Μετά τα δύο χρυσά μετάλλια του 22χρονου Νίκου Δίπλαρου στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Νέων και Εφήβων στο μπάσκετ (το 2015 στον Βόλο και το 2017 στο Ηράκλειο), ήρθε να προστεθεί και το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων στο πόλο με τον 20χρονο Μιχάλη, που ξεκίνησε από τη ΝΕ Πατρών και πλέον αγωνίζεται στο Παλαιό Φάληρο.
Ο 19χρονος Αλέξανδρος αγωνίζεται στην ομάδα μπάσκετ Φανάρια της Νάξου στη Γ' Εθνική και σπουδάζει στη Σύρο σχεδιαστής μηχανικός. Ο 17χρονος Παναγιώτης είναι μαθητής της Γ' Λυκείου, αγωνίζεται στην ομάδα μπάσκετ της Ολυμπιάδας Πατρών και στοχεύει να μπει στην Ιατρική.
Μπασκετμπολίστες της Ολυμπιάδας Πατρών είναι ο 11χρονος Ορέστης και ο 9χρονος Κωνσταντίνος, ενώ η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, η 24χρονη Βάσια, είναι σεφ με πτυχίο μάνατζερ στη διοίκηση επιχειρήσεων και εργάζεται σε τουριστική επιχείριση στη Ζάκυνθο.
Από το σερβίς στο τζάμπολ και το γκολ
Η μαμά Ελένη Καγιαλή, γεννημένη στο Ηράκλειο Κρήτης, είναι προπονήτρια στη γυναικεία ομάδα βόλεϊ της ΕΑΠατρών στην Α2 γυναικών, στο παρελθόν έχει αγωνιστεί στην Εθνική βόλεϊ γυναικών, στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, ενώ ο μπαμπάς Γιάννης Δίπλαρος υπήρξε πρωταθλητής στον στίβο (2000 μ. στιπλ), αλλά τον κέρδισε η προπονητική στο μπάσκετ. Σήμερα είναι προπονητής στην Ολυμπιάδα Πατρών, ο… ταξιτζής και ο εργάτης της οικογένειας.
«Το χρυσό μετάλλιο του Μιχάλη μάς "απογείωσε" όλους. Ολη η οικογένεια είμαστε μέσα στα γήπεδα, πρώτα απ' όλα, για να γίνουμε καλοί άνθρωποι και, δεύτερον, για να μάθουμε τις αξίες της ζωής. Η ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό τους άνοιξε ορίζοντες και τους έδωσε την ευκαιρία να αλλάξουν φιλοσοφία για τη ζωή. Περάσαμε δύσκολα, αλλά οι επιτυχίες αυτές μας κάνουν υπερήφανους και δίνουν προοπτική για το μέλλον τους» λέει στο ethnos.gr ο Γιάννης Δίπλαρος.
Μια SLK πάνες…
«Οταν πηγαίνουμε επίσκεψη, παίρνουμε μαζί και το φαγητό μας» λέει με χιούμορ ο πάτερ φαμίλιας Γιάννης Δίπλαρος, κρατώντας διακριτικά το χέρι της συζύγου του.
«Χρειαζόμαστε δύο κιλά κιμά και δύο κιλά μακαρόνια στην καθισιά μας. Όταν λέμε θα κάνουμε ομελέτα, θέλουμε 15 αβγά. Από το βράδυ μαγειρεύουμε για την επόμενη μέρα για να προλαβαίνουμε. Τον μήνα χρειαζόμαστε 20 κιλά κρέας και περίπου 120 κιλά γάλα. Για πάνες δαπανήσαμε όσα κοστίζει μία μερσεντές SLK και για γάλα όσο μία πενταώροφη πολυκατοικία». Ήταν η αφοπλιστική απάντηση στην ερώτησή μου για τα κόστη που χρειάζεται μία 9μελής οικογένεια.
«Δεν είχαμε ούτε γάλα»
Η συνταγή της επιτυχίας για την οικογένεια είχε υλικά από αγάπη, σεβασμό και κατανόηση: «Δεν ντρέπομαι να σου πω πως, όταν η μοναχοκόρη μου και πρώτο μας παιδί ήταν μηνών, κάποιες μέρες δεν είχαμε να της δώσουμε ούτε γάλα. Επινε μόνο τσάι. Δεν είχαμε ούτε τα βασικά. Ηταν το 1995, ο άνδρας μου ήταν φαντάρος τότε, δεν είχαμε καθόλου έσοδα. Το 1997 κάναμε το δεύτερο παιδί μας, τον Νίκο. Το 1999 ήρθε ο Μιχάλης και το 2000 ο Αλέξανδρος. Ημασταν φτωχοί, είχαμε μόνο τα βασικά, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να πραγματοποιήσουμε το μεγάλο μας όνειρο, που ήταν μια μεγάλη οικογένεια. Ο άνδρας μου άρχισε παράλληλα με την προπονητική να κάνει μεροκάματα στην οικοδομή και μέναμε με τέσσερα παιδιά σε ένα σπίτι 80 τ.μ., ενώ κάναμε τις μετακινήσεις μας με τη βέσπα μας».
«Δοκιμάστηκε η πίστη μας»
Η κορύφωση της δοκιμασίας για την οικογένεια Δίπλαρου ήταν το 2002 από ένα γεγονός που αποκαλύπτουν για πρώτη φορά: «Ξέρω πως είναι αμαρτία μόνο που το σκέφτηκα, αλλά είναι η πραγματικότητα. Τώρα μπορώ να το πω. Οταν η Ελένη μου είπε πως είναι έγκυος στο πέμπτο παιδί, της πρότεινα να κάνει έκτρωση. Σκεφτόμουν πως δεν τα βγάλω πέρα. Μου θύμωσε. Δεν το συζητούσε. Μου έδωσε να καταλάβω πως έκανα λάθος σκέψη και άλλαξα γνώμη. Δοκιμάστηκε η πίστη μας, αλλά μεταξύ μας μείναμε ενωμένοι. Ετσι, το 2002 γεννήθηκε ο Παναγιώτης. Από τότε τα πάντα άλλαξαν προς το καλύτερο. Λες και έγινε θαύμα. Η δουλειά μου βελτιώθηκε. Πήρα τη μεγάλη απόφαση να φτιάξω μόνος μου το σπίτι που θα μας χωρούσε όλους, στην Οβρυά της Πάτρας. Αργότερα ήρθε και ο διορισμός μας στο σχολείο. Το 2009 γεννήθηκε ο Ορέστης και το 2011 ο Κωνσταντίνος, και όλα πήραν τον δρόμο τους».
