Σπανίζουν οι παράγοντες με την προσφορά του Σπύρου Βουλγαράκη στην Παναχαϊκή, που πέθανε σαν σήμερα (23/10/2014).

Ο παίκτης, προπονητής που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην Παναχαϊκή παραμένει ακόμα σημείο αναφοράς.

Γεννήθηκε το 1930 στην Αγυιά, εκεί που αργότερα φτιάχτηκε ο κινηματογράφος "Ολυμπία". Μια έκταση 40 στρεμμάτων που πουλήθηκε από τον πατέρα του (ο Βουλγαράκης εγκαταστάθηκε στη Σολωμού κοντά στην Βορείου Ηπείρου, όπου και έμεινε μέχρι τον θάνατο του). Μόνη του ασχολία σαν παιδί, το ποδόσφαιρο, στο παλιό γήπεδο του Αχιλλέα. Συχνά αντίπαλοί του ήταν Αγγλοι στρατιώτες που λυπόντουσαν τα "φθισικά" ελληνόπουλα της μετακατοχικής περιόδου, δίνοντάς τους μπάλες. "Μια μέρα μου έδωσαν κάτι νόστιμο να φάω, μαρμελάδα το έλεγαν".

Ο Σπύρος Βουλγαράκης μαζί με την πιτσιρικαρία της γειτονιάς έφτιαξαν μια ομάδα, την "Ενωση Σταδίου", από την οποία προήλθε ο Πανιώνιος. "Κατάλαβα σύντομα ότι δεν είχε μέλλον αυτή η ομάδα, δεν είχαμε δικό μας γήπεδο. Ζήτησα από την Παναχαϊκή να γίνουμε θυγατρικό σωματείο της και μας έδωσαν χώρο για προπόνηση και αποδυτήρια στο γήπεδο. Φτιάξαμε βιβλία, κρατούσαμε πρακτικά, μας βοηθούσε σε αυτό ο Βαγγέλης Σωτηρόπουλος της Πάτρας Σπορ".

Ολα αυτά, αφού τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα, άδοξα, μόλις 25 ετών ήταν. Υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία, όταν χτύπησε στο πόδι σε παιχνίδι με τον Αχιλλέα, κόντρα με τον Μαρκουίζο. Μεταφέρθηκε με τρένο (για να χωράει το φορείο) στο ΚΑΤ και με το που αισθάνθηκε καλά, άρχισε να παίζει μπάλα στο προαύλιο του Νοσοκομείου! Λίγο αργότερα, σε ένα παιχνίδι με τη Θύελλα, όταν ο Παπαρσενίου του ζήτησε να αντικαταστήσει τον Βέτουλα, η ζημιά έγινε ανεπανόρθωτη.

Ηδη είχε τελειώσει την Τριάντειο Σχολή. "Ηταν δύσκολο πράγμα να σπουδάσεις τότε. Ξεκινούσα με τα πόδια κάθε πρωί από την Αγυιά, για να φτάσω στο τέρμα της Ιωνίας που ήταν η σχολή. Επί κατοχής είχα ειδική άδεια, γιατί απαγορευόταν η κυκλοφορία. Σε κατέδιδαν απευθείας οι ταγματασφαλίτες".

Εκείνη την περίοδο αποκαταστάθηκε επαγγελματικά. Εχοντας τελειώσει την Τριάντειο (τορναδόρος) βρήκε δουλειά στην Πειραϊκή - Πατραϊκή, είχε μεσολαβήσει ο Σκαμνάκης, παράγοντας της Παναχαϊκής και στέλεχος της Εταιρείας. "Καλά ήταν, μ' αξίωσε ο Θεός να βγω στη σύνταξη κιόλας. Είχα κινδυνεύσει πολλές φορές, αφού λόγω της Παναχαϊκής δεν ήμουν πάντα συνεπής".

Το 1987 εκδιώχθηκε από την Παναχαϊκή επειδή ζήτησε κάτι μηνιάτικα που του χρωστούσαν. "Μου είπαν ότι δεν υπήρχε νομική φόρμουλα για να μου τα δώσουν. Σε μένα ρε; Τους σιχάθηκα, τα παράτησα όλα..." Επιμένουμε σε κείνη τη ρήξη, αλλά είναι κάθετος: "Μην ασχολείσαι με τενεκέδες". Στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε να δουλεύει στις ακαδημίες της Ερασιτεχνικής Παναχαϊκής, φθάνοντας σε αριθμό - ρεκόρ τους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τα χέρια του.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που πικράθηκε από την Παναχαϊκή, πέρα από τον τραυματισμό του. Κανείς δεν ξεχνά πως αυτός ο άνθρωπος εξέτισε ποινή φυλάκισης καταδικασθείς για δωροδοκία, στο παιχνίδι με τον Αρη που στοίχισε τον υποβιβασμό της Παναχαϊκής το 1971. Δεν ήθελε να πει πολλά: "Κάθισα ένα μήνα νοσοκομείο για την Παναχαϊκή, έκανα και στη φυλακή για χάρη της. Θα μπορούσα να είχα αποφύγει τη φυλακή, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Κάποιος έπρεπε να πάρει την ευθύνη, θα την πλήρωνε πολύς κόσμος τότε αν άνοιγα το στόμα μου. Τα φορτώθηκα όλα στην πλάτη μου... Δυστυχώς την πλήρωσε και η ομάδα που υποβιβάστηκε".
Επί 30 χρόνια ο Σπύρος Βουλγαράκης αναδείκνυε νέα ταλέντα που έγραψαν ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον ρωτήσαμε αν τον θυμούνται οι παίκτες του: "Ναι με παίρνουν τηλέφωνο, έρχονται με βλέπουν, ε κι αν κάποιος δεν μου μιλάει, δεν είναι πρόβλημα, όλο και κάποια δουλειά θα έχει".
Οτι δεν πέτυχε ως παίκτης, το κατάφερε στο πολλαπλάσιο ως προπονητής, στην αρχή με τον Πανιώνιο και εν συνεχεία με την Παναχαϊκή. Ξεκίνησε το 1957, έχοντας μαζέψει από τις αλάνες περισσότερα από 60 παιδιά. Ενας Δαβουρλής, ένας Μιχαλόπουλος, κάποιος Μπρούμας, Τσιμάρας κ.ά. Η Παναχαϊκή είχε ανακαλύψει ένα χρυσωρυχείο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε για να μεγαλουργήσει.

Φυσικά κανείς δεν μπορεί να είναι θυμωμένος με τον κυρΣπύρο: "Κάποτε είχα δείρει όσο κανέναν άλλον, τον Πάρη Γεωργακόπουλο, γιος εισαγγελέα ήταν, επειδή είχε βρίσει. Τα ίδια και με τον Ψαρρά. Αλλα ξαναήρθαν στην Παναχαϊκή. Εβαζαν μέσο εκείνα τα χρόνια για να γραφτούν στην ομάδα. Ετσι τα μεγάλωσα. Με πειθαρχία και σεβασμό στο σύνολο. Εγώ τους έπλαθα, εγώ διαμόρφωνα τον χαρακτήρα τους. Κάποτε ο Πετρής είχε ανταποδώσει χτύπημα αντιπάλου και αποβλήθηκε. Τον πήγα στα αποδυτήρια των διαιτητών κι αφού τους ζήτησε συγνώμη, τον πλάκωσα στα χαστούκια. Δεν το ξανάκανε ποτέ.

Στην ώρα του απολογισμού, στάθηκε στην Παναχαϊκή, όχι στον ίδιο: "Θα μπορούσα να είχα κερδίσει εκατομμύρια. Ηθελα να δουλέψω επαγγελματικά με την ανάδειξη ποδοσφαιριστών, αλλά ποτέ η διοίκηση της Παναχαϊκής δεν στάθηκε στο ύψος της. Το μεγάλο έγκλημα το έκαναν όταν πούλησαν τον Δαβουρλή. Με δέκα εκατομμύρια το 1973 αγόραζες τη μισή Πάτρα. Τους παρακαλούσα να πάρουν μια έκταση να φτιάξουμε γήπεδα, αλλά δεν με άκουσαν. Θα είχαμε γίνει σαν τον Αγιαξ. Εναν Δαβουρλή θα πουλούσαμε, δέκα θα είχαμε από πίσω. Εκεί να δεις πρωταθλήματα που θα είχαμε πάρει. Τι να πω για δαύτους... Μια φορά δεν είχε έρθει ένας στην αποστολή της εφηβικής ομάδας. Και ξέρεις, αν δεν κατεβαίναμε σε ένα παιχνίδι, μηδενιζόταν η ανδρική. Ωρες - ώρες σκέφτομαι πως δεν έπρεπε να δεθώ τόσο με την Παναχαϊκή. Την πλήρωσα πολύ ακριβά".

* Από συνέντευξή του στον Τάσσο Σταθόπουλο και την "Πελοπόννησο" τον Μάρτιο του 2009