Αν το ενδιαφέρον μου για το ποδόσφαιρο γέννησε κάποτε ένας ιπτάμενος Ολλανδός, το πάθος και την αφοσίωσή μου σ' αυτό χρωστάω σ' ένα χαμίνι της Μπόκα.

Ένα διαμαντάκι βγαλμένο από παραγκούπολη του Μπουένος Άιρες, που απ' τα οκτώ του κιόλας δήλωνε στο τερέν πως ο κόσμος ήταν μικρός γι' αυτόν. Το παιδί, με τ' όνομα σαν τραγούδι, μας συστήθηκε πολύ νωρίς και μας είπε ξεκάθαρα ότι θα κυνηγήσει τ' όνειρό του.

Έκτοτε εκείνο ακολουθούσε τη θεά του κι εμείς τα βήματά του. Διατρέξαμε μαζί του, με μια μπάλα καρφωμένη στα πόδια όλον τον κόσμο: Αργεντινή, Ισπανία, Ιταλία, Μεξικό και πάλι Ιταλία και πάλι Αργεντινή.

Το παιχνίδι "μαζί του" άρχιζε απ' τ' αποδυτήρια και τέλειωνε όταν έφευγε κι ο τελευταίος της παρέας της βραδιάς. Μεξικό '86, θυμάμαι, το χρυσό αγόρι βγαίνει στο γήπεδο και "προσκυνά" σχεδόν τελετουργικά το χόρτο με κείνες τις ελαφρά στροφικές επικύψεις, πριν ακουστεί το εναρκτήριο σφύριγμα. Ό,τι έπεται ξεπερνά τη φαντασία σε ελιγμούς, ταχύτητα, μαχητικότητα, συναισθηματική έκρηξη. Είναι αποφασισμένο για όλα στον υπέρτατο βαθμό και το αποτέλεσμα δικαιώνει την ομάδα του. Οι κερκίδες σε παραλήρημα, το ίδιο κι εμείς απ' τους δέκτες.

Κανείς μας δε έχει εξήγηση πώς χωρά σ' ένα τόσο δα κορμί και μυαλό τέτοια ορμή, δύναμη, τεχνική, στρατηγική. Την απάντηση δίνει το ίδιο: είναι το χέρι του Θεού που συνενεργεί. Οι Άγγλοι, παρά τη βαρυθυμία τους, το σέβονται αυτό. Μπορούν να κόψουν αλλά το fair play, καρφωμένο στο DNA τους, δεν το επιτρέπει. Αφήνουν τη μαγεία να τους συνεπάρει κι αυτούς. Δεν συμβαίνει το ίδιο στον τελικό. Καθώς παρατάσσονται οι ομάδες το βλέμμα του αγοριού είναι στραμμένο στον αντίπαλο, ένα βλέμμα επίμονο, διαπεραστικό, όλο νόημα. Κι εκεί όλοι μας καταλαβαίνουμε πως το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι για το κύπελλο.

Έχει πτυχές και προεκτάσεις που μόνο επιστημονικοί αναλυτές δύνανται να ερμηνεύσουν. Ενενήντα λεπτά χωρίζουν τον ανυπόμονο νέο από τη στιγμή που ονειρεύεται. Αυτή τη σπουδή αντιλαμβάνεται εγκαίρως ο Μπιλάρδο, προσπαθώντας να τραβήξει τα γκέμια του ατίθασου αλόγου του. Πειθαρχεί και το θαύμα γίνεται. Στέκει τροπαιούχος στην κορυφή του κόσμου και στις καρδιές μας.

Κι εκεί θα θελήσει να ξανασταθεί τέσσερα χρόνια αργότερα, σαν επανάληψη ταινίας που γνωρίζουμε το τέλος της. Υπερασπίζεται με πάθος τον τίτλο του αλλά τ' αλλοπρόσαλλα σφυρίγματα κόβουν το ρυθμό του παιχνιδιού, τσακίζουν το τάνγκο με τον αντίπαλο. Συντριβή με απροσδόκητο τρόπο. Θρηνούμε μαζί του. Όλοι ποθούσαμε να ξαναζήσουμε τον άθλο.

Ίσως, όμως, και να 'πρεπε να γίνει έτσι. Το αγόρι που ονειρεύτηκε να ενταχθεί στην Εθνική και να κατακτήσει το παγκόσμιο κύπελλο τα είχε καταφέρει. Το όνειρο εκπληρώθηκε. Ήταν καιρός πια για νέα οράματα. Και με την φυσική του κατάσταση ό τι κι αν ήθελε μπορούσε να το κατακτήσει. Κρίμα που έκτοτε τέτοια πόδια, με τόση μαεστρία κυνήγησαν όσο τίποτε άλλο τον θάνατο (φράση του Γ. Διακογιάννη).

Για τον Ντιέγκο Α. Μαραντόνα της νιότης μας.

* Αρθρο για το sportin.gr της Φιλολόγου Αθανασίας Κοτσά

Καλοκαίρι 1986 και ιδού το εφηβικό τετραδιάκι με τη φωτογραφία του ινδάλματος...

Τ.S