Ο Σπύρος Ιατρόπουλος είναι πρωταθλητής Ελλάδας στον στιβο, του Αθηνόδωρου Αιγίου, με πέντε μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα στο ενεργητικό του.

24 ετών, φοιτητής της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Πατρών, ασχολείται παράλληλα ερασιτεχνικά και με τη μουσική, γράφει στίχους, παίζει κιθάρα, σαξόφωνο και ντραμς.

Ανήμερα της 25ης Μαρτίου ανέβασε στο προσωπικό του προφίλ στο facebook, τις σκέψεις του για την εθνική εορτή, την Ελλάδα, και τον Διονύσιο Σολωμό.

Αναλυτικά:

"Περήφανος, αλήθεια, νιώθω τούτη τη μέρα! Κάθε μέρα βέβαια μα σήμερα λίγο περισσότερο. Γιατί για τις λίγες αυτές ώρες κάθε έτους, που το ημερολόγιο δείχνει 25 Μαρτίου, γνωρίζω πως και των γύρω μου συνανθρώπων οι νοητικοί παλμοί συγχρονίζονται με τους δικούς μου. Κι επειδή απολαυστικός ο ήχος της ορχήστρας που εμπιστεύεται το νεύρο των χεριών που κρατάνε την μπαγκέτα, αδήρητη νιώθω την ανάγκη να ατενίσω σαν άλλη μπαγκέτα τον ιστό και να αφήσω το ανεμογεννητήριο νεύρο της σημαίας (από το σημαίνω δηλ. δείχνω) να αναμεταδώσει τις σκέψεις μου αφού απαρτιωθούν με αυτές των συνανθρώπων μου.

Περήφανος γιατί; Μήπως κατόρθωσα με δικές μου δυνάμεις να γεννηθώ σε αυτή τη γωνιά της γης, να μιλάω αυτή τη γλώσσα ή να σκέφτομαι και να συμπεριφέρομαι κατά τα πρότυπα των εδώ κατοικούντων; Μήπως δεν είμαι και γω παρά ένας ανθρωπάκος, μια συνάθροιση χημικών μορίων (στατιστικώς απροσδόκητη συνάθροιση ωστόσο) που κάπου τέλος πάντων έπρεπε να φυτρώσω σ΄αυτή τη δόλια παρ΄ολίγον σφαίρα, να κάνω τον κύκλο μου κι ύστερα να φύγω όσο εύκολα ήρθα;

Κι όμως, ακριβώς αυτή την τόσο τυχαία κατάσταση προσεγγίζω με περηφάνεια. Όχι τόσο εκουσίως, όσο ίσως νομίζετε (ή νομίζω και γω), αλλά γιατί η ίδια η κατάσταση αυτή επιτάσσει περηφάνεια. Η περηφάνεια είναι το «παλαμικὀ» Χρέος μας «σε ὀσους ήρθαν, πέρασαν, θα ΄ρθουνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».

Άρα Ελλάδα είναι οι Έλληνες; Δε γνωρίζω. Ίσως. Όταν όμως πριν λίγο καιρό -τυχαία και αυτό- συζητώντας με έναν φίλο, μου εκμυστηρεύτηκε ότι είναι απόγονος του ναύαρχου Κανάρη και το πρόσωπο του σαν να έλαμψε με μιας. Όμως δεν εισέπραξα κομπορρημοσύνη, αλλά μες στα μάτια του αναγνώρισα πάλι αυτό το Χρέος. «Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος». Και αν δε μπορώ να καπηλευτώ το λόγο του Πρωταγόρα για να με πείσω ότι η Ελλάδα είναι οι Έλληνες, τότε αρκεί ο φίλος που μου έδειξε ότι οι Έλληνες είναι ο ολοζώντανος χτύπος της καρδιάς της αφού, γεννεαλογικοί σκυταλοδρόμοι όντες, την προσδιορίζουν στη διάσταση του χρόνου.

Όσο για τις υπόλοιπες τρεις διαστάσεις αρκεί να αγναντέψω το παράθυρό μου: ελιά, θάλασσα, πέτρα… υλικά που εγκωμίασαν με τα σπουδαία έργα τους άνθρωποι, Έλληνες, όπως ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος και ο Ελύτης… Δεν είναι άραγε η Ελλαδα ικανή να ξαναχτιστεί από «ένα κλήμα, μία ελιά και μία βάρκα»; Δεν περικλύει η κυματοδαρμένη και ηλιοκαμμένη πέτρα ολάκερη την ελληνική εντροπία; "Δεν αξίζει αυτή η πέτρα την αγάπη μου"; αναρωτιέμαι σαν άλλος Σιντάρτα…

Μα η φωνή του Γκοβίντα έρχεται να με προσγειώσει: Αγαπάς μάταια πράγματα και νιώθεις περηφάνεια για εύθραυστες έννοιες, για φαινόμενα. «Μα και αν είναι φαινόμενα, τότε και πάλι τα αγαπώ, γιατί είμαι και γω φαινόμενο και μου αρκεί που είμαι όμοιός τους». Ποιος άραγε εξήγεισε με τη λογική και μόνο, τον έρωτα ή τη μητρική αγάπη; Πώς λοιπόν απαιτώ να εξηγήσω στο φτωχό μου μυαλό γιατί αγαπώ την πέτρα, το ακρογιάλι, το μελτέμι, την Ελλάδα…

Εντέλει φαίνεται, νιώθω περήφανος γιατί έχω το χρέος να αγαπώ.

Όμως, κλείνοντας, σήμερα παίρνω και δύναμη! Βλέπω τη ζωή μου να φυλακίζεται, την καθημερινότητα μου να περιορίζεται. Μα νιώθω ελεύθερος! Παράδοξο, όσο και για τους ηρωικούς "Ελεύθερους Πολιορκημένους" του γειτονικού Μεσολογγίου. Γραπώνομαι από τον Σολωμό και τον Εθνικό μας ύμνο, τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, την οικουμενική ελευθερία! Και έτσι η Ελλάδα μοιράζεται απλόχερα σε όλο τον κόσμο και ταυτόχρονα όλος ο κόσμος χωράει στην Ελλάδα. Γιατί η Ελλάδα είναι κόσμος, δηλαδή στολίδι!

Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς ας βρούμε απάγκιο στην Ελλάδα και στην Ελευθερία που υμνεί. Ας φανούμε γενναίοι γιατί το χρωστάμε σ' αυτούς. Γιατί τους αγαπούμε! Γιατί νιώθουμε περήφανοι γι’αυτούς και αυτοί νιώθουν περήφανοι για μας!".

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ