"Το κείμενο αυτό αφορά μεν τη σημερινή ιδιότητά μου ως Προέδρου της ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Βόρειας Πελοποννήσου, αλλά και την προσωπική μου ενασχόληση ως φιλάθλου από το 1965, ως αθλητή από το 1968, ως Κριτή από το 1976 αλλά και ως Διοικητικού παράγοντα από τον Ιανουάριο του 1981 στην τότε ΤΕ ΣΕΓΑΣ και στη συνέχεια για μια δεκαετία από το 1987 στον κεντρικό ΣΕΓΑΣ, για περισσότερα δηλαδή από 50 χρόνια συνεχώς στον χώρο του στίβου.
Ο Πατραϊκός Στίβος έχει προσφέρει πολλά στην κορυφή της πυραμίδας του Αθλητικού κινήματος, όχι μόνο τοπικά αλλά και πανελλαδικά, γιατί πέρα από τους σπουδαίους αθλητές και αθλήτριες έχει προσφέρει και μεγάλο αριθμό διοικητικών και τεχνικών στελεχών. Το κυριότερο όμως είναι ότι έχει προσφέρει πολλά στην τοπική κοινωνία με τους εκατοντάδες συμπολίτες μας που έχουν περάσει από το χώρο του να διακρίνονται στις όποιες άλλες ενασχολήσεις έχουν σήμερα -γιατί ο Στίβος, το λέμε και το πιστεύουμε, προάγει σε όλα τα επίπεδα το σωστό τύπο ανθρώπου- συνεχίζει δε να προσφέρει και στο οικονομικό γίγνεσθαι της πόλης μας, αποτελώντας σήμερα τη δεύτερη πηγή επισκεπτών σε αυτή μετά το Καρναβάλι.
Για να φθάσει όμως ο Στίβος στην Πάτρα στο επίπεδο των τελευταίων χρόνων είχε δύσκολη πορεία.
- Θυμάμαι την πρώτη μου ζωντανή επαφή με το Στίβο, ήταν στα πρώτα «Τοφάλεια», το 1965 ως θεατής. Ήταν αγώνες με πολλούς θεατές, αλλά μέσα σε πρωτόγονες συνθήκες, στο Στάδιο της Παναχαϊκής. Είχε μετάσχει ο μετέπειτα κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στο επί κοντώ Χρήστος Παπανικολάου και αν και το θυμάμαι καθαρά, αδυνατώ να περιγράψω πως ήταν το «στρώμα» στο οποίο αγωνίσθηκε. Κάποιοι σίγουρα είχαν αναγκαστικά αυτοσχεδιάσει για να το φτιάξουν.
- Θυμάμαι ως αθλητής στη συνέχεια, πως για να γίνουν αγώνες στίβου στο Στάδιο της Παναχαϊκής έπρεπε από πριν να πάμε στο Γραφείο της Τοπικής Επιτροπής του ΣΕΓΑΣ (Αγίου Ανδρέου και Κολοκοτρώνη) και να μεταφέρουμε όλα όσα ήταν απαραίτητα, από τραπέζια και καθίσματα για τους Κριτές, μέχρι και όργανα ρίψεων και στη συνέχεια -μετά το τέλος των αγώνων- να τα επιστρέψουμε.
- Θυμάμαι τα αποδυτήρια της Ολυμπιάδας Πατρών σε ένα δωμάτιο επί της Έλληνος Στρατιώτου, με μηδαμινή ουσιαστικά υποδομή, γυμναζόμασταν στο Στάδιο της Παναχαϊκής με δυσκολίες, χωρίς αποδυτήρια, μπάνια και όργανα. Η μοναδική μπάρα με βάρη είχε από τη μια μεριά κανονικούς δίσκους και από την άλλη αυτοσχέδιους από μπετόν και έγερνε.
- Θυμάμαι το 1973 περίπου, όταν το Στάδιο της Παναχαϊκής απέκτησε χορτάρι και μας απαγόρευσαν τις ρίψεις, επήρα τη στεφάνη και τον αναστολέα της βαλβίδας της σφαιροβολίας και ένα απόγευμα έφτιαξα μόνος μου νέα βαλβίδα στο χώρο που σήμερα είναι το κλειστό γήπεδο μπάσκετ της Παναχαϊκής, παίρνοντας τσιμέντο και αμμοχάλικο από κοντινή οικοδομή. Την επόμενη ημέρα μαζί με άλλους συναθλητές μου φτιάξαμε και βαλβίδα δισκοβολίας και με μια αξίνα χαράξαμε και ένα διάδρομο φοράς για τον ακοντισμό στο κοντινό τότε γήπεδο του Αχιλλέα - και γίνονταν και οι αγώνες με αυτές τις «υποδομές» για τις ρίψεις για αρκετά χρόνια.
Πολλά και ίσως κουραστικά τα «θυμάμαι» που ανέφερα, αλλά ενδεικτικά έπρεπε, γιατί σίγουρα περισσότερα ήταν τα παρόμοια περιστατικά που χαρακτήριζαν εκείνη την εποχή, τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70 και την πρωτόγονη κατάσταση που επικρατούσε.
Ευτυχώς όμως που υπήρξαν άνθρωποι - αγνοί εργάτες του στίβου, που τον στήριξαν εκείνη την εποχή, όπως ο Σπύρος Μπούσιας, ο Παναγιώτης Σιγαλός, ο Κώστας Κουτσούγερας, ο Χαράλαμπος Τριανταφυλλόπουλος, ο Γιώργος Λιβιεράτος και ο μακαρίτης ο Βασίλης Λάβδας και μπόρεσε να επιβιώσει έτσι ο χώρος και να έχει την μετέπειτα πορεία.
Ακολούθησε σημαντική βελτίωση των συνθηκών τη δεκαετία του ΄80 με τη κατασκευή και λειτουργία του Εθνικού Σταδίου της Πάτρας και μετά τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 είχαμε περαιτέρω βελτίωση με τη δημιουργία και του Κλειστού Προπονητηρίου της ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ Βόρειας Πελοποννήσου.
Και σήμερα υπάρχουν προβλήματα στον στίβο, όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι συγκρίσιμες οι εποχές και οι προσπάθειές μας είναι πάντοτε σε στόχο για τη βελτίωση των συνθηκών, των κινήτρων και της ποιότητας σε όλα τα επίπεδα του Κλασσικού Αθλητισμού.
Το σήμερα της Πάτρας στον στίβο χαρακτηρίζεται από τις πλέον άρτιες Πανελλαδικά για το άθλημα εγκαταστάσεις, που είναι το πανέμορφο Παμπελοποννησιακό Στάδιο, το πρώτο Στάδιο της χώρας μας από το 2004 με τις νέες προδιαγραφές για τον στίβο των 9 διαδρόμων, τα διπλά σκάμματα, το βοηθητικό του Στάδιο των 8 διαδρόμων, τους υπόγειους διαδρόμους, τον αθλητικό εξοπλισμό του και όλα όσα με τις παρεμβάσεις των τοπικών ανθρώπων του στίβου πετύχαμε να γίνουν κατά τη διάρκεια της ανακατασκευής του και στη συνέχεια. Το γεγονός της ύπαρξης αυτού του συγκροτήματος είναι σπουδαία παρακαταθήκη για την πόλη μας.
Έχουμε, επίσης, καταφέρει να έχουμε τα μοναδικά αποκλειστικά προπονητήρια στίβου στην Ελλάδα, το Κλειστό (κατασκευής 1996-1998), και ανοικτό (κατασκευάστηκε λίγο μετά, 2002-2004) που ανήκουν λειτουργικά στα Σωματεία της Ένωσης Αθλητικών Σωματείων ΣΕΓΑΣ Βόρειας Πελοποννήσου και είναι πλήρως εξοπλισμένα. Οι σημερινές αθλητικές εγκαταστάσεις της Πάτρας για τον στίβο σε συνδυασμό με την πολύ υψηλή τεχνογνωσία των ανθρώπων του στην πόλη αποτελούν ισχυρή βάση για κάθε στόχο που να μπορεί να τεθεί, αν υπάρξει ο κατάλληλος σχεδιασμός και η κατάλληλη βοήθεια από όλους τους φορείς. Αυτό το τελευταίο αποτελεί και το αδύνατο σημείο των προσπαθειών που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, αν κάνουμε τις συγκρίσεις με πολλές άλλες πόλεις της χώρας μας.
Προσπάθειες οι οποίες όμως έχουν γράψει τη δικιά τους ιστορία, με το «Run Greece» κάθε χρόνο να αποτελεί τη σημαντικότερη εκτός Σταδίου αγωνιστική εκδήλωση Πανελλαδικά στην Επαρχία (εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης), τα «Τοφάλεια» από το επίπεδο του 1965, που προανέφερα, να έχουν φθάσει στη 12η θέση των Διεθνών Μίτινγκ της Ευρώπης (το 2002), τους Πανελλήνιους αγώνες στίβου ανδρών - γυναικών που έγιναν στην Πάτρα το 1995, το 2010 και το 2016 να αποτελούν ορόσημο και σημείο αναφοράς για τον Ελληνικό Στίβο κ.ά.
Μια σημαντική έκφραση της κοινωνίας είναι ο στίβος, το άθλημα με το οποίο μεγάλωσα και με αυτό διαμορφώθηκα ως άνθρωπος. Διαμορφώθηκα γιατί συζήτησα και έζησα αθλητικές εμπειρίες μαζί με φυσιογνωμίες όπως είναι όλοι οι Έλληνες αθλητές των τελευταίων 30 χρόνων, οι περισσότεροι ξένοι και κύρια οι Καρλ Λιούις, Σεργκέϊ Μπούμκα, Μέρλιν Ότι, Μάικλ Τζόνσον, Τζάκι Τζόϊνερ, Βαλερί Μπορζόφ, Ιρένα Σεβίνσκα, Ντικ Φόσμπερι, που σημάδεψαν τον προηγούμενο αιώνα, ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά και αρκετά σημερινά πολύ μεγάλα ονόματα.
Παράλληλα γιατί συνεργάστηκα, και το θεωρώ τιμή μου, με αθλητικούς παράγοντες επιπέδου με χαρακτηριστικότερους στον Ελληνικό χώρο, τον Κώστα Παπαναστασίου και τον Ηλία Μισαηλίδη και τον αναμορφωτή του Παγκόσμιου Στίβου αείμνηστο Πρίμο Νεμπιόλο, στα πρώτα χρόνια μετά την ανάληψη από την Ελλάδα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου. Γιατί από την παρουσία μου στον Αθλητισμό απεκόμισα πολλά θετικά αποτελέσματα, όπως καλή υγεία σαν αποτέλεσμα της περίπου οκτάχρονης ενεργού αθλητικής δράσης, αλλά και στη συνέχεια ως διοικητικός παράγοντας απεκόμισα γνώση και εμπειρία αντιμετώπισης συναγωνισμού αλλά και προβλημάτων, κοινωνική συμπεριφορά, την αγάπη και το σεβασμό των πολλών, εμπειρίες διοργάνωσης αθλητικών γεγονότων υψηλού επιπέδου, γνωριμίες στον Ελληνικό και Διεθνή χώρο, ταξιδιωτικές εμπειρίες".
* Απόσπασμα από χαιρετισμό του τότε προέδρου της ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ ΒΠ και νυν αντιπροέδρου, Βαγγέλη Τζελάτη, στο βιβλίο "Στα χρόνια του στίβου" του Τάσσου Σταθόπουλου (Εκδόσεις Πικραμένου, Πάτρα 2016)
