Πρόσφατα, κυκλοφόρησε στο Netflix μια μίνι-σειρά με τίτλο «English Game», η οποία παρουσιάζει την Αρχή του ποδοσφαίρου, αλλά και πως αυτό ανήκει σε Όλους.

Η εν λόγω σειρά, πέραν του ότι ήρθε τη κατάλληλη στιγμή λόγω Κορονοϊού και… «Μένουμε Σπίτι», μας θυμίζει τη πραγματική αξία του ποδοσφαίρου, του «Όμορφου Παιχνιδιού» όπως το ονόμασαν ο Πελέ και ο Βρετανός σχολιαστής Στιούαρτ Χολ, το 1958.

Δε θα σταθώ στο αν τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο «English Game» είναι όλα αληθινά. Αν όλα συνέβησαν πραγματικά ή κάποια προστέθηκαν για την επιτυχία της σειράς. Σίγουρα οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές υπήρξαν. Μετά βεβαιότητας όλοι τους έπαιξαν τεράστιο ρόλο στη γέννηση, την εξέλιξη και τη διάδοση του αθλήματος. Αυτό που έχει σημασία όμως, καθώς δε χρειάζεται το άρθρο να αποτελέσει Spoiler!, είναι τα μηνύματα που ξαναφέρνει στις σκέψεις των θεατών.

Και ποια μηνύματα είναι αυτά;

• Το ποδόσφαιρο ανήκει σε Όλους. Ανήκει στο κόσμο. Ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, οικονομικής κατάστασης, ηλικίας, φυλής, ακόμα και φύλου!
• Κάθε ποδοσφαιριστής, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, έχει δικαίωμα στο όνειρο. Στο όνειρο του να κατακτήσει τη κορυφή. Να κερδίσει ένα τρόπαιο, ένα μετάλλιο, μια μικρή ή τεράστια νίκη.
• Κάθε φίλαθλος, μικρής ή μεγάλης ομάδας, μικρής ή μεγάλης χώρας, πόλης, κοινότητας, έχει επίσης δικαίωμα στο όνειρο. Στο όνειρο η ομάδα που υποστηρίζει να φτάσει στη κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, ενός κυπέλλου, ενός τοπικού ντέρμπι, μιας απλής νίκης.
• Στη ψυχή, τη καρδιά και το μυαλό ενός μικρού παιδιού, ενός μεσήλικα πατέρα ή ενός ηλικιωμένου παππού, δεν υπάρχει ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο ή Τσάμπιονς Λιγκ, παρά μόνο η Αγάπη για το υπέροχο αυτό άθλημα.

Βέβαια, μέσα σε αυτά τα 150 χρόνια από την ίδρυση του ποδοσφαίρου μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει.

Και δεν εννοώ τον τρόπο παιχνιδιού. Το να αλλάξει ο τρόπος παιχνιδιού ήταν αναπόφευκτο. Και σε άμυνα και σε επίθεση. Ακόμα και οι τερματοφύλακες πια κάνουν ειδικές προπονήσεις, προσαρμοσμένες σε κάθε αντίπαλο.

Εννοώ, πίσω από τις κάμερες. Τα χρήματα, τις εμπορικές συμφωνίες, τα κόστη μεταγραφών, τα δικαιώματα.

Αυτό είναι ακόμα ένα κομμάτι του ποδοσφαίρου, το οποίο το «English Game» το παραθέτει σαν καλό. Και Ναι, τις τελευταίες δεκαετίες του 1800, προφανώς και ήταν καλό που άνθρωποι από την εργατική τάξη έκαναν συμβόλαιο, πληρώθηκαν για να παίξουν, και διέδωσαν αυτή τη πρακτική. Τι γίνεται όμως, 120 χρόνια μετά;

120 χρόνια μετά, τα ποσά έχουν γίνει ανεξέλεγκτα. Ναι μεν ταλαντούχοι, εκπληκτικοί νέοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Χάαλαντ ή ο Εμπαπέ στην επίθεση, ο Νειμάρ ή ο Πογκπά, ακόμα και ο Μαγκουάιρ στην άμυνα, και τόσοι άλλοι, αξίζουν μια καλή μεταγραφή, αλλά δε γίνεται αυτή να αξίζει 10 φορές πάνω από τα ποσά που σπουδαίοι ποδοσφαιριστές πήραν αρχές του 2000. Ή 50 φορές πάνω από τα ποσά που δίνονταν τις δεκαετίες 80’-90’.

Άλλο παράδειγμα είναι ομάδες όπως η Μάντσεστερ Σίτι, την οποία λατρεύεις να βλέπεις να παίζει μπάλα, αλλά με τι κόστος; Είδαμε τι έγινε πριν λίγους μήνες με την υπόθεση «Financial Fair Play».

Πάμε όμως πίσω, στο πραγματικό νόημα του Ποδοσφαίρου. Αυτό που τα τελευταία 150 χρόνια ενώνει (εκτός λίγων άτυχων εξαιρέσεων) έναν ολόκληρο κόσμο. Την Ηθική και την Αγάπη για το παιχνίδι.

Σε κάποιο από τα έξι επεισόδια της σειράς (είπαμε, όχι spoilers!), ένας εκ των πρωταγωνιστών αναφέρει:

«Όλα όσα έμαθα περί ηθικής, τα έμαθα από το ποδόσφαιρο.»

Το «πέρασμα» του Ποδοσφαίρου, από τους Αριστοκράτες, στην Εργατική Τάξη, μπορεί να έγινε τότε στην Αγγλία, αλλά εισχώρησε αργά και σιωπηλά σε όλες τις χώρες που εισήγαγαν το άθλημα τα επόμενα χρόνια.

Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή το Ποδόσφαιρο Ανήκει σε Όλους, εδώ και ενάμιση Αιώνα τώρα, ας επιστρέψουμε όλοι μαζί στις Αρχές του αθλήματος. Όχι την Αρχή. Είπαμε, η εξέλιξη είναι πάντα καλοδεχούμενη. Αλλά τις Αρχές. Τις Αξίες. Την Ευγενή άμιλλα και ανταγωνισμό. Το δικαίωμα στο όνειρο. Σε εκείνο το όνειρο του Φέργκους Σούτερ (Fergus Sutter) από τη Σκωτία!

ΠΗΓΗ: Sportgun