Ο Ποδηλατικός Σύλλογος Πατρών, το δεύτερο ποδηλατικό σωματείο της Πάτρας μετά την Παναχαϊκή, οργάνωσε επίσημους αγώνες για πρώτη φορά μετά την ίδρυσή του, στις 7 και 8 Μαΐου 1895 στα Ψηλαλώνια.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο ιστορικός Νίκος Πολίτης στο δίτομο έργο του «Πατραϊκός Αθλητισμός»: Για θεατές υπήρχαν αριθμημένες θέσεις με τιμή εισιτηρίου 2 δραχμές και θέσεις σε καρέκλες χωρίς αριθμούς με εισιτήριο μιας δραχμής. Απαγορευόταν αυστηρώς για ευνόητους λόγους η είσοδος σκύλων στο ποδηλατοδρόμιο. Ο αγωνιστικός χώρος είχε σχήμα ελλείψεως και περίμετρο 400 μέτρων.

Οι πρώτοι αυτοί αγώνες του Ποδηλατικού Συλλόγου αποτέλεσαν για την Πάτρα όχι μόνο αθλητικό, αλλά και κοσμικό γεγονός. Η εφημερίδα «Πελοπόννησος» έγραψε ότι «ο περίπατος στο Γυρί ήτο κατάμεστος κόσμου εκ περιεργείας κινούμενου και συρρεύσαντος, διότι εκεί έχει συσταθή το ποδηλατοδρόμιον, όπερ είχε την εορτήν του». Παρά την κοσμοσυρροή ο Σύλλογος μόλις και μετά βίας κάλυψε τα έξοδά του. Είχε όμως ηθικό κέρδος. Την επομένη των αγώνων γράφηκαν στον Σύλλογο είκοσι νέα μέλη.

Ενα μήνα μετά τους αγώνες δέκα παλαιά μέλη του συλλόγου, δυσαρεστημένα για διάφορους λόγους, αποχώρισαν κατά τις 7 Ιουνίου ίδρυσαν νέο ποδηλατικό σωματείο, με την επωνυμία «Ποδηλατική Ενωσις». Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο αποτέλεσαν οι Α. Σωτηριάδης, Αλβέρτος Μπίκφελδ, Π. Χωραφάς, Δημ. Αρσένης, Κ. Ιγγετ, Α. Μπρατσαφόλιας, Ιω. Χαϊδόπουλος, Δημ. Σχίζας και Ιω. Καραμανδάνης.

Από αυτούς ο Αρσένης ήταν ένας από τους ικανότερους ποδηλάτες των χρόνων εκείνων. Αυτός και ο Δημ Φιλίππου απέσπασαν τον γενικό θαυμασμό, όταν κατόρθωσαν με ποδήλατα να πάνε από την Πάτρα στην Κάτω Αχαΐα σε μια ώρα και 45 λεπτά. Η Ποδηλατική Ένωσης δεν ανέπτυξε αξιόλογη δράση, ούτε και προσήλκυσε μέλη πέραν ενός στενού κύκλου φίλων.

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ