Δεκαοκτώ χρόνια καριέρας γεμάτης καλλιτεχνήματα, γεμάτης ταξίδια. Τόσο δικά του όσο και αυτών που "ταξίδεψε" βλέποντας τον στα γήπεδα. Ευτυχείς και στα μέρη μας που για μια τριετία απολαύσαμε τον Νάτσο Σκόκο να δικαιολογεί απόλυτα το προσωνύμιο του.
Υπάρχουν λογιών λογιών παρατσούκλια. Παρατσούκλια που υπογραμμίζουν. Παρατσούκλια που τρομάζουν. Παρατσούκλια που υπερτονίζουν. Παρατσούκλια που κοροϊδεύουν. Που θυμούνται κάτι ξεχωριστό. Που εύχονται. Που παραμυθιάζουν ή που προσγειώνουν. Και πολλά ακόμη. Πιο ταιριαστό ποδοσφαιρικά, διαχρονικά, από το "υδραυλικός" που αποδόθηκε στον Νάτσο Σκόκο δύσκολα θα βρεθεί. Όποιος τον έβλεπε στο γήπεδο αυτό ακριβώς σκέφτονταν. Πρώτη, δεύτερη, τρίτη σκέψη. Υδραυλικός, δαντέλα, παιχταράς.
Όταν κατακαλόκαιρο του 2008 πρωτακούστηκε πως η ΑΕΚ ενδιαφερόταν, αφενός ελάχιστοι θεωρούσαν την προσπάθεια υλοποιήσιμη, αφετέρου ο ενθουσιασμός που ξέσπασε μόνο και μόνο στην προοπτική, στην προσδοκία του ερχομού του 23χρονου τότε Αργεντινού στα μέρη μας προκάλεσε (την πρώτη, γιατί ακολούθησαν κι άλλες κάθε φορά που τ’ όνομά του εμπλέκονταν σε σεναριολογία) υστερία στους οπαδούς της Ενωσης.
Τσεκαρισμένος από τον τότε πρόεδρο, τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον οποίο και ξεχώρισε από το 2006 κιόλας, παρακολουθώντας σε βίντεο ένα παιχνίδι της Νιούελς, από τα τσικό της οποίας είχε αναδειχθεί. Δίνει άμεσα έγκριση, αλλά τι να την κάνεις; Ο Ίλια Ιβιτς, τεχνικός διευθυντής τότε, που το ψάχνει, πληροφορεί πως ετοιμάζονταν για μεταγραφή στη μεξικάνικη Πούμας.
Ανταγωνισμός και επίπεδα οικονομικά πολύ μακριά από τις δυνατότητες μιας ελληνικής ομάδας. Με 3,5 εκατ. δολάρια τον μοσχοπούλησε η Νιούελς μετά από την πρώτη του κιόλας τριετία με τη φανέλα της. Τριετία που συνοδεύτηκε με την κατάκτηση του Απερτούρα του 2004 – μαζί με τον Αριέλ Ορτεγκα και τον φίλο ζωής, διπλοκούμπαρο (ο ένας έχει παντρέψει τον άλλο) Φερνάντο Μπελούτσι, αλλά και δύο κλήσεις, τις πρώτες του, στην εθνική Αργεντινής (στην πρώτη δεν έπαιξε, στην δεύτερη λόγω τραυματισμού δεν πήγε).
Από την έγνοια όμως του scouting της ΑΕΚ, προφανώς, δεν βγαίνει. Και έτσι, δύο χρόνια αργότερα από τη μετακόμισή του στο Μεξικό, ο Δημήτρης Μάρκος, scout τότε της ΑΕΚ, ενημερώνεται και ενημερώνει πως ο Σκόκο δεν περνάει καλά στο και θέλει να φύγει. Η κινητοποίηση άμεση. Το γεγονός ότι το συμβόλαιο του έληγε σε έξι μήνες, βοηθάει τη διαδικασία. Την κάνει πιο εφικτή, πιο συμφέρουσα.
Ο Σκόκο πείθεται. Ικανοποιείται οικονομικά, το κίνητρο της Ευρώπης καταλύτης (στα 23 του άλλωστε ήδη τότε...), ενώ στην Ελλάδα αγωνίζονταν ήδη και ο "αδερφός" του, ο Μπελούτσι. Ακόμη και έτσι όμως, χρειάστηκαν κάτι περισσότερα από 1,5 εκατ. ευρώ για την αγορά του με τον ίδιο να υπογράφει τριετές συμβόλαιο με τους "κιτρινόμαυρους".
Ο τελικός του αιώνα και η κουτουλιά
Το ξεκίνημα ενδεικτικό, αλλά και παραπαλανητικό. Ενδεικτικό των όσων, προβληματικών συνολικά έμελλε να ζήσει με τα "κιτρινόμαυρα", αφού στα πρώτα του δύο παιχνίδια που τα φόρεσε, ήρθε ο αποκλεισμός στα καλοκαιρινά προκριματικά του Κυπέλλου UEFA από την Ομόνοια. Παραπλανητικό γιατί όχι μόνο δεν έκανε απολύτως τίποτα, αλλά και γιατί στη ρεβάνς της Κύπρου αποβλήθηκε στο 58'.
Στην τριετία του στην Ενωση, ηλέκτρισε. Τους πάντες. Φίλους και εχθρούς. Μπαλάτος, αέρινος, απρόβλεπτος, αλανιάρης. Με κινήσεις χορευτικές, στάση, συμπεριφορά, ενέργειες στο γήπεδο "αλήτικες", ταυτισμένες με το θυμικό αργεντίνικες, γκολ, περίπου δέκα την χρονιά (34 συνολικά «έγραψε» σε όλες τις διοργανώσεις), αλησμόνητα. Για την ομορφιά τους κυρίως και – ενίοτε – την σπουδαιότητά τους.
Τα δύο του στον πρώτο τελικό του Κυπέλλου που συμμετείχε, στον τελικό του αιώνα, στον τελικό του 4-4 και των αναρίθμητων πέναλτι με τον Ολυμπιακό, χαρακτηριστικά. Με τρεις επαφές, στα χασομέρια, άδειασε δύο αντιπάλους και πέφτοντας πλάσαρε έτσι που ακόμη και όρθιος δύσκολα θα μπορούσε, κάνοντας – τότε – το 3-2. Το δεύτερο, στο ξεκίνημα της παράτασης, μπαίνοντας από αριστερά και από γωνία απίθανη, τόσο που κάθε λογικός, κάθε... νορμάλ θα περίμενε σέντρα, αυτός με το ζερβό του, σημάδεψε το δεξί «παραθυράκι» του Νικοπολίδη στέλνοντας τον τελικό στον... μαραθώνιο της βούλας.
Δεν κερδήθηκε, δεν σώθηκε έτσι εκείνη η χρονιά. Χρονιά που θέριεψε η αδυναμία σύμπλευσης με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Απλά και ξάστερα, δεν τον γούσταρε, δεν συνταίριαξαν ποτέ. Πέραν του αγωνιστικού – ελευθέρας βοσκής επιθετικός δεν ήθελε να "περιορίζεται" στ’ αριστερά που τον τοποθετούσε ο Βόσνιος – είχε θέματα, πολλά, και με την καθημερινή προσέγγιση, απολυταρχική, ψυχρή και απόμακρη όπως την θεωρούσε, του τότε προπονητή της Ενωσης.
Χρονιά που σημαδεύτηκε, στα μέσα της, από το ξύλο που έπαιξε με τον Ραφίκ Τζεμπούρ. Σε μια προπόνηση, μια λάθος πάσα, μια μη πάσα, του ενός προς τον άλλον και ξεστομίζει το puta madre. Στην γλώσσα του, τίποτα, ισοδύναμο με το γαμώτο το δικό μας. Ο Αλγερινός όμως δεν το ξέρει. Το μεταφράζει κυριολεκτικά και έτσι το θεωρεί προσβλητικό για τη μητέρα του.
Τον ενημερώνει, εκείνη την ώρα, με χαρακτηριστικό νόημα, πως θα τα λέγανε μετά. Κανείς όμως δεν πρόλαβε να μιλήσει. Με το μπαίνουν στ’ αποδυτήρια ο Τζεμπούρ κουτουλάει τον Σκόκο. Του ραγίζει τη μύτη. Η σύρραξη γενικεύεται, πέφτουν όσοι και όπως μπόρεσαν πάνω τους για να τους χωρίσουν, δεν γίνεται παρά αρκετές μπουνιές και κλωτσιές αργότερα, με τις επιπτώσεις να μην είναι ορατές μόνο από το ρινικό προστατευτικό του Αργεντινού, αλλά να μένουν, χαρακιά ανοιχτή στα αποδυτήρια καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς, μα και για όσο, οι δυο τους συνυπήρξαν σε δαύτα.
Τα σενάρια, ο Ολυμπιακός και τα γκολ στο "Καραϊσκάκης"
Η δεύτερη χρονιά του είχε πολλές περισσότερες. Παντού. Είχαν πλέον ξεκινήσει να φαίνονται τα αδυσώπητα προβλήματα που θα οδηγούσαν την ΑΕΚ στον γκρεμό. Ανοιχτά πλέον γίνονταν λόγος για πωλήσεις. Και όχι όπου κι όπου, αλλά παντού. Οπουδήποτε. Σε οποιονδήποτε μπορούσε να αγοράσει. Ανεξαρτήτως χρωμάτων και αντιπαλότητας.
Τέτοιες μέρες ήταν, γιορτές του 2009 (και ενώ δύο μήνες νωρίτερα είχε χάσει σε τροχαίο γιαγιά και θεία, με τον πατέρα του, που επέβαινε στο αυτοκίνητο να σώζεται), που η φιλολογία έχει ξεπεράσει απλώς το επίπεδο της φημολογίας. Φλέρταρε με τη σιγουριά. Αδιάψευστη μάλιστα. "Ο Ολυμπιακός έχει κλείσει τον Σκόκο", το περιεχόμενο της. Ποσά κυκλοφορούσαν (2,5 εκατ. ευρώ τουλάχιστον), μορφές του deal (μέχρι και για ελευθέρας ποδοσφαιριστών προς την Ενωση γινόταν λόγος), χωρίς καμία προς το αντίθετο αντίδραση από μεριάς ΑΕΚ.
Αυτή ήρθε ανήμερα των Φώτων. Στο γήπεδο. Στο "Καραϊσκάκης". Ο Σκόκο πετυχαίνει δύο γκολ κόντρα στον Ολυμπιακό, με το δεύτερο, μια φοβερή λόμπα από το κέντρο σχεδόν, προσυπογράφοντας την επικράτηση της ΑΕΚ και έτσι, αλλάζοντας τελείως τα δεδομένα. Ακόμη και αν δεν υπήρχε τίποτα απτό και όλα ήταν απλώς σκέψεις, ή έστω προλειαίνονταν το έδαφος για μια – ιστορική αδιαμφισβήτητα – μεταγραφή, εκείνο το παιχνίδι, εκείνη η εμφάνιση του Αργεντινού, έσβησε κάθε πιθανότητα (παρά και τις μετέπειτα, το καλοκαίρι του 2010, προσπάθειες τόσο από τον Ολυμπιακό όσο και από τον νταμπλούχο τότε Παναθηναϊκό). Και όχι μόνο λόγω των ασύλληπτα έντονων αντιδράσεων από τον κόσμο της Ενωσης.
Σταδιακά βέβαια, άλλαξε και ο ίδιος στάση. Παγιωνόταν μέσα του ως ξεκάθαρη προτεραιότητά η μεταγραφή στο εξωτερικό. Ονειρο του η La Liga. Είχε την ευκαιρία. Για την ακρίβεια ευκαιρίες. Η τελευταία του και πιο ευκρινής, είχε έρθει τις μέρες της αναπόφευκτης πώλησής του από την ΑΕΚ, με μια πρόταση της Μπέτις. Η σούμα όμως, ο τελικός λογαριασμός, δεν συνέφερε ούτε τον ίδιο, στην τσέπη, μα ούτε και την ΑΕΚ και έτσι, καλοκαίρι πλέον του ’11, αποφάσισε άλλα.
Συμφωνία κυρίων
Θα μπορούσε να είχε λειτουργήσει τελείως διαφορετικά. Με την ΑΕΚ γονατισμένη ήδη από τα προβλήματα, να του χρωστάει κοντά επταψήφιο (!) ποσό και τον ίδιο, να μπορεί να μείνει οποτεδήποτε γούσταρε ελεύθερος κάνοντας απλώς μια προσφυγή, φέρθηκε μπεσαλίδικα, τονώνοντας ακόμη περισσότερο την προσωπολατρεία που προκάλεσε.
Παρότι, λοιπόν, είχε τη δυνατότητα να έκανε ό,τι ήθελε και να έπαιρνε όλο το "χαρτί" για πάρτη του, τον Νοέμβριο του 2010, ανανεώνει για τρία χρόνια το συμβόλαιό του (που έληγε το καλοκαίρι). Συμβολικά τελείως. Μόνο και μόνο για να δοθεί η δυνατότητα στην ΑΕΚ να πάρει κάποια χρήματα από την πώλησή του – τοποθετείται μάλιστα και buy out 3 εκατ. ευρώ στη συμφωνία – αλλά και έτσι να μπορέσει να καλύψει και τις οφειλές της προς τον Σκόκο.
Συμφωνία κυρίων ήταν ουσιαστικά, με τον Αργεντινό να βάζει τις δικές του δικλείδες (με τα όσα είχαν γίνει και δεν είχε κοινοποιήσει, ένδειξη – μια ακόμη – σεβασμού) πως θα τηρούνταν και πως το καλοκαίρι, όντως, θα αποχωρούσε.
Συμφωνία που όντως τηρήθηκε και έτσι έφυγε έχοντας – μεταξύ άλλων – βιώσει τη συντριβή από τον Ολυμπιακό (0-6) και τη μοναδική, ακόλουθη, περίφημη οπαδική "τιμωρία" με τη διαδρομή της αποστολής από το ξενοδοχείο της Αττικής Οδού ως το ΟΑΚΑ με… ταξί (απόρροια της επιλογής, την βραδιά της "εξάρας" να επιστρέψουν ποδοσφαιριστές και προπονητές στα σπίτια τους με ταξί, από το να πάνε πρώτα από το προπονητικό κέντρο της ομάδας), αλλά κυρίως, κατακτώντας ένα τρόπαιο, το μόνο του στα μέρη μας, το Κύπελλο. Επαιξε λαβωμένος κόντρα στον Ατρόμητο, πρόλαβε να δώσει την ασίστ για το γκολ που έκρινε τον τελικό προτού, κλαίγοντας, λίγο μετά το ημίωρο, αντικατασταθεί.
Εφυγε κάνοντας μια μη αναμενόμενη επιλογή. Δεν ήταν η ονειρεμένη αγωνιστικά, ήταν όμως η ιδανική οικονομικά. Η Αλ Αϊν τον εξασφάλισε. Κατοχύρωσε την μέχρι κεραίας εξόφλησή του από την ΑΕΚ αφού από τα 2,5 περίπου εκατ. ευρώ που δαπάνησε για την αγορά του, κάτι λιγότερο από τα μισά δόθηκαν ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, με την Ενωση, να κρατάει ό,τι απέμεινε, που έτσι κι αλλιώς ήταν ένας γερός, πολύτιμος για εκείνες τις μέρες μποναμάς.
Εφυγε ενώ είχε χάσει και την παρέα του κολλητού του (ο Μπελούτσι είχε αποχωρήσει πολύ νωρίτερα από τον Ολυμπιακό), έφυγε έχοντας γίνει πατέρας για πρώτη φορά (εδώ γεννήθηκε ο γιός του Λαουτάρο), έφυγε διαλαλώντας την αγάπη του για την ΑΕΚ και την Αθήνα, ξεκαθαρίζοντας πως αν και εφόσον γύριζε, οποτεδήποτε και αν γύριζε, μόνο για την Ενωση θα το έκανε. Το απέδειξε στις πλείστες κρούσεις είχε από τότε για να επιστρέψει, με άλλη φανέλα, στην Ελλάδα.
Ετσι μπόλιασε τον μύθο του και την προσδοκία της επιστροφής. Αλ Αϊν, Νιούελς, Ιντερνασιονάλ (Βραζιλία), Σάντερλαντ, ξανά Νιούελς, Ρίβερ Πλέιτ και φινάλε με την αγαπημένη του Νιούελς, οι μετέπειτα σταθμοί του. Κέρδισε τίτλους, κέρδισε ατομικές διακρίσεις, έφτασε σε θέση επάξια μεταξύ των κορυφαίων της λατινικής Αμερικής, φόρεσε – επιτέλους, έστω και σε φιλικό – τη φανέλα της "αλμπιτσελέστε" (με το 21 στην πλάτη μάλιστα. Τυχαίο…).
Σε κάθε έναν από αυτούς τους σταθμούς, ανεξαρτήτως του στάτους που είχε πλέον κατοχυρώσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και το που βρισκόταν και πως ήταν η ΑΕΚ, σε τι κατάσταση, οικονομική ή αγωνιστική, σχεδόν σαν ιεροτελεστία, σαν προσκύνημα για ένα τάμα που η «κιτρινόμαυρη» φυλή καλοκαίρι το καλοκαίρι περίμενε να γίνει, περισσότερο μεταφυσικά, χωρίς συνήθως τίποτα το χειροπιαστό, τίποτα το ρεαλιστικό, το όνομα του εμπλέκονταν σε σενάρια επιστροφής.
Άλλο δεν θα υπάρξει, με τον Νάτσο Σκόκο, πλήρη ποδοσφαιρικών ημερών, στα (γεμάτα) 36 του, ν’ ανακοινώνει χτες πως κρεμάει τα εξάταπα. Κακά τα ψέματα, απ’ όλα τα τάματα, ελάχιστα, είναι αυτά που ευλογούνται, που πραγματοποιούνται. Τουλάχιστον, οι φίλαθλοι της ΑΕΚ, μα και όλοι όσοι χάζεψαν τον Αργεντινό στα μέρη μας, θα έχουμε παραστάσεις ενός αληθινού ποδοσφαιρικού υδραυλικού, στην ακμή του, από τα ελληνικά γήπεδα.
