O αγέρας βουίζει στα αυτιά των αθλητών ανοιχτά στον Φλοίσβο. Τα κύματα, που σπάνε στις πλώρες των σκαφών, μαστιγώνουν τα πρόσωπά τους και η ανάγκη να επιστρατεύσουν όλες τους τις δυνάμεις, τους κάνει να σφίγγουν τα δόντια.

Σε αυτή τη θάλασσα ο Max, o Jonathan, o Anders, o Can, o Phillip, ο Παναγιώτης, σπουδαίοι ιστιοπλόοι από την Ελλάδα την Πολωνία, την Φινλανδία, την Κύπρο, την Γαλλία, την Τουρκία, την Νορβηγία κ.α., αγωνίζονται για ένα μετάλλιο, μια καλή θέση στην κατάταξη, για την αξιοπρέπεια και τα ιδανικά που εμπνέει ο αθλητισμός.

Στην ίδια θάλασσα λίγες εκατοντάδες μίλια νοτιοανατολικά, η ένταση είναι επίσης μεγάλη.  Πολεμικά σκάφη  Ελληνικά, Αμερικανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Τουρκικά, με «βαριά»  ονόματα, οργώνουν την θάλασσα που μυρίζει μπαρούτι.

Τα κανόνια είναι έτοιμα να «ξεράσουν» φωτιά, ανά πάσα στιγμή. Εδώ ο αγώνας είναι για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που η φύση έχει δωρίσει στην μαρτυρική Κύπρο. Είναι μικρή για να τα εξορύξει μόνη της με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί αυτός ο συνωστισμός πολεμικών πλοίων από πολλές χώρες, όλες ως προστάτιδες , με το αζημίωτο φυσικά, και η Τουρκία ως παλιός και θανάσιμος εχθρός.

Στις κουβέρτες και στις γέφυρες των πολεμικών όλοι είναι σε εγρήγορση, αφού κανείς δεν ξέρει πότε μπορεί ν ανάψει η πρώτη φλόγα. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα και το αίμα που έχει χυθεί γι αυτά στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι μια ακόμη θάλασσα.

Ανοιχτά στον Φλοίσβο ο αγώνας φτάνει προς το τέλος του. Ο Αγέρας έχει δυναμώσει και οι νικητές που θα κερδίσουν τα μετάλλια έχουν σχεδόν ξεχωρίσει. Το σκάφος του Alican, που είναι κοντά στο να κερδίσει μετάλλιο,  δεν αντέχει τον δυνατό αγέρα, σπάει το κατάρτι του και φυσικά κάθε ελπίδα να τερματίσει. 

Η λύση έρχεται από τον Παναγιώτη που έχει μείνει πίσω. Προσφέρει αμέσως το δικό του σκάφος στον συναθλητή του, σε αυτόν με τον οποίο ήταν αντίπαλοι στον αγώνα μέχρι εκείνη τη στιγμή, για να μπορέσει να κερδίσει αυτό που άξιζε.

Ο Παναγιώτης είναι Κύπριος και ο Alican Τούρκος. Ο Αθλητισμός δείχνει το μεγαλείο του για μια ακόμη φορά. Το μήνυμα της ειρήνης, που σαν κλεισμένο σε ένα μπουκάλι σημείωμα ταξιδεύει από την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αρχαία Ελλάδα μέχρι τώρα χωρίς κανένας να θέλει να το πιάσει, να το ανοίξει και να το διαβάσει, επιμένει να προκαλεί συνειδήσεις.

Δεν θα μπορούσε να σταλεί από αλλού αυτό το μήνυμα, αυτή την εποχή, που μόλις έχει δημιουργηθεί από την Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία το Διεθνές Προπονητικό Κέντρο υψηλού πρωταθλητισμού. Ένα όνειρο ετών που υλοποιήθηκε τους τελευταίους μήνες με την ηθική συμπαράσταση και οικονομική βοήθεια του υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Βασιλειάδη, και με «ψυχή» του τον Έλληνα υπερπρωταθλητή Αιμίλιο Παπαθανασίου, που ήταν αυτός που το 2003 έδωσε την δυνατότητα σε Τούρκο αντίπαλό του να τον ανταγωνιστεί στα ίσια, προσφέροντάς του το εφεδρικό του πηδάλιο για να αντικαταστήσει το σπασμένο του, πράξη για την οποία βραβεύτηκε από την Διεθνή Επιτροπή για το Fair Play, μετά από πρόταση της Τουρκικής Ομοσποδίας Ιστιοπλοίας, μια από τις μεγαλύτερες διακρίσεις του Ελληνικού Αθλητισμού.

Όφειλε από την αρχή της λειτουργίας του να στείλει το μήνυμα της ειρήνης, της αλληλεγγύης και της συναδέλφωσης των ανθρώπων,  έστω και αν με τα αφτιά αυτών που ορίζουν τα πολεμικά καράβια δεν είναι συμβατό

Σίγουρα έχουν ανάγκη να το ακούσουν, στην ίδια θάλασσα,, ανάμεσα στα τουρκικά παράλια και τις ακτές των Ελληνικών νησιών,  o Ahmed, o Radwan, o Farid, o Amnan, που ξεριζωμένοι και στοιβαγμένοι με γυναίκες και παιδιά  σε σαπιόβαρκες και φουσκωτά,  ψάχνουν μια γωνιά στον κόσμο για να ζήσουν.

Αυτό το περιστατικό παίρνει θέση στα σημαντικότερα της χρονιάς που πέρασε, δίνοντας ελπίδα και αισιοδοξία για το νέο χρόνο και το μέλλον, έστω και αν κάποιοι μπορεί να το κοιτάνε αφ’ υψηλού και με περιφρόνηση. Το τι είναι σημαντικότερο για τον άνθρωπο το έχουν απαντήσει οι Αρχαίοι Έλληνες, όταν σταματούσαν τους πολέμους για να γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

ΑΠΕ-ΜΠΕ