Η καθιέρωση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου είχε ως αποτέλεσμα να "απαξιωθούν", πανελλαδικά, τα τοπικά πρωταθλήματα.

Από την περίοδο 1982-1983 η χώρα διαθέτει -με μια μικρή εξαίρεση- σε πλήρη ακμή τέσσερις εθνικές κατηγορίες, στις οποίες μετέχουν περισσότερες από 200 ομάδες κατά μέσο όρο. Ηταν επόμενο λοιπόν το ενδιαφέρον να επικεντρωθεί σε αυτές και το τοπικό ποδόσφαιρο να περάσει περίοδος κρίσης. Υπήρξε περίοδος που μετείχαν από την Αχαΐα μια δεκάδα ομάδων σε Α', Β', Γ' και Δ' Εθνική, λογικό ήταν να ατονήσει το ενδιαφέρον των φιλάθλων για τις υπόλοιπες ομάδες. Το φαινόμενο να παρακολουθούν εκατοντάδες ή χιλιάδες θεατών τα παιχνίδια τους, είχε περιοριστεί δραματικά ήδη από τη δεκαετία του '70...

Το γηπεδικό και το οικονομικό σε συνδυασμό με την έλλειψη παραγόντων αποτελούν σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα των ερασιτεχνικών ομάδων. Και γίνεται πιο οξύ αν συνυπολογίσουμε τις αυξημένες σχολικές υποχρεώσεις ενός νέου παιδιού και τις προτεραιότητες που θέτει (ισχύει σε όλα τα σπορ), οι οποίες -φυσικό είναι- σχετίζονται με την επαγγελματική του αποκατάσταση και όχι με την ανάδειξή του σε σταρ των γηπέδων.

Τα γήπεδα - αλάνες, οι έδρες των ερασιτεχνικών ομάδων έπαψαν να υπάρχουν, η οικοπεδική τους αξία είναι πολλαπλάσια της αθλητικής. Ηδη εδώ και χρόνια διαρκώς και περισσότερα ταλέντα αναδεικνύονται στη «μόδα της εποχής», τα γήπεδα 5Χ5 / ακαδημίες ποδοσφαίρου.

Kι ύστερα ήρθε η πανδημία...

Τ.S