Το Gazzetta ξεφυλλίζει το ανθολόγιο του «θεανθρώπου» Μαραντόνα, του κορυφαίου δεκαριού του ποδοσφαίρου, μέσα από ισάριθμες φωτογραφίες-σταθμούς της καριέρας και του μύθου του.

«Μαμά, μαμά, είδα τον Μαραντόνα».

Όσοι τον είδαν από κοντά, τον ερωτεύτηκαν. Η καρδιά τους χτυπούσε στον ρυθμό του φρενήρους βηματισμού του. Στον ρυθμό της ντρίμπλας, της μαγικής επαφής με την πιο αγαπημένη από τις ερωμένες του, τη στρογγυλή θεά. Από το ιερό σημείο της σέντρας στο «Αζτέκα» κόντρα στην Αγγλία, στο χορτάρι του «Σαν Πάολο» και τη σαγηνευτική ρουτίνα προθέρμανσης, υπό τη μουσική υπόκρουση του «Live is Life».

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν έρωτας. Ήταν συναίσθημα που εκπέμπεται ατέρμονα, όσο κι αν βάλθηκε να το αλλοιώσει ο χρόνος κι ο θάνατος. Πέρασαν 365 ημέρες από εκείνη που ο Θεός της μπάλας με «Θ» κεφαλαίο, αποδήμησε εις Κύριον. Το σώμα, διότι η ψυχή και το πνεύμα του αιωρούνται ακόμη, σε κάθε γωνιά του ποδοσφαιρικού σύμπαντος. Σε κάθε τοίχο της Νάπολης, σε κάθε σπιθαμή ανάμεσα στα καθίσματα και τις κερκίδες των ορθίων στο «Μπομπονέρα», στο είναι όλων των γνήσιων πιστών του που τραγούδησαν το «Ho Visto Maradona», αλλά και σε αυτούς που έμαθαν να τον λατρεύουν μπροστά από την οθόνη.

Το είδωλο, ο πιο γοητευτικός κοντούλης με τη λασπωμένη φανέλα της Αλμπισελέστε, το μικρό παιδί από το ακόμη μικρότερο Ντίκε Λουχάν του Μπουένος Άιρες, ο «θεάνθρωπος» που εκπλήρωσε την προφητεία και οδήγησε ένα ταλαιπωρημένο έθνος στη λύτρωση και την απόλυτη κορυφή, θα γινόταν σήμερα 61 ετών. Οι αναμνήσεις και οι πολυποίκιλες αποτυπώσεις της φιγούρας του, όμως, του έχουν χαρίσει μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον της ύπαρξης.

Προς τιμήν του αείμνηστου Ντιεγκίτο, του κορυφαίου «Νο10» που εμφανίστηκε ποτέ, το Gazzetta τοποθετει στη χρονοκάψουλα της αθανασίας τα ισάριθμα «κλικς», τις φωτογραφίες εκείνες που αντηχούν άναρθρα το δέος, που σημάδεψαν ανεξίτηλα τον μύθο και την παρακαταθήκη του, που περικλείουν το ζενίθ της καριέρας και του βίου του.

I love soccer

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα. Διαβάζει περιοδικό και ονειρεύεται το άπειρο. Γαληνεμένος, με τα πόδια στην ανάταση και το αυτοκόλλητο από την ποδοσφαιρική ακαδημία του Πελέ στο προσκεφάλι του, να περιγράφει τον εαυτό του με ένα σχήμα και δυο λέξεις.

Το πάθος για τη Μπόκα

Ξέσπασμα, κάλεσμα, έκρηξη συναισθημάτων μπροστά στην εξέδρα των Σενέισες. Μαραντόνα - Μπόκα, ένα από τα πιο σημαντικά δίπολα της αργεντίνικης κουλτούρας.

Μαθήματα κιθάρας δίπλα στον Βασιλιά

Πώς ένα τετ-α-τετ συνοψίζει την ποδοσφαιρική ιστορία του αιώνα. Ο 19χρονος Ντιέγκο, πολύ πριν μετατρέψει τον Πελέ σε κίνητρο για να τον ξεπεράσει ως ο κορυφαίος όλων, κάθισε στο πλευρό του για να ακούσει τις πέντε «εντολές» του και το βασιλικό παίξιμο της κιθάρας του.

Υποδεχτείτε τον Θεό

Από τα «κλικς» που μαρτυρούν το μεγαλείο του. Ο Ντιέγκο κατέφτασε στον ιταλικό Νότο των αδυνάτων, μαγνήτισε πάνω του τα βλέμματα και τα φλας καθώς ανέβαινε τα σκαλοπάτια του «Σαν Πάολο» κι έβαλε πλώρη για να γίνει το απόλυτο σύμβολο της δεύτερης πατρίδας του.

Η ζωγραφιά ενός «κλέφτη»

Μαραντόνα θα πει κλάση και λάσπη. Ήθος και ζαβολιά. Θεός και Διάβολος. Εκτόξευση και πτώση. Το πιο «βρώμικο» γκολ της ιστορίας, το γκολ με το χέρι, απείχε τέσσερα λεπτά από το πιο διάσημο κομψοτέχνημά του.

Το γκολ του αιώνα

Στο 51' «κλέφτης», στο 55' θρύλος. Και τους δύο ρόλους τους υποστήριξε καλλιτεχνικά, όπως κανείς άλλος. Μία ντρίμπλα πριν ολοκληρώσει το γκολ του αιώνα, το περίφημο σλάλομ από τη σέντρα που «τσάκισε» τους Άγγλους κι έσβησε κάθε «αμαρτία» από το... χέρι του Θεού.

Ποιος μαρκάρει τον Μαραντόνα;

Ίσως μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες που γέννησε ο αθλητισμός. Δεν ήταν παρά μόνο ένα φάουλ που εκτελέστηκε με πάσα, προκαλώντας τους Βέλγους αμυντικούς να «σπάσουν» το τείχος και να στρέψουν ταυτόχρονα το βλέμμα τους στον Μαραντόνα. Το «κλικ» του Στιβ Πάουελ, όμως, απαθανάτισε με απαράμιλλο τρόπο τον τρόμο και το ένας-εναντίον-όλων που επικρατούσε σχεδόν πάντα όταν η μπάλα κατέληγε στον Ντιεγκίτο.

Στην κορυφή του κόσμου, στην κορύφωση του μύθου

Ο εθνικός ήρωας, με το τρόπαιο της δικαίωσης ανά χείρας. Στα γήπεδα του Μεξικό και τον τελικό κόντρα στη Δυτική Γερμανία, οι Αργεντίνοι είδαν τον ηγέτη τους να ενώνει ένα-ένα τα κομμάτια τους, φτιάχνοντας εν τέλει το χρυσό «Ζιλ Ριμέ».

Χαϊδεύοντας τη θεά μου

Ο πιο σπουδαίος τεχνίτης, το έμφυτο ταλέντο που πρόσταζε τη μπάλα να γίνει κορώνα στο κεφάλι του. Ένα του χαμόγελο αρκούσε για να την πείσει να μείνει εκεί, να ισορροπεί.

Το χαμόγελο ευτυχίας του πρωταθλητή

Αν το Μουντιάλ του '86 ήταν η λύτρωση ενός έθνους, το Scudetto με τη Νάπολι ήταν ο απόλυτος άθλος. Ο Ντιέγκο οδήγησε τον Νότο των πάμπφτωχων και ξεγραμμένων από τη μοίρα αλητών, στην κορυφή της Ιταλίας και το χαμόγελο της επιτυχίας του θα είναι για πάντα σήμα-κατατεθέν του ποδοσφαίρου.

Πηγή: gazzetta