Γιαννακοπούλου: Από τις πιρουέτες με uppercut στην κορυφή της Ευρώπης

Δευτέρα, Νοέμβριος 8, 2021 - 10:05μμ

Η Αντωνία Γιαννακοπούλου μίλησε για το ταξίδι της έως την κορυφή της Ευρώπης και το πώς το όνειρο του να γίνει πρίμα μπαλαρίνα μετετράπη εν τέλει στο να γίνει πρωτοπυγμάχος!

Η ενασχόληση της 17χρονης Πατρινής με τον αθλητισμό ξεκίνησε από το μπαλέτο για να καταλήξει με ένα χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα νεανίδων στην πυγμαχία, τη μεγάλη της αγάπη όπως αποδείχθηκε. «Με έγραψε ο μπαμπάς μου στην πυγμαχία όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού. Προφανώς σκεφτόταν ότι θα ήταν καλό να μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου.

Ασχολούνταν και ο ίδιος με το άθλημα. Έως τότε έκανα μπαλέτο, το οποίο συνέχιζα εντατικά μέχρι και πριν από δύο χρόνια. Δεν το έχω εγκαταλείψει, αφού θεωρώ ότι ως ο «Βασιλιάς» του χορού, βοηθά καθοριστικά σε πάρα πολλά αθλήματα και φυσικά στην πυγμαχία. Το κλασικό μπαλέτο στήνει το κορμί και δυναμώνει τα πόδια», σημειώνει η Αντωνία Γιαννακοπούλο.

Ο στόχος του πατέρα να μάθει αυτοάμυνα η μικρή Αντωνία, δεν είναι σαφές αν εκπληρώθηκε, πάντως σίγουρα έγινε αφορμή για να ανακαλύψει ένα άθλημα που διδάσκει πολλά παραπάνω από το να ρίχνει μπουνιές επισημαίνει: «Δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορούσα να προστατεύσω τον εαυτό μου από μία επίθεση στο δρόμο. Η πυγμαχία είναι ένα ευγενές άθλημα και όπως σε όλα τα μαχητικά αθλήματα, υπάρχουν κανόνες και σεβασμός μεταξύ των αντιπάλων. Σε διδάσκει πειθαρχία. Εξάλλου, τα χτυπήματα είναι καθαρά. Τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά έξω από το ρινγκ. Δεν είναι άθλημα το ξύλο. Σε κάθε περίπτωση ευτυχώς δεν χρειάστηκε να το διαπιστώσω. Για να είμαι ειλικρινής δεν νιώθω πως ποτέ κανείς με φοβήθηκε, νιώθω όμως ότι με σέβονται». 

Ούσα της σχολής ενός εκ των κορυφαίων Ελλήνων προπονητών, του Νίκου Πλέα, η Αντωνία Γιαννακοπούλου, όπως και η πλειοψηφία των αθλητριών του δεν έδωσε βάση μόνο στον αθλητισμό. Έχει περάσει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Πάτρας και σκεφτόταν να ξαναδώσει μέχρις ότου ήρθε το χρυσό μετάλλιο, το οποίο της ανοίγει την πόρτα για όποια σχολή επιθυμεί. «Θα εκμεταλλευτώ το άνευ για να επιλέξω μία σχολή που θα με ενδιαφέρει περισσότερο. Δεν είχα ξεκινήσει να παρακολουθώ τα μαθήματα με σκοπό να ξαναδώσω, όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν ευνοϊκότερα απ' όσο πίστευα», σημειώνει η 17χρονη αθλήτρια και συνεχίζει για την πρόσφατη διοργάνωση στην οποία είδε τους κόπους της να ανταμείβονται:

«Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα νεανίδων, τον περασμένο Απρίλιο στην Πολωνία, κατέλαβα την 9η θέση. Εκεί γνώρισα την ήττα από την Αναστασία Κιριένκο, η οποία κατέκτησε το χάλκινο. Πηγαίνοντας στο Ευρωπαϊκό πίστευα ότι μπορώ να πλασαριστώ στα μετάλλια. Το πρώτο μου μέλημα ήταν να ξεπεράσω το εμπόδιο της Ιταλίδας, Μικέλα Κακάμο, το οποίο αποδείχθηκε ευτυχώς εύκολο. Αμέσως μετά είχα την Κιριένκο, την οποία ήξερα ότι αν καταφέρω να την νικήσω θα είμαι στα μετάλλια. Αν και δυνατή αντίπαλος, το γεγονός ότι την είχα αντιμετωπίσει στο παρελθόν εκτός από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και σε ένα διεθνές τουρνουά πρόσφατα, με βοήθησε να οργανώσω την στρατηγική μου και να φτάσω στη νίκη. Η τρίτη φορά αποδείχθηκε και φαρμακερή για εκείνη. Είχα συνεχώς στο μυαλό μου ότι πρέπει να πάρω μία καθαρή νίκη (σ.σ.: 3-2) ώστε να μην υπάρξει καμία περίπτωση αμφισβήτησης και τα κατάφερα. Στην τελευταία μας αναμέτρηση ο αγώνας ήταν πολύ οριακός και η νίκη είχε πάει σε εκείνη. Στον τελικό ευτυχώς τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά κόντρα στην Τουρκάλα, Κεβσέρ Τουτουνκού και αυτό αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα, αφού επικράτησα με 5-0».

Η λήξη του αγώνα, βρίσκει τον διαιτητή της αναμέτρησης, στη μέση του ρινγκ και ανάμεσα στις δύο αθλήτριες κρατώντας τους τα χέρια. Αν και δεν υπήρχαν περιθώρια να αμφισβητήσει κανείς τη νικήτρια, τα δευτερόλεπτα έως ότου υψώσει το ένα από τα δύο χέρια που κρατά για να επισφραγίσει τη νίκη, είναι πάντα βασανιστικά: «Ήταν απίστευτες στιγμές. Έβλεπα τους ανθρώπους στην γωνία μου αλλά και τους συναθλητές μου στην κερκίδα να είναι όλοι τρελαμένοι από χαρά και φυσικά το ίδιο ίσχυε και για μένα. Είναι από τις στιγμές που μένουν αξέχαστες».

Ο πόνος είναι η δυσάρεστη αίσθηση που προκύπτει από ένα ερέθισμα σωματικό ή ψυχολογικό. Βιώνεται ωστόσο υποκειμενικά, ανάλογα με την κατάσταση λειτουργίας του εγκεφάλου. Το πώς δηλαδή οι νευροδιαβιβαστές μεταφέρουν το ερέθισμα του πόνου, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με ψυχολογικούς παράγοντες όπως την ένταση, το άγχος, τη συγκέντρωση, τη χαρά, τον θυμό. Αδρεναλίνη, ντοπαμίνη και ενδορφίνες είναι η απάντηση στο ερώτημα πώς ένα 17χρονο κορίτσι δεν νιώθει πόνο την ώρα του αγώνα:

«Σπάνια νιώθεις πόνο την ώρα του αγώνα, γιατί νομίζω σπάνια δέχεσαι δυνατά χτυπήματα (σ.σ. αν έχεις παρακολουθήσει έναν πυγμαχικό αγώνα αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι το θέμα της ισχύς ενός χτυπήματος είναι σαφώς υποκειμενικό). Αφενός είναι η ένταση του αγώνα, που σε κάνει να μην εστιάζεις στον πόνο αφετέρου, φοράμε προστατευτική κάσκα και ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα σε περίπτωση που υπάρξει σκληρό χτύπημα». 

Ανοίγει την όρεξη ένα χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο για μεγαλύτερες επιτυχίες; Η Αντωνία Γιαννακοπούλου είναι εγκρατής και συνετή στο τί έχει μπροστά της: «Οι νίκες αυτές αποτελούν κίνητρο για να συνεχίσεις. Ανεβαίνοντας κατηγορία στόχος είναι να παραμείνω σε σταθερά υψηλό επίπεδο. Επομένως το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων ας πούμε είναι πολύ μακρινό. Χρειάζεται πολλή δουλειά για να μπορέσεις να καθιερωθείς στην κατηγορία των γυναικών. Ένα βήμα κάθε φορά»

Πηγή: SDNA

Υποστήριξη: SilkTech