Στους αγώνες της Μεσολυμπιάδας το 1906 πήραν μέρος και τα δυο αθλητικά σωματεία της Πάτρας, ο Παναχαϊκός και η Γυμναστική Εταιρεία.

Στα έξοδα της αποστολής των συνέβαλε και ο Δήμος Πατρέων, επιδοτώντας τον Παναχαϊκό με 600 δραχμές και τη Γυμναστική Εταιρεία με χίλιες.

Στα κλασικά αγωνίσματα στίβου γενικώς οι Έλληνες αθλητές υστέρησαν περισσότερο από όσο αναμενόταν λόγω της υπεροχής των ξένων. Το πιο δυσάρεστο όμως ήταν ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν κατόρθωσαν όχι να βελτιώσουν, αλλά ούτε να φθάσουν πρόσφατες επιδόσεις τους. Από τους λίγους που είχαν καλή απόδοση ήταν κι οι Πατρινοί Διακίδης και Μακρής.

Ο Θεμιστοκλής Διακίδης στο άλμα εις ύψος, ισοφαρίζοντας το πανελλήνιο ρεκόρ που κατείχε από το 1904 με 1,725 μ. κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο. Το άλμα του ήταν μικρότερο κατά πέντε πόντους από εκείνο του πρώτου νικητή και δυόμισι από εκείνο του δεύτερου.

Ο Θόδωρος Μακρής στο άλμα επί κοντώ δημιούργησε νέο πανελλήνιο ρεκόρ με 3,25μ. αλλά κατετάγη τέταρτος. Τα μετάλλια κέρδισαν τρεις ξένοι με επιδόσεις 3,50μ. ο πρώτος 3,40 μ. ο δεύτερος και 3,35 μ. ο τρίτος.

Ο Βασίλης Παπαγεωργίου στις ρίψεις δεν βρέθηκε σε φόρμα και δεν κατόρθωσε να φθάσει τις επιδόσεις που είχε επιτύχει ένα μήνα ενωρίτερα στους Πανελλήνιους. Αλλά και αν τις έφθανε, δεν θα επαρκούσαν, για να του εξασφαλίσουν ένα μετάλλιο. Πάντως πήρε μέρος σε έξι αγωνίσματα: σφαιροβολία, λιθοβολία, δισκοβολία (ελληνική και ελευθέρα) και ακοντισμό (ελληνικό και ελεύθερο). Στη σφαιροβολία με ρίψη 11 περίπου μέτρων ήταν ο καλύτερος από τους τρεις Έλληνες που μετείχαν στο αγώνισμα.

Ο Σωτήρης Αναστασόπουλος στους δρόμους 100 μ. και 400 μ. έτρεξε στους προκριματικούς, αλλά δεν επέτυχε χρόνους που θα του επέτρεπαν να συνεχίσει τον αγώνα. Ο ίδιος έλαβε μέρος και στο άλμα εις μήκος, χωρίς αξιόλογη επίδοση.

Στη διελκυστίνδα δεύτερη μετά τη γερμανική ήρθε η ελληνική ομάδα. Σ' αυτήν μετείχαν τέσσερις αθλητές της ΓΕΠ, οι αδελφοί Βασίλειος και Γεώργιος Ψάχοι (από τα Ζαρουχλέικα), ο Κ. Παρνασσός και ο Κων. Λάζαρος. Από τους υπόλοιπους, τρεις ήταν αθλητές του Πειραϊκού Συνδέσμου και ένας του Πανελληνίου. Υποστηρίχτηκε ότι εάν αγωνιζόταν η ομάδα της ΓΕΠ αμιγής, με τη σύνθεση που εμφανίστηκε στους Πανελληνίους, μπορούσε να καταλάβει την πρώτη θέση. Οπωσδήποτε το αποτέλεσμα κρίθηκε ικανοποιητικό, όπως ικανοποιητικές κρίθηκαν και οι επιδόσεις των Πατρινών αθλητών στα γυμναστικά αγωνίσματα.

Ο Ανδρέας Πολλάκης (του Παναχαϊκού) ήρθε δεύτερος στο γυμναστικό πένταθλο με 86 βαθμούς, έναντι 90 του πρώτου και δεύτερος στο γυμναστικό έξαθλο με 102 βαθμούς.

Ο Κωνσταντίνος Κοζανιτάς ήρθε δεύτερος στην αναρρίχηση σε σχοινί με χρόνο 13''.8 έναντι 1Γ'.8 του πρώτου. Στο ίδιο αγώνισμα ο Κων. Πανταζόπουλος κατετάγη έκτος με χρόνο 14''.8. Ο Κοζανιτάς ήταν τσαγκάρης. Στο κατάστημα όπου εργαζόταν υπήρχε πατάρι, στο οποίο όλοι ανέβαιναν από μια ξύλινη εσωτερική σκάλα, ενώ ο Κοζανιτάς είχε κρεμάσει από το ταβάνι ένα χοντρό σχοινί και ανεβοκατέβαινε από αυτό, προπονούμενος έτσι καθημερινά και κατ' επανάληψη.
Η παραπάνω πληροφορία περιέχεται, όπως αποκάλυψε ο Κώστας Κοκοβίκας, από αναμνήσεις που αφηγήθηκε ο Βασ. Παπαγεωργίου.

Ομως η μεγάλη στιγμή ήταν ο θρίαμβος του Δημήτρη Τόφαλου, που στάθηκε άτυχος το 1904 όταν ήταν πανέτοιμος για τη μεγάλη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αγίου Λουδοβίκου. Αρρώστησε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και αναγκάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο στην Αμβέρσα. Δύο χρόνια αργότερα στη Μεσολυμπιάδα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην άρση βαρών με τα δύο χέρια. Σήκωσε 142,5 κιλά, επικρατώντας έπειτα από σκληρή διήμερη μάχη του αυστριακού Γιόζεφ Στάινμπαχ. Η επίδοσή του αυτή ήταν πολύ μεγάλη για την εποχή και παρέμεινε ως παγκόσμιο ρεκόρ μέχρι το 1914.

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ