«Είμαι της άποψης και μου το έχουν πει και οι γιατροί μου, ότι όταν μπορείς να συζητάς ελεύθερα για κάτι που πέρασες και ήταν σοβαρό, είσαι καλά με τον εαυτό σου. Και αφού μπορώ και το συζητάω χωρίς να έχω κάποιο θέμα είμαι καλά».
Αυτά τόνισε ο 23χρονος, Λευτέρης Δρακόπουλος, που πέρασε μια μεγάλη περιπέτεια υγείας. Τον Απρίλιο του 2019 όταν ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις του με την ΕΑΠ στο πρωτάθλημα βόλεϊ της Α2 Εθνικής έμαθε ότι είχε λέμφωμα Non Hodgkin, που είναι η 7η συχνότερη μορφή καρκίνου. Επέστρεψε δυνατός 16 μήνες μετά και έφτασε στον τελικό του πρώτου τουρνουά της σειράς Beach Volley Festival 2020. Τώρα το έχει ξεπεράσει και αυτό έχει σημασία! Οπως σημασία έχει ο τρόπος που αντιμετώπισε και διαχειρίστηκε την όλη κατάσταση…
-Ησουν βασικό στέλεχος της ομάδας βόλεϊ της ΕΑΠ και ξαφνικά έμαθες τα δυσάρεστα και ένοιωθες να φεύγει ο κόσμος κάτω από τα πόδια σου, τι συνέβη, πώς έμαθες για τη νόσο;
«Κατά τύχη, τον Απρίλιο του 2019. Είχα βγει μία βόλτα για ποτό και δεν ένοιωθα καλά. Ημουν αδιάθετος και επέστρεψα σπίτι. Είχα πονοκέφαλο, θερμομετρήθηκα και διαπίστωσα ότι είχα δέκατα. Σκέφτηκα ότι δεν ήταν κάτι το σοβαρό και μάλιστα την επόμενη ημέρα ήμουν μια χαρά, αλλά θερμομετρήθηκα και είχα πάλι δέκατα. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας είχα πονοκέφαλο και την μεθεπόμενη ημέρα είχα έντονους πόνους. Ζαλιζόμουν και άρχισα στη συνέχεια να το ψάχνω περισσότερο, αλλά η πρώτη εκτίμηση ήταν εσφαλμένη. Ξεκίνησα την διαδικασία λεπτομερών εξετάσεων και όταν πήρα τις απαντήσεις ο παθολόγος που με παρακολουθούσε μου συνέστησε να μπω στο Νοσοκομείο. Ετσι στις 7 Ιουνίου του 2019 βρέθηκα στο Νοσοκομείο στο Ρίο. Στις 19 Ιουνίου έμαθα ότι έχω λέμφωμα Non Hodgkin, που είναι η 7η συχνότερη μορφή καρκίνου, στάδιο 4 προς 5, γρήγορα εξελισσόμενο και μάλιστα από τις 17 έως τις 19 Ιουνίου είχα φτάσει στο 5ο στάδιο. Ετσι άμεσα έπρεπε να ξεκινήσω χημειοθεραπείες. Αυτό συνέβη, στις 21 Ιουνίου ξεκίνησα και τις ολοκλήρωσα στις 12 Οκτωβρίου. Υπήρχαν παρενέργειες και άλλη διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσω με συνέπεια να ολοκληρώσω τα πάντα για να υποχωρήσει πλήρως το νόσημα. Με όλο αυτό τελείωσα στις 15 Δεκεμβρίου του 2019. Τώρα έχω ξεπεράσει τα πάντα».
-Πότε επέστρεψες στην κανονικότητα;
«Τον Φεβρουάριο».
-Οταν δηλαδή σιγά-σιγά άρχισε να εμφανίζεται και στην Ελλάδα ο Covid-19;
«Ναι, αλλά είχα περάσει ένα ισχυρό σοκ γιατί από τις χημειοθεραπείες έχανα τα μαλλιά μου. Δεν έβγαινα και όταν άρχισα να ξεπερνάω το σοκ και τα μαλλιά να επιστρέφουν ήρθε στη ζωή όλων ο κορονοϊός. Μετά σιγά-σιγά άρχισαν να χαλαρώνουν τα μέτρα άρχισα και εγώ να επιστρέφω σε μια μορφή κανονικότητας».
-Γιατί σε μορφή κανονικότητας;
«Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που πρέπει να ακολουθώ. Για παράδειγμα να μην είμαι σε κλειστούς χώρους με πολύ κόσμο ανεξάρτητα από την πανδημία του Covid-19».
-Αυτό πόσο θα διαρκέσει;
«Οσο διάστημα ο οργανισμός μου είναι καταπονημένος. Οσο δηλαδή είμαι ανοσοκατασταλμένος. Αυτό δεν γνωρίζω πόσο χρόνο θα πάρει».
-Σε βοήθησε όλη αυτή την δύσκολη περίοδο που βίωσες ότι ήσουν αθλητής και δεν εννοώ σωματικά, αλλά και πνευματικά. Γιατί οι αθλητές μαθαίνετε από μικρή ηλικία να σέβεστε τους κανόνες, να πειθαρχείτε, να ακολουθείτε συγκεκριμένο πρόγραμμα...
«Μέχρι να καταλάβω ουσιαστικά τι μου συμβαίνει τις χημειοθεραπείες τις περνούσα με σχετική ευκολία. Αν δεν είχα τις παρενέργειες θα περνούσα τη διαδικασία ήρεμα. Ομως αν δεν ήμουν αθλητής, δεν θα είχα την υπομονή που διαπίστωσα ότι είχα και κατάφερα να ξεπεράσω όλο αυτό. Πραγματικά πριν τη νόσο δεν γνώριζα ότι είχα τόση υπομονή όση επέδειξα».
-Πότε και πώς αποφάσισες να επιστρέψεις στη δράση;
«Σε κάποια φάση σκεφτόμουν να μην επιστρέφω ποτέ. Οταν υπήρχε μεγάλη πίεση σωματική και πνευματική αναρωτιόμουν εάν αξίζει όλο αυτό μπροστά στη ζωή μου; Ελεγα να πάνε όλα στα κομμάτια. Να ηρεμήσω, να είμαι εγώ καλά. Με τον καιρό το σκεφτόμουν ξανά, παρακολουθούσα αγώνες και έλεγα δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι εκτός. Μέχρι και τον φετινό Ιούνιο ήμουν στο 50-50 για το τι θα κάνω. Μέχρι που ξεκίνησα τις προπονήσεις στις Ακαδημίες της Παναχαϊκής μαζί με τον Σταύρο (Γεράνιο). Οταν έμπαινα στο γήπεδο άλλαζε η ψυχολογία μου προς το καλύτερο. Αυτό φάνηκε και στις εξετάσεις που έκανα. Οσο έκανα τις προπονήσεις ένοιωθα και πιο σίγουρος για την επιστροφή μου. Το πήρα απόφαση και επέστρεψα».
-Μπορούμε να πούμε ότι το βόλεϊ σου έδωσε ώθηση για να επιστρέψεις εκεί που ήσουν;
«Το βόλεϊ ήταν αυτό που με έκανε να σκεφτώ να σταματήσω, αλλά στη συνέχεια με έκανε να πω "όχι θα συνεχίσω". Ακούγεται λιγάκι οξύμωρο».
-Τι θα έλεγες σε αυτούς που θα διαβάσουν τη συνομιλία μας και ίσως έχουν την νόσο ή έχουν σημαντικά προβλήματα, γιατί η ιστορία σου θα ενθαρρύνει πολλούς...
«Στην αρχή θα υπάρξει φόβος, αλλά πρέπει να δείξουν υπομονή. Να έχουν θάρρος. Εγώ έφτασα σε σημείο να μην μπορώ να ακούω την λέξη υπομονή. Ομως χρειάζεται πολλή υπομονή και πολλή δύναμη. Με υπομονή και ανθρώπους δίπλα σου νικάς τον φόβο και στη συνέχεια θα νικήσεις και την νόσο. Θα έλεγα σε όλους νικήστε τον φόβο, έτσι θα νικήσετε και τη νόσο».
-Πώς ένοιωσες που επέστρεψες σε γήπεδο μετά από σχεδόν ενάμιση χρόνο;
«Ημουν λίγο μουδιασμένος, ήμουν 100% σίγουρος για την απόφαση για επιστροφή, αλλά δεν ήξερα πως θα είμαι; Δεν ήξερα πως θα είμαι αγωνιστικά».
-Ολο αυτό το διάστημα λάμβανες μηνύματα συμπαράστασης από τον κόσμο του βόλεϊ;
«Ναι από πολλούς. Από τους συμπαίκτες, προπονητές και φίλους».
-Πως βλέπεις τη ζωή γενικότερα μετά από αυτήν σου την περιπέτεια;
«Εχω αλλάξει πολύ. Δεν έχει τίποτα νόημα πέρα από την υγεία και την ίδια τη ζωή.
-Σχέδια κάνεις για το μέλλον;
«Σιγά-σιγά ναι. Δεν πάω πολύ μακριά, κοιτάζω να είμαι μαζεμένος. Για παράδειγμα βάζω σε μια σειρά την Σχολή μου στο Πανεπιστήμιο (Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών) γιατί με όλο αυτό έμεινα πίσω. Στο βόλεϊ θέλω να κάνω επανεκκίνηση για αυτό συμφώνησα να συνεχίσω και στον ΑΟ Αιγιαλέων, ομάδα που θα συμμετάσχει στην Pre League».
-Φοβήθηκες ότι όλη αυτή η ιστορία μπορεί να είχε ένα τέλος που δεν θα ήθελες εσύ και κανείς από την οικογένειά σου;
«Σίγουρα. Γενικά όταν ακούς τη λέξη καρκίνος δεν σου έρχονται καλά πράγματα στο μυαλό. Δεν μπορείς να συνδυάσεις κάτι καλό με αυτή τη λέξη. Ομως ήταν άνθρωποι δίπλα μου που μου εξηγούσαν ότι απορία και εάν είχα και με καθησύχαζαν. Ηταν σπάνια η επιθετικότητα της νόσου που είχα, αλλά μου έλεγαν ότι όλα θα πάνε καλά όπως πήγαν. Πάντως προσωπικά είμαι ρεαλιστής και τα σκέφτομαι όλα».
ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Ο Λευτέρης Δρακόπουλος δεν ξέχασε τους γιατρούς και τον νοσηλευτικό προσωπικό που τον στήριξαν τονίζοντας: «Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Γ ομάδα της Παθολογικής Κλινικής και στους γιατρούς και το προσωπικό της Αιματολογική Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών».
* Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Παναγιώτη Αντωνόπουλο και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πελοπόννησος"
