Το παιχνίδι οδεύει προς το τέλος. Ο ποδοσφαιριστής στήνει την μπάλα στο σημείο του πέναλτι. Σκοράρει. Η ασπρόμαυρη εικόνα αρχίζει να τρεμοπαίζει. Οι οπαδοί σηκώνονται από τις θέσεις τους για να πανηγυρίσουν και μπαίνουν μπροστά από την κάμερα που τραβά τον αγώνα. Οι αντιδράσεις τους είναι τόσο έντονες που νιώθεις τις κραυγές, παρά το βουβό του βίντεο που έχει διασωθεί μέχρι σήμερα.

Ο αγώνας λήγει. Η Παναχαϊκή καταφέρνει μ’ ένα γκολ στο 78ο λεπτό της αναμέτρησης να ισοφαρίσει το ματς κόντρα στον ισχυρό Ολυμπιακό και να δώσει μια ανέλπιστη χαρά στους χιλιάδες των φιλάθλων που είχαν φτάσει στο γήπεδο για να δουν την ομάδα τους.

Σκόρερ του μοναδικού γκολ των Πατρινών εκείνο το απόγευμα του 1975, ο Σωτήρης Αυγερινόπουλος, ένα από τα σημαντικότερα μέλη της Παναχαϊκής τα χρόνια που η ομάδα γνώρισε τις μεγάλες τις δόξες στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Σημείο αναφοράς της πορείας της, το 1973. Η Παναχαϊκή, με τον Σωτήρη Αυγερινοπούλο στο ρόστερ της, κατακτά την τέταρτη θέση του πρωταθλήματος, αφήνοντας πέμπτη την ΑΕΚ. Συμμετέχει στο Κύπελλο UEFA και καταφέρνει, μάλιστα, να προκριθεί από τον πρώτο γύρο, νικώντας εις διπλούν την Αυστριακή Στρουμ Γκρατς.

Το ευρωπαϊκό της ταξίδι, ωστόσο, θα σταματούσε ένα γύρο πιο κάτω κόντρα στην Τβέντε, με τους Πατρινούς να ηττούνται στην Ολλανδία με το βαρύ 7-0.

Ο κ. Αυγερινόπουλος θυμάται πολύ καλά τον πρώτο ευρωπαϊκό αγώνα. «Το γήπεδό μας, τότε, ήταν ακόμη με χώμα και γι’ αυτό έπρεπε να πάμε στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην Αθήνα για να παίξουμε με τη Γκρατς. Πρέπει να είχαν ‘ρθει περίπου 12.000 χιλιάδες φίλαθλοι από την Πάτρα για τον αγώνα. Να φανταστείς, η ομάδα νοίκιασε ολόκληρο τρένο για να μετακινηθούν πολλοί από αυτούς» θυμάται ο ίδιος σήμερα με απόλυτη διαύγεια και λεπτομέρεια.

Μπορεί μερικά χρόνια μετά να αποσύρεται από την ενεργό δράση, ωστόσο, συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο εντατικά. Το 2018 ένα δικό του βίντεο κάνει τον γύρο του κόσμου. Ο ίδιος, φορώντας ξανά την φανέλα της Παναχαϊκής στο γήπεδο που σκόραρε κόντρα στον Ολυμπιακό, με τα λευκά του μαλλιά και τις ζάρες στο μέτωπό του να θυμίζουν το πέρασμα των χρόνων, αρχίζει να κάνει κόλπα με τη μπάλα στα πόδια και το κεφάλι που θα ζήλευαν αρκετοί νέοι ποδοσφαιριστές της εποχής μας.

Το βίντεο ανέβαινε στο facebook λίγο αργότερα και μέσα σε μια μέρα - χωρίς να το γνωρίζει - το βλέπουν περισσότεροι από 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, με διάσημα αθλητικά social media accounts, όπως το 433 και το Oh my Goal, να το κοινοποιούν το ένα μετά το άλλο και παίκτες όπως ο Καβάνι και ο Ντρογκμπά να σχολιάζουν έκπληκτοι παρακολουθώντας το.

Έκτοτε ο ίδιος έχει ανεβάσει αρκετά βίντεο τόσο στο facebook όσο και στο youtube, δείχνοντας τις περίτεχνες ενέργειές του με μπάλες ακόμη και νεράντζια.

«Ξεκίνησα το freestyle πιο πολύ για να διασκεδάζω και να κάνω γυμναστική. Όλα αυτά τα έκανα κι όσο ήμουν παιδάκι. Τώρα, όμως, είμαι μεγάλος και είναι πιο δύσκολο καθώς το σώμα δεν ακολουθεί πολλές φορές. Κάποτε προσπάθησα να αντιγράψω ένα βίντεο ενός Αργεντινού freestyler. Ήταν δύσκολο, όμως, γιατί χρειαζόταν μεγάλη ευλυγισία. Σε μια κίνηση που έκανα, πάτησα την μπάλα, έφαγα μια τούμπα και λύγισα το χέρι μου. Για ένα μήνα, έπαιρνα αναλγητικά για να κοιμηθώ» εξηγεί.

Ο κ. Αυγερινόπουλος γεννήθηκε το 1946 στην Πάτρα και ποδόσφαιρο άρχισε να παίζει από την ηλικία των 7. Λάτρευε την μπάλα, ενώ δεν πρόκειται να ξεχάσει τους αγώνες ως παιδί στην πόλη. «Πριν από κάθε παιχνίδι, τότε, οι φίλαθλοι έρχονταν νωρίτερα στο γήπεδο και έβλεπαν τα τσικό. Τώρα με το χορτάρι, δυστυχώς, οι αγώνες αυτοί έχουν σταματήσει καθώς οι ομάδες το έχουν απαγορεύσει για να μην το χαλούν. Το ποδόσφαιρο τότε είχε κόσμο. Μην βλέπεις, σήμερα, που τα γήπεδα είναι αδειανά. Κόβαμε πολλά εισιτήρια.

Είχαμε 8 με 10.000 φιλάθλους μόνιμα σε κάθε αγωνιστική στην Πάτρα. Αν κάτσεις να δεις παλιές φωτογραφίες από γήπεδα, ο κόσμος κρέμονταν σαν τα σταφύλια στις εξέδρες, ο ένας πάνω στον άλλον» σημειώνει, αραδιάζοντάς μου με κάθε λεπτομέρεια και θέρμη μια σειρά από ονόματα παικτών, άλλων διάσημων και άλλων ξεχασμένων, που αγωνιζόντουσαν εκείνη την εποχή στην Παναχαϊκή.

Ο αγαπημένος του παίκτης παγκοσμίως ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα ο Κρόιφ, τον οποίο έτρεχε να απολαύσει παιδί όταν η κρατική τηλεόραση τύχαινε να μεταδώσει κάποιον «ασπρόμαυρο» ευρωπαϊκό αγώνα του ισχυρού Άγιαξ εκείνης της εποχής.

Στην Ελλάδα, αυτόν που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, είναι τον Μίμη Δομάζο. «Ήταν ο καλύτερος παίκτης που αντιμετώπισα ποτέ. Ακόμη και στη χειρότερή του μέρα, φαίνονταν η διαφορά του απ’ όλους τους άλλους στο γήπεδο».

Ο ίδιος διαχωρίζει το freestyle από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. «Το να είσαι τεχνίτης με τη μπάλα θεωρώ πως είναι ένα έμφυτο ταλέντα. Σήμερα, όμως, πολλοί ποδοσφαιριστές παίζουν απλά ποδόσφαιρο. Δεν είχαν ταλέντο, ξεκίνησαν την μπάλα, την αγάπησαν και έγιναν επαγγελματίες.

Αυτό δεν σημαίνει, όμως, πως είναι δεξιοτέχνες με την μπάλα στα πόδια. Τα παιδιά σήμερα έχουν άλλα μέσα να γυμναστούν σε σχέση με τα δικά μας. Σήμερα παρατηρώ πως οι ποδοσφαιριστές είναι, πρώτα απ’ όλα, αθλητές και μετά όλα τα υπόλοιπα. Αν ερχόταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο, δηλαδή, πριν από 50 χρόνια για να παίξει μπάλα με τα γόνατα και τη σωματοδομή του, θα του έλεγαν “τράβα παιδί μου να κάνεις κανένα άλλο άθλημα”» προσθέτει γελώντας.

Ο ίδιος μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, συνέχισε τη ζωή του στην Πάτρα και άνοιξε τη Samantha, μια από τις πιο ξακουστές ντισκοτέκ της πόλης εκείνη την εποχή. Με τη φανέλα των παλαιμάχων της Παναχαϊκης αγωνίστηκε σε 88 αγώνες, ωστόσο, ένα τράβηγμα τον άφησε εκτός, με τον ίδιο να αποφασίζει να αποσυρθεί μια και καλή υπό τον φόβο κάποιου πιο σοβαρού τραυματισμού. Σειρά είχε τώρα το freestyle.

Βοηθός του και εμψυχωτής όλη αυτή την προσπάθεια ο μικρότερός του γιος, ο οποίος τραβά, μοντάρει και ανεβάζει τα βίντεο στο διαδίκτυο μιας και ο κ. Σωτήρης δεν γνωρίζει να χειρίζεται τον ηλεκτρονικό υπολογιστή πέρα από δυο τρεις βασικές λειτουργίες.

Για τον ίδιο, ένα περίτεχνο κόλπο με την μπάλα πρέπει να στηρίζεται σε τέσσερις βασικούς πυλώνες πράγματα για να πετύχει: ρυθμό, αυτοσυγκέντρωση, δύναμη και ελαστικότητα. «Αυτά τα έχει ένα παιδί 18 έως 25 ετών, όμως. Πολλά από τα κόλπα κανονικά είναι ακατόρθωτα για την ηλικία μου.

Έχω δει κάποια που δεν μπόρεσα ποτέ να τα κάνω. Τα κόκκαλά μου, το κορμί μου δεν το άντεξαν. Δεν πρέπει, όμως, να τα παρατάς. Όταν σταμάτησε να πονάει το χέρι μου απ’ τη πτώση, αποφάσισα να ξαναδοκιμάσω εκείνο το κόλπο. Μου πήρε έξι μήνες για να το μάθω. Αλλά το έμαθα».

Από το άρθρο του Άκη Κατσούδα στην athensvoice