Ο Κριστιάν Καρεμπέ τα έβαλε με το γαλλικό κράτος και τον ρατσισμό

Παρασκευή, Ιούλιος 10, 2020 - 7:00μμ

Είναι πολίτης του κόσμου, ναι. Έτσι νιώθει, αυτό αγαπά και αυτό θέλει. Όμως, έχει ζήσει το 1/5 της ζωής του στην Ελλάδα. Συνολικά 10 χρόνια παρουσίας στον Ολυμπιακό. Τρία ως ποδοσφαιριστής και επτά σε διοικητικό πόστο. Ο 'σοφός' Κριστιάν Καρεμπέ ανέλυσε το απόσταγμα των πλούσιων και δυνατών εμπειριών του, το κεχριμπάρι της ζωής του. 

Άρχισε από τα παιδικά χρόνια του στη Νέα Καληδονία -τη γαλλική αποικία- και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Ολυμπιακός είναι η αγαπημένη ομάδα του. Πάνω κι από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ξεχωριστή η 'βασίλισσα' - έζησε πολλά μαζί της -, το παραδέχεται. Όμως, απαντά "φυσικά ο Ολυμπιακός!" Μαζί του θα 'εισβάλουμε' στα κυκλικά σπίτια της φυλής των Κανάκ, της φυλής του. Εκεί, όπου η επικοινωνία των ανθρώπων ποτέ δεν χάθηκε. Θα μάθουμε για τον παππού του και την παραχάραξη της ιστορίας που τον παρουσίαζε ως 'κανίβαλο'. Θα μας εξηγήσει γιατί έπαιζε ξυπόλυτος, πώς αποφάσισε να γίνει ποδοσφαιριστής, όσα βίωσε στις χώρες που αγωνίστηκε και στη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης. Ασφαλώς θα εισχωρήσουμε και στα ενδότερα του Ολυμπιακού, καθώς ο σπουδαίος και διαχρονικά αγέρωχος Γάλλος είναι ο 'εγκέφαλος' της εξαιρετικής ομάδας που παρακολουθούμε τα τελευταία δύο χρόνια.

Είναι ο άνθρωπος, τον οποίο εμπιστεύτηκε ο ιδιοκτήτης των Πειραιωτών, Βαγγέλης Μαρινάκης για τη δημιουργία του πρότζεκτ της ομάδας που πριν από λίγες ημέρες κατέκτησε το 45ο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Επιλογή του Καρεμπέ είναι ασφαλώς ο Πέδρο Μαρτίνς. Ο Καρεμπέ αποκαλύπτει άγνωστες πλευρές και των δύο, μιλά για εκείνους με θαυμασμό. Πάνω στο δικό του πλάνο βασίζεται το μεγαλόπνοο όραμα του ιδιοκτήτη της ομάδας. Όταν ο αθλητικός διευθυντής των 'ερυθρόλευκων' υποστηρίζει ακράδαντα ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να φτάσει στην κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου, το όραμα αυτό είναι όντως σπουδαίο! Ειδικά, όταν θα μπορούσε να περιλαμβάνει τον Φρανκ Ριμπερί.

Στα μεγάλα διλήμματα της ζωής του έπαιρνε πάντα τη σωστή απόφαση. Δικαιωνόταν. Το πρώτο και ισχυρότερο όλων ήταν αν πρέπει να εγκαταλείψει την οικογένειά του και τη Νέα Καληδονία για το πάθος του, το ποδόσφαιρο. "Για κάθε παιδί είναι δύσκολο να αποχωριστεί την οικογένειά του. Υπήρχε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον, πολύ καλή οικογενειακή ατμόσφαιρα και παράλληλα η γνώση για τον πολιτισμό και την ιστορία μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Έλληνες. Δεν θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα. Εκτός, αν έχουν κάποια πρόταση, όπως είχα εγώ ή για οικονομικούς λόγους και χρειάζεται να φύγουν. Ήμουν πολύ χαρούμενος με την οικογένειά μου και όταν έπρεπε να κάνω το βήμα και να διαλέξω για το μέλλον μου πήρα μια απόφαση, για την οποία δεν μετάνιωσα. Ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματά μου. Το ήθελα -επειδή αυτό ήταν το πάθος μου- αλλά μαζί και δεν το ήθελα για πολιτικούς λόγους".

Η στρεβλή ιστορία και ο 'ανθρωποφάγος'

Ο Καρεμπέ είχε μάθει -κάπως άκομψα-, τι είχε συμβεί στον παππού του, Γουίλι, πώς του είχαν φερθεί οι Γάλλοι. Τον παρουσίαζαν στην Έκθεση Αποικιών του Παρισιού (1931), μαζί με αυτόχθονες διαφόρων εθνών, με το πρόσχημα της γνωριμίας των πολιτών με άλλους λαούς. Στην πραγματικότητα ήταν μια ανήθικη προσπάθεια επίδειξης ανωτερότητας των Ευρωπαίων. 'Ο Ανθρωποφάγος', αυτή ήταν η λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία του παππού του, την οποία ανακάλυψε στο σπίτι του. Ήταν καλά κρυμμένη, για να μη τη βρουν τα νεότερα μέλη της οικογένειας. Η φωτογραφία με τον δήθεν 'κανίβαλο' ήταν μέσα από την έκθεση και ο Γουίλι βρισκόταν δίπλα σε κροκόδειλους.

"Όταν μαθαίνεις τι έχει συμβεί στην ιστορία σου, στα μέλη της οικογένειάς σου αλλάζεις πλήρως την άποψή σου για όσα έχεις διδαχθεί και αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα από μια άλλη οπτική". Ήταν προφανές ότι είχε διδαχθεί μια διαφορετική ιστορία για τη Γαλλία και τη Νέα Καληδονία στο σχολείο, αλλά και είχε ακούσει άλλες διηγήσεις από τους δικούς του. "Λογικό ήταν! Οι παππούδες λένε την ιστορία που ήδη πιστεύεις, αυτή που χρειάζεσαι, για να μεγαλώσεις. Όταν θέλουμε να φτιάξουμε ένα σπίτι, μαθαίνουμε τους ανθρώπους πώς θα το φτιάξουν καλά. Αντιμετώπισαν μια ιστορία που ήταν πολύ πολύ σκληρή για την οικογένειά μας, για τη φυλή -επίσης- και για τους υπόλοιπους ανθρώπους εκεί. Ήταν ντροπή γι' αυτούς να μας πουν τι έχει γίνει. Κι όταν έμαθα, τα συναισθήματα μου άλλαξαν. Επειδή, μεγάλωσα γνωρίζοντας άλλα πράγματα. Και ποτέ στην ιστορία του σχολείου δεν μας είπαν γι' αυτό, για όσα είχαν γίνει. Στην τρίτη βαθμίδα εκπαίδευσης άρχισαν να μιλούν για τη δική μας ιστορία, τη γεωγραφία και ακόμη δεν μας είχαν πει τι είχε γίνει, καθώς ο καθηγητής δεν είχε το δικαίωμα να μιλήσει γι' αυτό. Στα βιβλία μας, δεν υπήρχαν αυτά. Έμαθα την αλήθεια από φωτογραφίες που βρήκα".

Όμως, ήταν ήδη προβληματισμένος, πριν δει με τα μάτια του τι είχε συμβεί: "Οι απόψεις μου είχαν αρχίσει ν' αλλάζουν από τότε που είδα τους φίλους και τους συμμαθητές μου να ετοιμάζονται για εξέγερση. Και τους ρώτησα: 'Γιατί να εξεγερθείτε; Είμαστε στο σχολείο'. Μου απάντησαν: 'Δεν καταλαβαίνεις; Συνέβη αυτό, συνέβη το άλλο'". Η Νέα Καληδονία κατελήφθη από τους Γάλλους το 1853 και οι γηγενείς Κανάκ εξαιρέθηκαν από τη γαλλική οικονομία και τις εξορύξεις νικελίου. Μεταξύ των συγκρούσεων ήταν και αυτές που έλαβαν χώρα ανάμεσα στη γαλλική κυβέρνηση και στο κίνημα ανεξαρτησίας των Κανάκ, από το 1976 έως το 1988. Δηλαδή, μέχρι την εφηβεία του Καρεμπέ.

"Για μένα είναι βία, όταν δοκιμάζεις να αναπτύξεις ιδέες για την αδελφοσύνη και τη δημοκρατία με τέτοιο τρόπο! Αυτά έβλεπα και είπα: 'ΟΚ, κάτι δεν πάει καλά!' Και έπειτα σκέπτεσαι: 'Όσα λένε οι μεγαλύτεροί μου μπορεί να είναι αλήθεια'. Δεν λες πια 'είναι αλήθεια'. Πρέπει να ψάχνουμε και μόνοι μας την ιστορία, πάντα. Μέσα από όλα αυτά απογοητεύτηκα για τις αρχές. Παράλληλα, ήμουν νέος. Και όταν είσαι νέος θέλεις να βρίσκεσαι απέναντι σε ό,τι συμβαίνει. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Το πρώτο μου πάθος ήταν το ποδόσφαιρο, το παιχνίδι εννοώ. Όχι, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Όταν, η Ναντ μου είπε να πάω για δοκιμαστικό ήταν τεράστια ευκαιρία, για τον οποιονδήποτε. Αλλά, επειδή συνέβαιναν όλα αυτά στην πατρίδα μου είπα 'όχι'. Επειδή, θέλω να είμαι με τους ανθρώπους μου. Τότε, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ποιος είσαι, ποιοι είναι οι άνθρωποί σου και τι πάει λάθος".

"Δεν είχα παπούτσια, έπαιζα ξυπόλυτος"

Ο σχεδόν 50χρονος θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έπαιζε ποδόσφαιρο χωρίς να φοράει παπούτσια, πριν τον 'αρπάξει' -αρχικά- μια από τις τοπικές ομάδες, η Γκαΐτσα. "Έπαιζα ξυπόλυτος, ναι. Δεν είχα παπούτσια". Με κοίταξε με γλυκόπικρο μισό χαμόγελο κι έπειτα από μελαγχολική παύση δευτερολέπτων, συνέχισε: "Συνήθιζα να παίζω έτσι και αυτό προκάλεσε έκπληξη σ' έναν από τους προπονητές. Σταμάτησε το παιχνίδι. Είπε 'δεν μπορεί να παίζει έτσι αυτό το αγόρι, δεν έχει παπούτσια'. Τους κοίταξα κι απάντησα 'δεν με νοιάζει, με ή χωρίς παπούτσια, εγώ θέλω να παίξω'. 'Τουλάχιστον βάλε ένα ζευγάρι παπούτσια, ό,τι να 'ναι!', μου είπε. Βγήκα έξω και ρώτησα αν μπορώ να δανειστώ κάποιου παιδιού τα παπούτσια: 'Δεν με ενδιαφέρει αν είναι του μπάσκετ ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να προστατέψω τα πόδια μου'».

ΠΗΓΗ: contra.gr

Υποστήριξη: SilkTech