Μοιάζει να είναι η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του αθλητισμού μας αλλά και της χώρας γενικότερα. Η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 αποτέλεσε πρώτα από όλα μια δικαίωση και μετά μια τεράστια πρόκληση. Η Ελλάδα που είχε διεκδικήσει τους Αγώνες το 1996( στην επέτειο των 100 χρόνων από την αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων) είδε τη Διεθνή Ολυμπιακή κοινότητα να τη δικαιώνει και να της δίνει την μεγάλη ευκαιρία.
Όχι χωρίς κόπο. Η διεκδίκηση απαιτούσε οργάνωση πέρα από τα ελληνικά δεδομένα, χρήματα, συνένωση και άλλες αρετές που σαν λαός τις κρατάμε ...καλά κρυμμένες. Τα καταφέραμε. Και αφού πανηγυρίσαμε που πήραμε τους Αγώνες βαλθήκαμε να βγάλουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Ιδανικοί αυτόχειρες.
Χάσαμε τρία πολύτιμα χρόνια και ουσιαστικά η δουλειά που λεγόταν πλέον «Οργάνωση των Ο.Α.» ξεκίνησε -αντί το 1997- το 2000. Επιστρατεύτηκε η Γιάννα Αγγελοπούλου, πρόεδρος και στη διεκδίκηση, στελέχωσε το (στενό) επιτελείο της με στελέχη απόλυτης εμπιστοσύνης και ικανοτήτων βεβαίως, και όπως η ίδια συνήθιζε να λέει «ξεκίνησε έναν μαραθώνιο σε ρυθμό σπριντ». Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ελλάδα διοργάνωσε εν τέλει θαυμάσιους και μοναδικούς Αγώνες, υποχρέωσε τα μεγαλύτερα ΜΜΕ του κόσμου να της ζητήσουν συγνώμη και όταν έσβησε η Φλόγα... φευ. Σαν να βαλθήκαμε όλοι να αποδείξουμε στην παγκόσμια κοινή γνώμη πόσο δίκιο είχε που μας αμφισβητούσε. Που δεν μας πίστευε.
Με μια κουβέντα πικρή μα συνάμα πραγματική, πέρασαν οι Αγώνες και δεν ...ακούμπησαν τις Ομοσπονδίες, τους αθλητές, τους αθλητικούς συντάκτες, όλο αυτό που αποκαλούμε και απαρτίζει το αθλητικό κίνημα. Φτιάξαμε εγκαταστάσεις και τις παρατήσαμε στο έλεος του Θεού, εγκαταστάσεις που (οι περισσότερες) δεν είχαν καν νομιμοποίηση. Σταδιακά ο αθλητισμός μας άρχισε να υποχωρεί, ούτε καν την υποδομή δεν μπορέσαμε να διατηρήσουμε, να βελτιώσουμε, να έχουμε αθλητές και αθλήτριες ανταγωνιστικούς με βάση ένα γενικότερο, μακροχρόνιο σχεδιασμό και όχι με τον ηρωισμό του κάθε ενός και του προπονητή του ή του γονιού του.
Παράδειγμα: είναι δυνατόν 17 χρόνια μετά τη λάμψη, κορυφαίοι αθλητές μας σε παγκόσμιο επίπεδο να μην έχουν χώρο να προπονηθούν; Δυστυχώς είναι στην Ελλάδα. Να μην έχουν σύγχρονα μέσα; Είναι στην Ελλάδα. Και να πει κανείς ότι δεν μοιράσθηκε αφειδώς κρατικό χρήμα.. Η οικονομική κρίση της δεκαετίας γιγάντωσε το πρόβλημα. Πρόβλημα όμως ή εγγενείς αδυναμίες και παθογένειες χρόνων;
Αλήθεια: πόσοι από εμάς, θα θέλαμε να γυρίσει και πάλι ο χρόνος πίσω;
* Ο Θοδωρής Νταβέλος είναι δημοσιογράφος - συγγραφέας
