Σκοτώστε τα είδωλά σας

Κυριακή, Νοέμβριος 29, 2020 - 9:30πμ

Η ζωηρή φιγούρα του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ενσαρκώνει ιδεοτυπικά τη διαχρονική ήττα των απανταχού καταπιεσμένων, γι' αυτό και γίνεται ο «θεός» τους.

Βλέπεις, αυτός ο φτωχοδιάβολος από τις αργεντίνικες σκουπιδοπόλεις, ξέφυγε σαν μικρός μάγος από την αθλιότητα τής φτώχιας, επειδή έτυχε από μέσα του να αναβλύζει μια σπάνια ενστικτώδης, μαγευτική σωματική ευφυΐα, που τον μετέτρεψε αυτοστιγμεί σε πανάκριβο προϊόν της ποδοσφαιρικής αρένας.

Κι όμως· η κτηνώδης δυναμική της κοινωνικής μηχανικής, αυτή που κρατά παγιωμένες τις κοινωνικές ανισότητες και διευρύνει διαρκώς τους αποκλεισμούς, όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε με το παράδειγμά του, αλλά αντίθετα, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά, επιβεβαιώνοντας τραγικά τις πολλαπλές παγίδες που ο κόσμος του θεάματος στήνει σε κάθε στροφή. Το πλήθος των οπαδών στις αρένες που τον αποθέωσαν, αφιόνισαν την ψυχή του. Έγινε ο ήρωας - νάρκισσος, ο σκοτεινός «βασιλιάς» που δεν μπορούσε να χαρεί με τίποτα, η ύπαρξη που όσα λεφτά και αν κέρδιζε, όσα ποτά και αν έπινε, όσες ηδονές και αν κατανάλωνε, σε όσους κόσμους και αν ταξίδευε, δεν μπορούσε να χορτάσει.

Η αθλιότητα τής φτώχιας απ' την οποίαν ξέφυγε, μετατράπηκε γρήγορα σε φτώχια τής αθλιότητας. Οι καταπιασμένοι τής γης κλαίνε σήμερα στο χαμό του. Τα μεγάλα (ανέξοδα) λόγια του υπέρ των φτωχών, οι παραληρηματικές του διακηρύξεις ενάντια στο «κατεστημένο», η δαιμονισμένα εκρηκτική του φιγούρα -που έδειχνε να ερεθίζει τα «χριστά ήθη» των «συντηρητικών»- δεν μπορούσαν παρά να διεγείρουν ηδονικά τα ένστικτα ταύτισης: «αχ και να ήμουν και Εγώ (ο άθλιος) σαν κι αυτόν, να ζούσα σαν ροκ σταρ, σαν ήρωας των φτωχών».

Όμως το τοτέμ του Ντιέγκο δεν υπόσχεται καμία σωτηρία, καμία έξοδο προς τον ουρανό, παρά μόνο τη διαιώνιση της συλλογικής εξατομίκευσης, τον κόσμο των πολλαπλών ειδώλων. Είναι η προσωποποίηση της ήττας των κοινωνικών κινημάτων, της πιο φτηνής και αδιέξοδης υποταγής στους στο θέαμα· το απόσταγμα μιας μαζικής υποτέλειας που κατασκευάζει θεούς επειδή αρνείται τη συλλογική έφοδο, επειδή φοβάται να ανέβει στον Όλυμπο και να γκρεμίσει για πάντα τους σφετεριστές της ζωής του.

Ο θάνατος του Μαραντόνα είχε επέλθει, βέβαια, πολλά χρόνια πριν το φυσικό του τέλος. Και εκείνος ο θάνατος θα έπρεπε να μας διδάξει πως η ριζική χειραφέτηση προϋποθέτει εκείνο τον ριζοσπαστικό αθεϊσμό τού νέου ελεύθερου ανθρώπου, αυτό που κάποτε ο Νίτσε σκιαγράφησε ως «θάνατο του θεού»...

Σκοτώστε λοιπόν τα είδωλά σας πριν σας υποτάξουν.

* Του Σωτήρη Λυκουργιώτη για το sportin.gr

Υποστήριξη: SilkTech