Μάκη Γιατρά το ανάγνωσμα τις τελευταίες μέρες, απόλυτα δίκαια. Ο Αργύρης Παγαρτάνης καταθέτει την δικιά του ιστορία…
Τελική φάση των Πανελληνίων Πρωταθλημάτων Παίδων και Εφήβων, το περασμένο καλοκαίρι. Τέλος Ιουλίου και αρχές Αυγούστου. Ο Προμηθέας παρών και στα δύο ραντεβού, προφανώς με διαφορετικές ομάδες (λόγω ηλικιακών ορίων) και προπονητές τον Ανδρέας Μελιγδής στους παίδες και τον Γιάννης Ελευθεριάδης στους εφήβους.
Τον πήρε το μάτι μου πριν ο Προμηθέας παίξει το πρώτο του ματς. Συζητούσε με τον Βαγγέλη Λιόλιο. Κάπου το θεώρησα λογικό, σύμφωνα με τα όσα είχα ακούσει περί κουλτούρας να τρέχει ακόμα και τώρα στα ανοιχτά να βλέπει ματς. Την ομάδα του δεν θα έλθει να δει, μάλιστα σε τόσο σπουδαία ματς;
Το σοκ ήλθε όταν προσεγγίζοντας την γραμματεία για να τσεκάρω το φύλλο αγώνα, περίπου ένα 20λεπτο πριν το ματς, είδα «Βοηθός Προπονητή»: Γιατράς Γερ. και δίπλα τον κωδικό του αριθμό. Τα μάτια έτρεξαν στον πάγκο. Εκεί βρισκόταν. Όρθιος. Άκουγε τον Μελιγδή. Μετά πήγε και κάθισε στον πάγκο. Δεν είπε λέξη.
Πολύ ενδιαφέρον! «Για να δούμε πώς θα κινηθεί στον πάγκο», προέτρεψα τον εαυτό μου. Θα είναι εκεί όλες τις μέρες; Κι αν είναι, πόσες φορές θα σηκωθεί; Πόσες θα ψιθυρίσει κάτι στο αυτί των κόουτς; Πόσες φορές θα τον κοιτάζουν τα παιδιά στα τάιμ άουτ, περιμένοντας μια έξτρα οδηγία, μια συμβουλή; Πόσες φορές θα κρυφομιλάει με τον γενικό αρχηγό (νομίζω τον είχε και παίκτη) Θανάση Σουφλιά;
Δεν μίλησε. Ούτε μία φορά. Άκουγε, εμψύχωνε, καμιά φορά του ξέφευγε καμιά γκρίνια για ένα σφύριγμα, σηκωνόταν πάντα για το «ζντο», έδινε «πατρικές» σπρωξιές, αλλά απλά ήταν εκεί. Αντί να κάθεται στην εξέδρα με τον πρόεδρο ή μόνος του, αφ’ υψηλού.
Περιττό, βέβαια, να τονίσω ότι ήταν ο μοναδικός προπονητής Α1 που πάτησε στα γήπεδα εκείνες τις μέρες (οι άλλοι φυσικά είδαν τα ματς από το www.telesport.gr …)
Δεν ξέρω τι γινόταν στα παρασκήνια. Υποθέτω ότι ο Γιατράς συζητούσε, έδινε γνώμες, κάποια τέλος πάντων ήταν η παρέμβασή του. Στο προσκήνιο, όμως, ήταν αυτό που λέμε «στρατιώτης». Ένας στρατιώτης πολύτιμος, που δεν επιδιώκει την παραμικρή προβολή, ούτε αισθάνεται κανενός είδους κόμπλεξ.
Σε μια εποχή που ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου, αυτή η ηχηρή επίδειξη μπασκετικής «ταπεινοφροσύνης» είναι παράσημο, στα δικά μου μάτια.
Και αξίζει περισσότερο από έναν, δύο τίτλους παραπάνω…
