύσκολες εβδομάδες που έρχονται μαζί με τους ανθρώπους που εμπιστεύομαι και αγαπώ. Μαζί με αυτούς που συνονειρεύομαι!
Τα υπόλοιπα θα τα πουν άλλοι καλύτερα και πιο αντικειμενικά από μένα. Εγώ θα αρκεστώ σε αυτά (τα ουκ ολίγα) για να πάρει ο καθένας ένα μικρό μήνυμα για τον εαυτό του, ό,τι θέλει ο καθένας, από αυτό το μικρό θαύμα που θα θυμάμαι για πάντα...