Όσα συμβαίνουν σήμερα στην Παναχαϊκή δεν προέκυψαν ξαφνικά, είναι τα αποτελέσματα ενός λανθασμένου αρχικού σχεδιασμού που στηρίχτηκε σε όνειρα και καλές προθέσεις, αλλά όχι σε ένα καλά μελετημένο πλάνο.

Όταν το καλοκαίρι του 2016 έγινε γνωστό ότι κάποιοι Πατρινοί Επιχειρηματίες αναλαμβάνουν πρωτοβουλία να σώσουν την ιστορική Ομάδα της πόλης από τη βέβαιη καταστροφή, διαμορφώθηκε ένα κλίμα αισιοδοξίας και ελπίδας. «Να μια παρέα που μπορεί να γράψει την δική της ιστορία στον Αθλητισμό και στα πράγματα της πόλης» είπαν πολλοί και μάλιστα εκτός Πατρών, καθώς το μοντέλο της «Παναχαϊκής Συμμαχίας» (της πολυμετοχικότητας δηλαδή) έτυχε θερμής υποδοχής σε όλη την Ελλάδα, θεωρούμενο ως η μόνη υγιής λύση, στο άρρωστο και απαξιωμένο Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εκείνη όμως η «παρέα» (αν και  δεν ήταν καν παρέα, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια), παρασυρμένη ίσως από τον ενθουσιασμό και την υποδοχή που εισέπραξε η πρωτοβουλία της, δεν έκανε αυτό που η λογική επιβάλλει.

Δεν κάθισε να κοστολογήσει το εγχείρημα «αναγέννηση της Παναχαϊκής».

Είδε στα γρήγορα τις οικονομικές υποχρεώσεις της πρώτης χρονιάς, που τις υπολόγιζαν στα 500-600 χιλιάδες ευρώ και αποφάσισε να προχωρήσει.

Στο μυαλό τους, κάποιοι από τους «Συμμάχους» δούλευαν κάποιες σκέψεις για το μέλλον, αλλά αυτές οι σκέψεις ποτέ  δεν αποτυπώθηκαν σε ένα σχέδιο. Το οποίο σχέδιο έπρεπε να εκπονηθεί από την αρχή και να προβλέπει τα εξής απλά πράγματα:

Πρώτον, τι κινήσεις πρέπει να γίνουν για να δημιουργηθεί μια υγιής Ευρωπαϊκή Ομάδα που θα πρωταγωνιστεί στην Super League και θα μπορεί να αυτοσυντηρείται από τα έσοδά της ;

Δεύτερον, πόσο κοστίζουν αυτές οι κινήσεις;

Κι αφού είχε εκπονηθεί αυτό το σχέδιο να καθίσουν οι «Σύμμαχοι» στο τραπέζι και να υπολογίσουν αν αντέχουν να στηρίξουν οικονομικά αυτό το εγχείρημα.

Αντ’ αυτού, αποφάσισαν να βάλουν από 25-30 χιλιάδες ο καθένας για να βγει η πρώτη χρονιά και … «βλέπουμε στην πορεία».

Έως σήμερα, οι άνθρωποι που ξεκίνησαν το 2016 και όσοι προστέθηκαν το 2017, συνολικά καμιά εικοσιπενταριά , έχουν βάλει στην Παναχαϊκή, λίγο περισσότερα από 2 εκατομμύρια ευρώ (υπό τη  μορφή χορηγίας ή αγοράς μετοχών), εκ των οποίων περίπου τις 700 χιλιάδες τις έχουν βάλει δύο μέτοχοι, οι οποίοι κατέχουν και τα μεγαλύτερα μερίδια μετοχών στην ΠΑΕ (και οι δύο μαζί, το 45%).

Η Παναχαϊκή, για να βγάλει πέρα την φετινή χρονιά παραμένοντας σε τροχιά Πρωταθλητισμού, χρειάζεται ακόμα, περίπου 600-700 χιλιάδες ευρώ από την τσέπη των μετόχων.

Και τελειώνουμε εδώ;

Με το σχέδιο Βασιλειάδη (με την προϋπόθεση ότι θα υλοποιηθεί), αν η Ομάδα κατορθώσει του χρόνου να αγωνίζεται στην Μεγάλη Super League (Α1), τότε θα προσβλέπει σε 2,5 εκατομμύρια από τα τηλεοπτικά δικαιώματα κι αν αγωνίζεται στην Μικρή Super League (Α2) μπορεί να υπολογίζει σε περίπου 800-900 χιλιάδες. Και πάλι θα χρειαστεί μια οικονομική συμβολή από τους μετόχους που κάποιοι την υπολογίζουν σε 500 χιλιάδες, κάποιοι άλλοι σε ένα εκατομμύριο.

Δηλαδή, κοιτάζοντας και την επόμενη χρονιά, πρέπει να μπουν στα ταμεία της ΠΑΕ τουλάχιστον  1,5-2 εκατομμύρια ακόμα, χωρίς φυσικά να μιλάμε για κατασκευή προπονητικού κέντρου ή άλλα παρόμοια μεγαλεπήβολα σχέδια.

Ποιος θα βάλει αυτά τα χρήματα;

Αυτό το ερώτημα είναι που δεν βρήκε απάντηση και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Το «προχωράμε και βλέπουμε» που είπαν οι «Σύμμαχοι» το 2016, εμπεριείχε την ελπίδα ότι στην πορεία οι 25 θα γίνουν 50, δηλαδή θα βρεθούν κι άλλοι ντόπιοι Επιχειρηματίες που θα θελήσουν να εμπλακούν και να βοηθήσουν την Ομάδα.

Αν οι 25 είχαν γίνει 50, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Γιατί κι από 30 χιλιάδες να είχε βάλει καθένας, ήδη στο ταμείο της ΠΑΕ θα υπήρχαν επιπλέον 700-800 χιλιάδες ευρώ και σίγουρα η φετινή χρονιά θα έβγαινε αγόγγυστα.

Τελικά όμως, οι 25 δεν έγιναν 50, αλλά λιγόστεψαν. Μόνον ο Σπύρος Γεννατάς και ο Βαγγέλης Αναγνωστόπουλος της Super Cargo εισήλθαν φέτος ως Επίσημοι Χορηγοί της Ομάδας καταβάλλοντας το ουδόλως ευκαταφρόνητο ποσό των 30.000 ευρώ (πλέον ΦΠΑ).

Αυτή είναι η πραγματικότητα και το ερώτημα είναι «υπάρχει λύση στο σημερινό αδιέξοδο»;

Κατ αρχήν η λύση δεν βρίσκεται στην εύκολη παρότρυνση που διατυπώνεται από κάποιους «να βάλουν κι άλλα λεφτά οι μέτοχοι». Το …ωραίο είναι ότι αρκετοί απ΄αυτούς που υποδεικνύουν στους μετόχους να «τα χώσουν», κάθε Κυριακή ψάχνουν πρόσκληση για να μπουν  τσάμπα στο Γήπεδο και να μην πληρώσουν ούτε ένα πεντόευρω για εισιτήριο!

Η λογική «πληρώστε εσείς να περνάμε καλά εμείς», δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση.

Όμως, αν δεν βρεθούν τα επιπλέον χρήματα, το μέλλον της Παναχαϊκής δείχνει αβέβαιο, αν όχι δυσοίωνο.

Στο σημείο λοιπόν που βρισκόμαστε κι αν πράγματι θέλουμε η Παναχαϊκή να μείνει σε Πατρινά χέρια, η λύση ίσως βρίσκεται στη δημιουργία Εταιρίας Λαϊκής Βάσης.

Να αποφασίσει  η ΠΑΕ μια γενναία αύξηση μετοχικού κεφαλαίου με μετοχές των 100 ευρώ, καλώντας τους Πατρινούς να γίνουν «Συν-Μέτοχοι» της Ομάδας. Και τότε θα φανεί αν όντως η Παναχαϊκή ενδιαφέρει τους Πατρινούς, η απλά είναι μια υπόθεση καμιάς εκατοσταριάς ανθρώπων.

Αν και τότε δεν βρεθούν 1.000-2.000 Πατρινοί να βάλουν από 500-1.000 ευρώ για να γίνουν Μέτοχοι, άρα συμμέτοχοι στην ποθούμενη Αναγέννηση της  Ομάδας, τότε ίσως το όραμα της Αναγέννησης, δεν είναι παρά  μια εμμονή κάποιων λίγων.

 Και σε αυτή την περίπτωση, ας πάνε και οι «Σύμμαχοι» στις δουλειές τους κι ας αφήσουν την Παναχαϊκή στην απαξίωσή της…