Στο άκουσμα της λέξης «Ολυμπιάδα», οι μνήμες των ειδημόνων και φιλάθλων του μπάσκετ, θα ανατρέξουν στο παρελθόν για εκείνη την εκκωφαντική νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό των Ομπράντοβιτς, Διαμαντίδη, Χατζηβρέττα, Τσαρτσαρή και των άλλων παικτών, στις 18 Οκτωβρίου 2006 στο «Τόφαλος» και ενώ στην ίδια σεζόν, οι «πράσινοι» έμελλε να αναδειχθούν πρωταθλητές Ευρώπης για τέταρτη φορά στην ιστορία τους!
Κάθε νίκη-θρύλος έχει, βέβαια, τους «πατεράδες» της (στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ο Στιβ Μπαρτ Τζούνιορ), αλλά έχει την ίδια ώρα και τους «προπάτορές» της, τους «πιονέρους», τους ανθρώπους, δηλαδή, εκείνους οι οποίοι εμπνεύστηκαν και πρωτοχάραξαν διαδρομές.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση τη διαδρομή που θα ακολουθείτο με θρησκευτική ευλάβεια από την Α1 ΕΣΚΑ-Η και τις μικρότερες εθνικές κατηγορίες, μέχρι το πρώτο την τάξη πρωτάθλημα της χώρας μας...
Ανεξάρτητα από το πώς κατέληξαν τα πράγματα στην πορεία του χρόνου, η Ολυμπιάδα στα τέλη των ΄90ς ακτινοβολούσε δημιουργικότητα, υγεία και «μπασκετικότητα». Και φανταστείτε ότι δεν πρόκειται για έναν αμιγώς μπασκετικό σύλλογο (παρά το κοινό πορτοκαλί χρώμα με την μπάλα...), καθώς αφενός το τμήμα στίβου πρωταγωνιστούσε και εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί σε πανελλήνιο επίπεδο στον κλασικό αθλητισμό αναδεικνύοντας συνεχώς πρωταθλητές, ενώ και το τμήμα βόλεϊ έφτασε κάποτε να συμμετέχει στην Α1 Εθνική Ανδρών.
Τη μεγάλη ώθηση, όμως, στην Ολυμπιάδα την έδωσε το γήπεδό της. Το οποίο εγκαινιάστηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2000, με τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού Ανδρέα Φούρα να αναφέρει ότι «οι άνθρωποι της Ολυμπιάδας έφτιαξαν ένα μικρό θαύμα, εξοικονομώντας και αξιοποιώντας και το τελευταίο ευρώ που είχαν στη διάθεσή τους!».
Και πώς να μην το πει αυτό από την στιγμή που το έργο είχε αρχικό προϋπολογισμό 1.200.000.000 δραχμές και τελικά διεκπεραιώθηκε με… τα μισά περίπου χρήματα!
Πριν, όμως, από την ανέγερση του κλειστού γυμναστηρίου στην οδό Τείσωνος 24 στην περιοχή Ταραμπούρα της Πάτρας, είχαν προηγηθεί τα γεγονότα της αγοράς του οικοπέδου, μια αγορά στην οποία είχε προβεί στις αρχές της 10ετίας του ΄90 η τότε διοίκηση των «πορτοκαλί» (με κόστος περίπου 50.000.000 δραχμών) μετά και την πώληση του Κώστα Γιαννόπουλου στον Ολυμπιακό.
Η έξωση της Ολυμπιάδας από το ανοικτό της γήπεδο στην οδό Φωκαίας το 1992, δρομολόγησε τις εξελίξεις. Στο νέο «σπίτι» του συλλόγου που οικοδομήθηκε εντελώς από το μηδέν σε μια άλλη συνοικία της Πάτρας, δημιουργήθηκαν τρία ανοικτά γήπεδα, γραφεία και ανοικτές κερκίδες. Η διοίκηση του Γιάννη Σταυρόπουλου παρέδωσε τα ηνία στη διοίκηση του Κώστα Μπακαλάρου (σημερινού προέδρου της ΚΑΕ Προμηθέας), ενώ η κίνηση «ματ» ήταν επί της ουσίας η συνεργασία με τον προπονητή Τάκη Πετρόπουλο (σημερινό Αντιδήμαρχο Παιδείας και Αθλητισμού του Δήμου Πατρέων και αδερφό του «Νουρέγιεφ» του ελληνικού μπάσκετ, Κώστα Πετρόπουλου), ο οποίος εξαπέλυσε ένα ασταμάτητο «παιδομάζωμα» σε κάθε σχολείο και σε κάθε γειτονιά της Πάτρας.
Την περίοδο 1993-1995 η Ολυμπιάδα γνώρισε τεράστια ακμή στις υποδομές της, φτάνοντας τα 500 παιδιά κι έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να ανταγωνίζεται στα ίσια τον Απόλλωνα σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες.
Το επιτελείο της Ολυμπιάδας πλαισίωναν οι Γιάννης Δημητρόπουλος, Τάκης Φωτιάδης και Γιάννης Δίπλαρος, ενώ η διοίκηση ήταν επάνω-καταπάνω σε ό,τι χρειαζόταν.
Άνθρωποι όπως οι αείμνηστοι Κώστας Κουτσούγερας και Χρήστος Σοφιανόπουλος έτρεχαν συνεχώς για τα θέματα της ομάδας, με τον δεύτερο να τηρεί κατά γράμμα τις οδηγίες του Τάκη Πετρόπουλου, ο οποίος θεωρούσε το κομμάτι της γενικότερης οργάνωσης της Ολυμπιάδας ως… ιεροτελεστία.
Την πρώτη χρονιά, βέβαια, της παρουσίας του 67χρονου σήμερα προπονητή στην Ολυμπιάδα, συνέβη και μια ιστορία που ακόμη συζητιέται. Για τον Τάκη Πετρόπουλο ήταν αυτονόητο ότι οι αποστολές της ομάδας σε Κάτω Αχαΐα, Αμαλιάδα ή Αίγιο θα γίνονταν με πούλμαν και όχι με ΙΧ, αφενός για λόγους ασφάλειας κι αφετέρου για την καλύτερη δυνατή ψυχολογία των παικτών. Η αποστολή έπρεπε να βρίσκεται στο αντίπαλο γήπεδο το αργότερο 1,5 ώρα πριν από το τζάμπολ, ενώ το ραντεβού της αναχώρησης γινόταν 3 ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα στο τέρμα της αστικής γραμμής «2» στην περιοχή Ταραμπούρα, καθώς οι στενοί δρόμοι που οδηγούσαν, μερικά τετράγωνα πιο πέρα, στο γήπεδο της ομάδας, δεν επέτρεπαν στο πούλμαν να χωρέσει και να παραλάβει από εκεί παίκτες, προπονητές και συνοδούς.
Η… διάρρηξη στα γραφεία
Πριν από τον «τελικό» παραμονής στην Α1 ΕΣΚΑ-Η με την Αχαγιά ΄82 στην Κάτω Αχαΐα, η ώρα περνούσε επικίνδυνα και ο τότε έφορος της Ολυμπιάδας, Χρήστος Σοφιανόπουλος δεν έλεγε να εμφανιστεί! Καθώς πέρασε μισή ώρα από το προγραμματισμένο ραντεβού κι επειδή τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για να εντοπιστεί ο πιο βασικός -εκείνη την περίοδο- συνεργάτης του Τάκη Πετρόπουλου, ο τελευταίος είδε και αποείδε και πήρε τη μεγάλη απόφαση:
Διέρρηξε την πύλη του γηπέδου που ήταν κλειδωμένη λόγω Κυριακής και μπαίνοντας μέσα έσπασε την πόρτα των γραφείων για να βρει τα δελτία και τις στολές!
Για κακή του τύχη δεν βρήκε απολύτως τίποτα από όλα αυτά και μέσα σε ένα κλίμα έντασης και εκνευρισμού πήρε το ρίσκο κι έδωσε εντολή στον οδηγό του λεωφορείου να ξεκινήσει αμέσως για την Αχαγιά. Μάλιστα, στο δρόμο έφτιαξε στο μυαλό του και το σενάριο που θα έλεγε σε κομισάριο, διαιτητές και γραμματεία για να μη μηδενιστεί η Ολυμπιάδα, ότι «διαρρήκτες μπήκαν στο γήπεδο κι έκλεψαν μεταξύ άλλων και τα δελτία» και ότι «θα γίνει καταγγελία και θα υποβληθούν μηνύσεις κατ΄ αγνώστων στην Αστυνομία»!
Κι ενώ σκεφτόταν όλα αυτά, το μεγάλο σοκ ήρθε όταν η Ολυμπιάδα έφτασε στον προορισμό της, στο παλιό κλειστό γυμναστήριο της Κάτω Αχαΐας, λίγα μόλις λεπτά πριν από το τζάμπολ του αγώνα. Παίκτες και τεχνική ηγεσία των «πορτοκαλί» αντίκρισαν εμβρόντητοι τον Χρήστο Σοφιανόπουλο να περιμένει έξω από το γήπεδο με τα δελτία και τις τσάντες με τα ρούχα της ομάδας και… καταλαβαίνετε τι ακολούθησε. «Εγώ παραιτούμαι!», φώναζε συνεχώς ο Τάκης Πετρόπουλος, με τον έφορό του από την άλλη πλευρά, ο οποίος ήταν ένας άνθρωπος ηπίων τόνων, να προσπαθεί να τον ηρεμήσει. Με αυτά και με αυτά το παιχνίδι διεξήχθη κανονικά, με την Ολυμπιάδα να μην επηρεάζεται τελικά από όλα όσα προηγήθηκαν και να κερδίζει την Αχαγιά ΄82, φτάνοντας έτσι στην παραμονή της στην Α1 ΕΣΚΑ-Η.
Μετά το τέλος του αγώνα ο σαφώς πιο ήρεμος και ανακουφισμένος Τάκης Πετρόπουλος ρώτησε τον Χρήστο Σοφιανόπουλο για το τι είχε συμβεί, με τον δεύτερο να του αποκαλύπτει ότι βρέθηκε εκτάκτως στο νοσοκομείο επειδή στενό συγγενικό του πρόσωπο ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Επειδή, όμως, καθυστέρησε και θεώρησε ότι η αποστολή της Ολυμπιάδας είχε ήδη αναχωρήσει για την Κάτω Αχαΐα, πήγε απευθείας από άλλο δρόμο στο γήπεδο και πήρε τα δελτία και τις εμφανίσεις της ομάδας χωρίς να συμπέσει με τους «πορτοκαλί» στα στενά δρομάκια της περιοχής.
Και κάπως έτσι λύθηκε η όλη παρεξήγηση και ακολούθησε το… γ΄ ημίχρονο με τρικούβερτο γλέντι στην ψησταριά του παππού του Άγγελου Τσάμη στον κόμβο της Αχαγιάς!
Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά και ήταν σε σταδιακή εξέλιξη η αγωνιστική άνοδος της Ολυμπιάδας, οι διοικούντες του συλλόγου, στους οποίους σημειωτέον ο Τάκης Πετρόπουλος δεν επέτρεπε ποτέ να μπαίνουν στα αποδυτήρια πριν και μετά από τα παιχνίδια («ο παράγοντας καλεί στο γραφείο του κι εκεί και μόνον εκεί παρατηρεί, επιβραβεύει ή απολύει…», όπως έλεγε χαρακτηριστικά!) έφτασαν κάποια στιγμή μπροστά στον Ρουβίκωνα. Και εν τέλει τον διέσχισαν!
Το μεγάλο άλμα
Η ιδέα της ανέγερσης κλειστού γυμναστηρίου ζυμωνόταν ήδη από το 1995 και το 1996 και, πλέον, στις αρχές του 1997 είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει το μεγάλο άλμα. Η απόφαση ελήφθη από τη διοίκηση του Κώστα Μπακαλάρου, η οποία αποτελείτο από μια ομάδα αξιόλογων στελεχών όπως οι Σπύρος Μπούσιας, Νίκος Κανελλάκης, Μάρκος Θεοδωράκης, Τάκης Κορφιάτης, Νώντας Μπαλτάς, Νίκος Κουμανιώτης και ο μηχανικός Χρήστος Μπακαλάρος, ο οποίος ανέλαβε τη μελέτη και την κατασκευή του κλειστού γυμναστηρίου. Ο ίδιος θυμάται ότι δούλευε μέρα-νύχτα για να γίνει η καλύτερη δυνατή δουλειά, έχοντας σχεδιάσει αρχικά ένα χωροδικτύωμα για την οροφή όπως εκείνο του «Τόφαλος», όμως τελικά επιλέχθηκε η λύση της τοξοτής οροφής για να πάρει κι άλλο ύψος η εγκατάσταση.
Σίγουρα ρόλο σε αυτό πρέπει να έπαιξε και ο αεικίνητος τότε πρόεδρος της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας Δημήτρης Δημητρόπουλος, ο οποίος επιθυμούσε τη διοργάνωση διεθνών αγώνων στην Πάτρα, όμως οι προδιαγραφές της ρυθμικής γυμναστικής και του τραμπολίνο ήθελαν γήπεδα με μίνιμουμ ύψος οροφής τα 12 μέτρα, οπότε και το κλειστό γυμναστήριο της Ολυμπιάδας έπρεπε να ψηλώσει λίγο και να διαπλατυνθεί.
Ο Χρήστος Μπακαλάρος θυμήθηκε μάλιστα ότι «στα τελειώματα της κατασκευής κάναμε μέχρι και αυτόφωρο, καθώς κάποιος γείτονας κατήγγειλε ότι υπερβήκαμε λίγο το ύψος χωρίς να έχουμε τις σχετικές άδειες, όμως τα τακτοποιήσαμε όλα με τις σχετικές αναθεωρήσεις».
Παράλληλα, ο σημερινός πρόεδρος της Ολυμπιάδας Μάρκος Θεοδωράκης, στάθηκε στο ότι «έγινε ορθολογική χρήση και της τελευταίας δραχμής που πήρε η ομάδα από τη γγΑ», λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «κανείς δεν το πίστευε ότι θα φτιάχναμε τέτοιο γήπεδο με τόσα λίγα χρήματα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι η διοίκηση είχε βρει μπασκέτες, κερκίδες και εξοπλισμό στη μισή τιμή από την Ιταλία και μέσα σε 72 ώρες, με τα ειδικά συνεργεία που είχαν έρθει από τη γειτονική χώρα, αλλά και με την προσωπική εργασία όλων, είχαν φτιαχτεί τα πάντα!
Και κάπως έτσι, μέσα σε μια μόλις 3ετία από την έναρξη των εργασιών, τελέστηκαν με κάθε επισημότητα και τα εγκαίνια της νέας εγκατάστασης, με την παρουσία, μάλιστα, της σπουδαίας εκείνα τα χρόνια Εθνικής μας ομάδας του Ανσάμπλ και πολλών «αστεριών» του ελληνικού στίβου.
Και την ίδια ώρα επέστρεφε και πάλι στο «σπίτι» της (χωρητικότητας 2.000 θεατών) η Ανδρική ομάδα μπάσκετ της Ολυμπιάδας, η οποία, όσο διαρκούσαν τα έργα, έβρισκε στέγη είτε στο Εθνικό κλειστό γυμναστήριο στο Κουκούλι (σημερινή Σάλα «Κώστας Πετρόπουλος») είτε κλέβοντας ώρες στο «Τόφαλος». Με προπονητή των «πορτοκαλί» τον Νίκο Βουρνά, ο οποίος είχε ήδη αντικαταστήσει τον Τάκη Πετρόπουλο (επέλεξε να συνεχίσει στον πάγκο της Παναχαϊκής) και με μια ομάδα ταλαντούχων παικτών, όπως οι Λάμπης Αγγελόπουλος, Μίλτος Καποτάς, Χρήστος Σαράντης, Δημήτρης Δενδής, Βασίλης Εκινέ, Αγγελος Τσάμης, Βασίλης Λυμπέρης, Φώτης Αγγελόπουλος και άλλοι, οι οποίοι τα επόμενα χρόνια θα οδηγούσαν την Ολυμπιάδα σε μια πορεία-τραίνο από την Α1 ΕΣΚΑ-Η, στις μεγαλύτερες εθνικές κατηγορίες του μπάσκετ.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
πηγη: basket.gr
