Όταν ο Λιούις Χάμιλτον έκανε το ντεμπούτο του στη McLaren το 2007, παρότι απευθείας έδειξε την ταχύτητά του απέναντι στον πρωταθλητή Φερνάντο Αλόνσο που βρισκόταν στο διπλανό γκαράζ της ομάδας, λίγοι περίμεναν ότι μιάμιση δεκαετία μετά ο Βρετανός θα είχε επτά ή οκτώ πρωταθλήματα και ο Ισπανός θα είχε μείνει στα δύο που είχε ήδη κατακτήσει.
Μετά τη ρήξη του με τη McLaren στη διάρκεια εκείνης της σεζόν, ο Αλόνσο πέρασε δύο χρόνια με τη μη ανταγωνιστική -πια- Renault, και έκανε τις λανθασμένες, όπως αποδείχθηκαν, επιλογές της Ferrari και πάλι της McLaren, πριν αποχωρήσει από το σπορ, απογοητευμένος, στο τέλος του 2018.
Είναι κοινή ομολογία ότι ο 40χρονος, πλέον, Αλόνσο άξιζε πολλές περισσότερες νίκες και τίτλους, και ο Τότο Βολφ συμφωνεί με αυτό - όμως εκτιμά ότι ήταν θέματα εγωισμού που εντέλει έφεραν τον Χάμιλτον να έχει σήμερα υπερτριπλάσιους τίτλους και νίκες από τον Ισπανό.
Συγκεκριμένα, στάθηκε στην απόφαση του Λιούις να αφήσει στο τέλος του 2012 την πρωταγωνίστρια McLaren για να οδεύσει στη νεοσύστατη Mercedes το 2013 - κάτι που είχε κάνει και ο Μίκαελ Σουμάχερ το 1996, αφήνοντας την κορυφαία Benetton για να πάει σε μια Ferrari που ήδη μετρούσε σχεδόν μία εικοσαετία στο περιθώριο. Βεβαίως, η αλήθεια είναι πως και η Mercedes και η Ferrari έδειχναν, το 2013 και το 1996, μια τεράστια δυναμική - και οι δύο υπό την τεχνική ηγεσία του ευφυούς Ρος Μπρον.