Το 1979 και το 1980 η Νότιγχαμ Φόρεστ κερδίζει το Κύπελο Πρωταθλητριών, το σημερινό τσάμπιονς λιγκ. Σήμερα βρίσκεται σε παρακμή αγωνιζόμενη στη β’ κατηγορία της Αγγλίας. Όμως η δόξα της είναι παντοτινή Το 1953 η Ουγγαρία κερδίζει στο Γουέμπλεϊ την Αγγλία με 6-3 οδηγώντας την στην πρώτη ήττα της εντός έδρας από συστάσεως ποδοσφαίρου. Η στιγμή παραμένει αξέχαστη. Το 1986 ο Ντουκαντάμ πιάνει τέσσερα πέναλτι και η Στεάουα Βουκουρεστίου κερδίζει από τη Μπαρτσελόνα το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η Στεάουα και ο Ντουκαντάμ είναι ποδοσφαιρικοί θρύλοι.
Κι εγώ θα θυμάμαι για πάντα μια ονειρεμένη Παναχαϊκή, τον Οκτώβριο του 1971, να νικάει με 2-0 τον Ολυμπιακό στο γήπεδο της Αγυιάς.
Οι οπαδοί της Λίβερπουλ τραγουδάνε το διάσημο «You’ll never walk alone» και το Άνφιλντ γέρνει. Οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα έχουν το περίφημο «mes que un club» που σημαίνει «κάτι περισσότερο από μια ομάδα» και παρεπέμπει σε μια έκφραση του καταλάνικου εθνικισμού, δηλαδή σε ένα ισχυρό στοιχείο τοπικής ταυτότητας. Στη Σκωτία οι αναμετρήσεις των καθολικών της Ρέϊντζερς και τους προτεστάντες της Σέλτικ είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα ματς. Το 1990 ένα ματς ανάμεσα στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ με τον Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου άναψε το φυτίλι που οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Θα προσθέσω μια ακόμα ιστορία. Ρωτησαν κάποτε Γερμανό παιδαγωγό, πως θα εξηγούσε σε ένα παιδί τι είναι η ευτυχία. Απάντησε πως δεν θα του εξηγούσε τίποτε. Απλώς θα του έδινε μια μπάλα.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Οι άνθρωποι στη διάρκεια της ζωής τους αλλάζουν τα πάντα. Αλλάζουν χώρα. Αλλάζουν επάγγελμα. Αλλάζουν τους τις γυναίκες ή τους άντρες τους. Αλάζουν κόμμα. Αλλάζουν φύλο ή ακόμα και θρησκεία. Ένα πράγμα δεν αλλάζουν ποτέ. Την ομάδα τους. Ακόμα κι αν βαρέθηκες, αν έχεις πάψει να πηγαίνεις στο γήπεδο, η οπαδική σου ταυτότητα παραμένει πάντα ολοζώντανη και μέχρι τελικής πτώσεως.
Οι ιδιοκτήτες των δώδεκα μεγάλων κλαμπ που δοκίμασαν, χωρίς επιτυχία απ’ ότι φαίνεται, τη δημιουργία της κλειστής ευρωπαϊκής λίγκας, τα παρέβλεψαν όλα αυτά. Συμπεριφέρθηκαν ως μάνατζερ εταιρειών. Τους απασχολούν μόνο τα οικονομικά μεγέθη και τίποτε άλλο. Αυτό έχει τη λογική του όταν μιλάμε για ομάδες με ετήσιους προϋπολογισμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για τεράστιες επιχειρήσεις, μόνο που το ποδόσφαιρο δεν μόνο ένα προϊόν. Κι ούτε μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο ως προϊόν. Κι αυτό ήταν το μεγάλο πρόβλημα των δώδεκα.
Δεν κατάλαβαν ή έκαναν πως δεν δεν κατάλαβαν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα είδος κοσμικής θρησκείας. Αλλά οι θρησκείες έχουν μεν πάντα και τις οικονομικές τους υποθέσεις αλλά είναι αυτοκαταστροφικό να συρρικνωθούν μόνο σε αυτή τους τη διάσταση.
Αντιγράφω τον Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Δεν είμαι παρά ένας ζητιάνος που περιφέρεται ανά τον κόσμο, παρακαλώντας για λίγο καλό ποδόσφαιρο στα γήπεδα. Ένα καλό παιχνίδι για το Θεό. Κι όταν η ευχή μου πραγματοποιείται, πανευτυχής για το θαύμα, λίγο με νοιάζει ποια ομάδα ή ποια χώρα παίζει».
Ναι, είναι σπάνιο, αλλά στα γήπεδα εξακολουθούν να συμβαίνουν θαύματα. Κι αυτά δεν κατοικούν στους ισολογισμούς των ομάδων.
* Tου δημοσιογράφου και φίλαθλου, Δημήτρη Αβραμίδη
