Περισσότεροι από τρεις χιλιάδες θεατές, λέει, ήσαν στη φιλανθρωπική όσο και αξιέπαινη συναυλία της Μητρόπολης Πάτρας, με την Ελένη Τσαλιγοπούλου στο κλειστό γυμναστήριο του Απόλλωνα.

Κοινό που προφανώς «έδενε» περισσότερο με την Ιερά Μητρόπολη, παρά με την δημοφιλή τραγουδίστρια, άλλωστε οι περισσότεροι εξ αυτών πρώτη φορά θα βρέθηκαν στο κλειστό γυμναστήριο.

Όπως και να έχει, είναι από τις σπάνιες φορές που γεμίζει τα τελευταία χρόνια η Περιβόλα κι ο Θεός να μας βγάλει ψεύτες, το φαινόμενο θα έχει και διάρκεια.

Χάζευαν γιαγιάδες και παππούδες την υπέροχη ξύλινη οροφή της ΑΒΕΞ των Ντόντηδων, το αλά ΝΒΑ χρονόμετρο στην οροφή, το τεράστιο και προφυλαγμένο με μοκέτες ξύλινο δάπεδο.

Τους έκανε εντύπωση η ακουστική του χώρου, τα χιλιάδες καθίσματα.

Πόσοι από αυτούς να έζησαν τον Ελις, τον Ντόοσουν, τον Σέλερς και τον Μιλίσεβιτς; Πόσοι είδαν στο ταμπλό τους πόντους του Βετούλα, του Μπάρλου, του Μολφέτα και του Αργυρόπουλου;
Πόσοι πλήρωσαν και πόσα 15ευρα να δουν τον Απόλλωνα να κερδίζει τις μεγάλες ομάδες Αθηνών και Θεσσαλονίκης;
Πόσοι και πόσοι δεν φώναξαν «Απολλωνάρα ολέ!»;

Μα τι νόημα έχουν όλα αυτά; Κανένα!

Ας περιοριστούμε λοιπόν στους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, στον «Μετανάστη», με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία το βράδυ της Δευτέρας (17/12) στον Απόλλωνα. Και που σε κάποιους προκάλεσε ένα σφίξιμο...
«Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη
μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή
κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα
και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή»...

ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ