Τι να πει κανείς για αυτόν τον απίθανο τύπο, τον Γιάννη Σίνα-Ούγκο Αντετοκούνμπο. Χαλάλι τα ξενύχτια, το στομάχι-σμπαράλια από τους φραπέδες στις 5 τα ξημερώματα, οι μαύρες σακούλες κάτω από τα μάτια όλη μέρα στο γραφείο. Χαλάλι όλα, γιατί δεν του έφτανε του αθεόφοβου να πάρει το ΝΒΑ, έπρεπε να βάλει και θαυμαστικό, σπάζοντας -ή τουλάχιστον ισοφαρίζοντας- ότι ρεκόρ κρατούσε από τα ιερότερα των τεράτων του χώρου.
Το παραμύθι που έχει πρωταγωνιστή τον Γιάννη, έγραψε σήμερα τα ξημερώματα μια καινούρια σελίδα με πολλά κατορθώματα που θα θαυμάζουν εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο, για πολλά χρόνια. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχει προσφέρει ο Γιάννης όμως και δεν τα καταγράφουν οι στατιστικές ή τα τρόπαια που γράφουν το όνομα του.
Γιατί εκτός από τον υπερφυσικό Γιάννη του παρκέ, υπάρχει και ο άλλος που αξίζει θαυμασμού για άλλους αλλά πολύ σημαντικούς λόγους και που δεν θα του δωθεί βραβείο για αυτούς. Είναι ο Γιάννης του Black Lives Matter, αυτός που μίλησε για ρατσισμό. Που έδωσε φωνή σε αυτούς που δεν ακούγονται.
Είναι και ο Γιάννης που τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης χαρακτήρισαν φιλόσοφο, όταν μίλησε για τρόπο σκέψης, δουλειάς και προσέγγισης των στόχων σου.
Είναι αυτός ο τύπος, που δείχνει να μην έχει ξεχάσει πόσο εύκολα θα μπορούσε να είναι ο Ούγκο, που κάνει ακόμα κάποια χαμαλοδουλειά στα Σεπόλια. Όταν ξεκίναγε το παραμύθι, έλεγαν γι αυτόν "περίπτωση μία στο εκατομμύριο". Αμ δε. Μία στα 820 εκατομμύρια είναι. Τόσοι είναι οι ξεριζωμένοι ανά την υφήλιο.
Και θα ήταν ένας από αυτούς, αλλά τη γλίτωσε "στο τσακ". Γιατί τον κάναμε Έλληνα -τρομάρα μας- όχι από δικαίωμα, αλλά από ταλέντο. Και ήρθαν και ώρες που νομίζαμε, ότι έχουμε μερίδιο στην επιτυχία του, για τα ψίχουλα που του δώσαμε.
Από το απόλυτο τίποτα, στο απλά απόλυτο, πήγε χωρίς τη δική μας συνδρομή γι αυτό και δεν μας χρωστάει τίποτα. Εμείς όμως, χρωστάμε πολλά στην κυρία Μαρία, στον κύριο Σπύρο, στον κύριο Τάκη, και όλους τους υπόλοιπους που βοήθησαν την οικογένεια του να τον μεγαλώσει -αυτόν και τα αδέρφια του- βάζοντας στην καρδιά του την Ελλάδα, για να κρατάει σήμερα αυτός τη σημαία της και να την φωτίζει όσο κανείς άλλος, παγκοσμίως.
Ο Γιάννης είναι μια ιστορία επιτυχίας που συγκλονίζει και ταυτόχρονα παραμένει ένας υπέροχος άνθρωπος και για τον λόγο αυτό, είναι τιμή μας που είναι Έλληνας, όχι δική του.
Το παραμύθι του, έχει ακόμα αρκετές σελίδες και ελπίζω πως δεν θα είναι όλες μέσα στο παρκέ. Θα γράψει και τις άλλες, έξω από αυτό, για να φωτίσει τα σκοτάδια μέσα στα οποία χάνονται εκατομμύρια "Ούγκο", σε όλο τον κόσμο.
ΥΓ: Όταν το ματς τελείωσε, ο Γιάννης δεν πήγε στους δημοσιογράφους, στο κοινό ή στους συμπαίκτες του. Το τελευταίο coast to coast του για φέτος, ήταν για να χωθεί στην αγκαλιά της μάνας του. Αν μη τι άλλο, από αυτό πιο Έλληνας, δεν πάει.
* Του Περικλή Νασόπουλου
