«Όχι! Γενικά δεν πολυμίλαγα για μετάλλια και τελικούς, από που κι ως που η Ελλάδα να θεωρείται φαβορί; Ούγγροι είμαστε; Και πώς να κάνεις εκτίμηση για κάτι καλό, όταν η προετοιμασία μας, λόγω συνθηκών κορωνοϊού, δεν ήταν η καταλληλότερη για τέτοιο επίπεδο αγώνων. Ξέρετε, ένας από εμάς να κόλλαγε κορωνοϊό, πάνε όλα, καταστροφή. Υπήρχαν καμιά δεκαριά ομάδες ικανές για ένα μετάλλιο. Πίστη υπήρχε, σαφώς, αλλά εγώ προσωπικά μέσα στο τουρνουά, αγώνα με αγώνα το πίστεψα».

- Τι σας έμεινε μετά το θρίαμβο;
«Δέχτηκα πολλά συγχαρητήρια, πάρα πολλά. Χάρηκε ο κόσμος στην Ελλάδα, μέσα σε μια δύσκολη περίοδο που καιγόταν το σύμπαν. Και κάποιοι, μέσα στα βάσανά τους, χάρηκαν και μου το ανταπέδωσαν. Για μένα τη διαφορά την έκανε το «ευχαριστούμε» που εισέπραξα και όχι τα «μπράβο». Αυτό σημαίνει πως κάτι κάναμε, η ομάδα άγγιξε την ψυχή τους».

- Το πιστεύατε, όταν ξεκινούσατε αθλητισμό, ότι θα φτάνατε σε αυτό το σημείο;
«Όχι! Βήμα - βήμα πάνε οι στόχοι και τα όνειρα. Ως κολυμβητής δεν είχα το μυαλό μου στο πόλο. Τυχαία ήρθε. Ούτε έβαζα στόχο πως θα κάνω καριέρα με τον ΝΟΠ, θα αποκτήσω κίνητρο για το Πανεπιστήμιο, θα πάρω μεταγραφή στον Ολυμπιακό, θα έχω αμοιβή, θα γίνω διεθνής, θα πάω στο εξωτερικό και όλα αυτά. Ένα - ένα χτίστηκαν».

- Νιώθετε πλήρης μετά το ασημένιο μετάλλιο;
«Παλαιότερα έλεγα μέσα μου, να πάω σε μια Ολυμπιάδα και να σταματήσω. Αλλά δεν είναι έτσι ο αθλητισμός. Ποτέ δεν είσαι πλήρης στον αθλητισμό! Νιώθω δικαιωμένος για όσα έχουμε καταφέρει μαζί σαν ομάδα».

- Ήταν μεγάλη η διαδρομή από το ξεκίνημα έως το ολυμπιακό μετάλλιο;
«Πήγα στον ΝΟΠ που ήταν η βιτρίνα του πατραϊκού πόλο. Αυτός ακουγόταν τότε. Πρόλαβα συμπαίκτη μου τον Μπιτσάκο, μάλιστα πήρα και το σκουφάκι του, το Νο 10. Νομίζω πως η δική μας γενιά έχει ξεπεράσει τους παλιούς. Και μακάρι η νέα γενιά να ξεπεράσει εμένα και τους άλλους. Αυτό είναι το σωστό, αυτό είναι υγεία».

- Υπήρξε στιγμή που δειλιάσατε, που κουραστήκατε και σκεφτήκατε να σταματήσετε;
«Όχι, ποτέ! Μια φορά βρέθηκα προ διλήμματος, στα 18 μου όταν μπήκα Πανεπιστήμιο, στο Πολυτεχνείο στην Πάτρα. Πολιτικός μηχανικός θα έβγαινα, είχα στρωμένη δουλειά μπροστά μου, ο αδελφός μου είναι Πολιτικός Μηχανικός, ο πατέρας μου κατασκευαστής. Τελικά προτίμησα το πόλο και μια επαγγελματική καριέρα με την πρόταση του Ολυμπιακού. Μετά από τρία χρόνια άφησα τη Σχολή και πήγα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων. Και τα κατάφερα, αφού μετά το Τόκιο πήρα το πτυχίο μου (Σ.σ. 23/9)».

- Ευχόμαστε να τριτώσει το ...καλό!
«Ευχαριστώ! Θα τριτώσει, αφού ετοιμάζομαι για γάμο. Προγραμματίζεται για τον προσεχή Ιούλιο. Το περιμένουμε χρόνια, πριν πάω Τουρκία, με την Δήμητρα».

- Ήταν ωραία τα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη; Εσείς ένας Έλληνας αθλητής στην Πόλη;
«Φανταστικά! Με αγάπησε ο κόσμος και τον ευχαριστώ! Οι Τούρκοι με περιμένουν να ξαναπάω να παίξω!».

- Πότε κλάψατε τελευταία φορά;
«Μετά τον ημιτελικό με την Ουγγαρία στο Τόκιο. Ήταν λύτρωση, άδειασα!».

- Αθλητής που θαυμάζετε;
«Τον Φέντερερ. Απίστευτη αρμονία και πληρότητα, χαίρεσαι να τον βλέπεις».

- Που χρωστάτε ευχαριστώ;
«Όλα αυτά τα χρόνια το ευχαριστώ πάει στους συμπαίκτες μου. Ότι καταφέραμε έγινε ομαδικά. Από ομάδα, ως ομάδα. Η πρωινή προπόνηση, οι τσακωμοί, οι επιτυχίες, η καθημερινή τριβή. Αλλά ως άνθρωπος οφείλω τα πάντα στους γονείς μου, Βαγγέλη και Εύη. Η μητέρα μου που από 4 ετών με πήγαινε στις πισίνες, μετά σχολείο, χρόνια ολόκληρα. Έκαναν πολλές θυσίες οι γονείς μου, με στήριξαν, ήταν πάντα εκεί, Σε όλες μου τις επιλογές ήταν μαζί μου κι εγώ ένιωθα πιο δυνατός. Πως είχα κάτι πίσω μου μα με στηρίζει. Κι έτσι έγιναν όλα πιο εύκολα...».