Συμπληρώνεται ένας χρόνος από την αποφράδα 15η Φεβρουαρίου του 2017, όταν μετά από ολιγόωρη μάχη στα χειρουργεία του Αγίου Ανδρέα, υπέκυπτε στα τραύματά του ο Θανάσης Μυλωνάς. Μόλις 18 χρόνων, την προηγούμενη μέρα είχε «εμπλακεί σε τροχαίο». «Εμπλακεί» είπαν, έτσι γενικά και αόριστα, μια λέξη που δεν απηχεί την αλήθεια, δεν φωτίζει τα όσα έγιναν, σε κλάσματα δευτερολέπτου και οδήγησαν ένα παιδί που διέσχισε διασταύρωση νομίμως (έχοντας προτεραιότητα με βάση το πράσινο φως του σηματοδότη), στον άλλο κόσμο.
Ένα χρόνο μετά και ακόμα η οικογένεια δεν έχει συνέλθει, κι ούτε πρόκειται. Δεν γίνεται να ξεχάσει κανείς, πόσο μάλλον η οικογένειά του το «σπουργιτάκι», τον νεαρό Θανάση με το υπέροχο χαμόγελο. Τον ανήσυχο αθλητή στίβου του Πέλοπα, πυγμαχίας του Τόφαλου, τον αθλητή αγώνων μοτοσικλέτας.
Η δικαιοσύνη στη χώρα μας, δεν αποδίδεται άμεσα. Δεν της αρκούν της ρημάδας 11 ολάκεροι μήνες για να αποφανθεί τι στην οργή έγινε σε κείνο το κ@@@φάναρο. Θέλει πολλά 11μηνα, π'άναθεμά την. Κι όσοι γνωρίζουν από περιπτώσεις τροχαίων, αναθεματίζουν -ούτως ή άλλως- την ώρα και τη στιγμή. Ασφαλιστικές εταιρείες, γραφειοκρατικές διαδικασίες, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ψευδείς καταθέσεις συνιστούν ένα γνώριμο σκηνικό σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις.
Και πάνω απ' όλα υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Δεν συνηθίζεται στα ελληνικά δικαστικά χρονικά η φυλάκιση όσων αφαίρεσαν ζωή, αν αυτό συνέβη με αυτοκίνητο. Εάν συμβεί με όπλο ή μαχαίρι, ναι, φυλακίζεται ο δράστης, με Ι.Χ., τρέχα γύρευε και ψάξε νά 'βρεις...
Επανερχόμενοι στα του Θανάση, να σημειωθεί εκείνες τις ημέρες θα γίνει και το ετήσιο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχούλας του.