Λένε πολλοί πως εκτιμάς κάτι, άμα το χάσεις. Ίσως και να έχουν δίκιο... Είναι πολλά χρόνια που οι φίλαθλοι της Παναχαϊκής αναπολούν κάποιες καλύτερες μέρες.

Όταν η ομάδα έπαιζε στην Α' Εθνική, ενίοτε χαιρόσουν να την βλέπεις, είχε σπουδαίους παίκτες, έφερνε στην Πάτρα με μεταγραφή κι άλλους, εξίσου καλούς, κι εν πάση περιπτώσει ήταν ένα μέτριο, καλό, κακό, δεν έχει σημασία, μα υγιές ποδοσφαιρικό κλαμπ, καμιά σχέση δηλαδή με ότι παρακμιακά ακολούθησαν την τελευταία ενδεκαετία (με εξαίρεση 2 πρόσφατα χρόνια).

Η δεκαετία του '90 της Παναχαϊκής είναι μάλλον μια παρεξηγημένη περίοδος. Ουδείς την αξιολογεί όπως τα ένδοξα χρόνια επί Κορύλλου ή τη δεκαετία 1965 - 1975. Μα όμως ήταν πολύ καλά χρόνια.

Το Σεπτέμβριο του 1990 επανέρχεται στην Α' Εθνική μετά από διετή περιπέτεια στη Β' Εθνική, τη μετακοσκωτική περίοδο. Αρχίζει και μια σπουδαία διαδρομή, καθώς μέχρι και την περίοδο 2002-03, έπαιξε 11 φορές στην Α' Εθνική (έκτοτε ποτέ ξανά) και μόλις δύο φορές στην Β' Εθνική, το 1994-'95 και το 1998-99, τη μία εξ αυτών επειδή ο ΠΑΟΚ έχανε στην Τούμπα από τους Εθνικούς...

Εκείνα τα χρόνια είχαμε και την τελευταία μεγάλη παρέμβαση στο γήπεδο, με νέο ηλεκτροφωτισμό, καθίσματα σε όλες τις κερκίδες, κατασκευή σκεπαστής, διαμόρφωση χώρων κάτω από τς κερκίδες, απομάκρυνση κιγκλιδωμάτων κ.ά.

Υπήρχε μια αξιοσημείωτη σταθερότητα στην καρέκλα του προπονητή εκείνη την περίοδο (1990-2003). Ποτέ άλλοτε τρεις προπονητές δεν έμειναν για μια τριετία στον πάγκο της, όπως τότε, ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος (1989-1993), ο Χρήστος Αρχοντίδης (1994-1996) και (ξανά) ο Ανδρέας Μιχαλόπουλος (1996-1998).

Οι παίκτες δεν άλλαζαν σαν τα πουκάμισα, ο βασικός κορμός του ρόστερ παρέμενε ίδιος, οι περισσότεροι παίκτες έκλειναν τρία, τέσσερα και πέντε χρόνια στην ομάδα.

Ο φίλαθλος της Πάτρας είχε ακόμα λόγο να πάει στο γήπεδο. Να βλέπει παίκτες σαν τον Γεωργάτο και τον Κατσουράνη, τον Μικέ και τόσους ακόμα. Να βλέπει ξένους επιπέδου Οτιτζι, Καλά, Μίμπο, Επαλέ, Κλάιχ, Σέμπουε, Μάρισιτς κ.ά. Και πανηγύρισε νίκες επί ΟΛΩΝ των «μεγάλων», Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και ΑΕΚ.

Βγήκαν πολλοί διεθνείς παίκτες, είδαμε την Παναχαϊκή να φτάνει στους "4" του Κυπέλλου (κορυφαία στιγμή στην ιστορία της, μαζί και το 1978), συν τοις άλλοις έπαιξε και στην Ευρώπη, στο Κύπελλο Ιντερτότο μέσω του οποίου διεκδίκησε τη συμμετοχή της στο ΟΥΕΦΑ.

Ηταν υπολογίσιμο μέγεθος "στην Αθήνα", δεν ήταν ανυπόληπτη ΠΑΕ, είχε λόγο και ρόλο στα κέντρα αποφάσεων.

Υπήρχαν και κακές στιγμές, αναμφίβολα, σε κείνη τη «δεύτερη» θητεία του Άρη Λουκόπουλου, του μακροβιότερου προέδρου στην ιστορία της ΠΑΕ.

Μα όσο περνούν τα χρόνια και το παρόν της σε κάνει να θλίβεσαι, όλο και περισσότερο, όλο και περισσότεροι λένε «τι καλά που ήταν τότε»...

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ