ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΜΑΚΡΗ

Η Ντίνα Μπορνιβέλλη ξεκίνησε τον αθλητισμό από την έκτη δημοτικού, κάνοντας ενόργανη, ενώ στην 1η γυμνασίου, έλαβε μέρος στους σχολικούς αγώνες στίβου και χωρίς προετοιμασία και διακρίθηκε στα 100 μέτρα. Μετά από αυτό, επιλέχθηκε από τον προπονητή Γιώργο Μιχαλόπουλο και μπήκε στην ομάδα του Εσπέρου. Από εκείνη την περίοδο, κόλλησε το «μικρόβιο» του στίβου.

Όταν το αγώνισμα βάδην έγινε ολυμπιακό αγώνισμα, η Κωνσταντίνα Μπορνιβέλλη ούσα 18 χρόνων, αποφάσισε να ασχοληθεί με το άθλημα διότι διέθετε ικανότητες και ταλέντο. Το αποτέλεσμα ήταν απόλυτα επιτυχημένος, κερδίζοντας πανελλήνια πρωταθλήματα στις νέες και στις γυναίκες. Είναι η πρώτη βαδίστρια που κέρδισε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών το 1985, στο Ολυμπιακό Στάδιο. 
Στην συνέχεια, έκανε πολλά πανελλήνια ρεκόρ στα 3 χλμ., 5 χλμ. στα 10 χλμ. την χρονιά εκείνη. Διακρίθηκε ακόμα στους Βαλκανικούς αγώνες, κατακτώντας την δεύτερη θέση στους βαλκανικούς νεανίδων. Ασχολήθηκε με το βάδην, έως το τρίτο έτος του Πανεπιστημίου. Κάποια προβλήματα υγείας που παρουσιάστηκαν εκείνη την περίοδο και η αφοσίωση στις σπουδές, την ανάγκασαν να σταματήσει τον αθλητισμό νωρίς. Όλες αυτές τις χρονιές κέρδιζε πανελλήνια πρωταθλήματα, έκανε πανελλήνια ρεκόρ και συμμετείχε σε διεθνή meeting. Έπειτα από τον αθλητισμό, ασχολήθηκε αμέσως με την προπονητική, αρχικά ως προπονήτρια στην ομάδα της ΑΕΚ. Το 1990 παντρεύτηκε με τον συνάδελφό της - γυμναστή Δημήτρη Ορφανόπουλο, ένα πολύ μεγάλο ταλέντο και σπουδαίο αθλητή, ο οποίος είναι πρωταθλητής του βάδην βαλκανιονίκης. Η Κωνσταντίνα Μπορνιβέλλη έγινε στην συνέχεια προπονήτριά του.

Η κουβέντα μαζί της είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον:

- Πόσα χρόνια ασχολείστε με τον στίβο;

«Από μικρή ήμουν ένα δραστήριο κορίτσι που μεγάλωσα στις παλιές γειτονιές με τις αλάνες στη Πάτρα, παίζαμε τα παιχνίδια που απαιτούσαν τρέξιμο, όπως το κυνηγητό. Πάντα ήμουν στο σχολείο, απ’ το δημοτικό, το παιδί που έτρεχε γρήγορα, που είχε αντοχή, με έβαζε ο δάσκαλος να κάνω γυμναστική, έκανα γέφυρες, συνέχεια τούμπες μέσα στο σπίτι. Ο αθλητισμός ήταν στην φύση μου. Ήμουν πολύ δραστήρια. Ασχολήθηκα με την ενόργανη από παρακίνηση των φίλων μου. Πήγαμε στη ενόργανη στο παλιό ΣΕΓΑΣ στην πλατεία Μαρούδα, και στην συνέχεια με διάλεξε ο Μιχαλόπουλος και ξεκίνησα στίβο. Μου άρεσε ο αθλητισμός και τελικά έγινε και επάγγελμα. Πριν τελειώσω και πάρω το πτυχίο ΤΕΦΑΑ, ξεκίνησα ως προπονήτρια της ΑΕΚ επειδή ο άντρας μου ήταν αθλητής της ΑΕΚ, και το 1990 ξεκίνησα προπονητική στην παλιά και μεγάλη Ολυμπιάδα στη 1/1/1991, που την φτάσαμε κάποια στιγμή να είναι δεύτερη απ’ όλα τα σωματεία σε όλη την Ελλάδα πίσω από τον τεράστιο Πανελλήνιο του συγχωρεμένου τού Κυριακού. Έχω ειδικότητα δρόμου στην προπονητική απ’ το τέταρτο έτος στο Πανεπιστήμιο. Με αυτό, και προσπαθώ συνεχώς για να βελτιώνομαι, να πηγαίνω σε σεμινάρια, σε συνέδρια, να διαβάζω και να μαθαίνω, κι όσο μπορώ θέλω να το βελτιώνω αυτό το κομμάτι».

- Πως αποφασίσατε να ξεκινήσετε την προπονητική;

«Ήταν μια φυσική συνέπεια επειδή τελείωσα και πρόωρα ως πρωταθλήτρια, και ήθελα να βιώσω αυτήν την ένταση, αυτό το καρδιοχτύπι και μέσα από τους αθλητές μου και τους αγώνες των αθλητών μου, την βελτίωση, τις διακρίσεις, τις επιδόσεις κτλ. Η μόνη διακοπή που είχα από τη προπονητική, διότι έλειπα, ήταν το 1999, που πήγα στην Αυστραλία, στο Σίδνεϊ για να κάνω μεταπτυχιακά για σχεδόν δύο χρόνια. Δεν σταμάτησα όμως να γυμνάζω παιδιά. Δούλευα στην Ολυμπιακή Επιτροπή της Αυστραλίας, και έκανα και μεταπτυχιακό στο Sports Management. Παράλληλα όμως, είχα κρατήσει και αθλητές μου. Είναι αυτοί οι πιστοί αθλητές που δεν ξεκολλάνε, που ποτέ δεν ήθελαν να γυμναστούν με άλλον προπονητή. Τους γύμναζα δι’ αλληλογραφίας εγώ στην Αυστραλία και αυτοί εδώ, και μιλάω για τον Αλέξη Σπηλιόπουλο, ο οποίος εκείνη την χρονιά έκανε πολύ μεγάλες επιδόσεις στο βάδην. Αυτό ήταν το διάλειμμα που έκανα στην προπονητική, αν μπορείς να το πεις έτσι, που ουσιαστικά γύμναζα τα παιδιά δι’ αλληλογραφίας. Κάποια χρόνια ήμουν στην Αθήνα με απόσπαση, γιατί δούλεψα ως διευθύντρια στο βάδην στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα το 2004. Κι εκεί όμως δούλευα στον Ιλισσό, μπορεί να μην ήμουν προπονήτρια στην Ολυμπιάδα, ήμουν στο ΓΑΣ Ιλισσός στην Αθήνα ως προπονήτρια. Γενικά, είναι ένα κομμάτι της ζωής μου η προπονητική».

- Σε μικρή ηλικία, είχατε το όνειρο να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό, ή είχατε κάτι άλλο στο νου σας;

«Θαύμαζα την πρώτη αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής που πήρε 10, την Νάντια Κομανέτσι και την είχα αφίσα στο δωμάτιο μου. Και ασχολήθηκα πρώτα με την ενόργανη. Δεν ήμουν σίγουρη αν θα γίνω γυμνάστρια αλλά ήθελα κάτι που να είχε σχέση με την κίνηση. Και χορεύτρια έλεγα να γίνω. Μέχρι να φτάσω να γίνω πρωταθλήτρια, ήμουν καλή μαθήτρια και πήγαινα στο Κλασσικό Λύκειο της Πάτρας με εξαιρετικούς καθηγητές και ήθελα να γίνω φιλόλογος. Οταν μπήκα στο κλίμα του πρωταθλητισμού είπα να το κάνω και επάγγελμα. Αυτήν την αγάπη, να το κάνω και επάγγελμα και να πηγαίνω με χαρά στην δουλειά! Είναι καλό το παλιό σου χόμπι να το κάνεις και εργασία».

- Μπορείτε να μου αναφέρετε μερικές απ’ τις σημαντικότερες στιγμές που έχετε ζήσει στην προπονητική σας καριέρα.

«Είναι αρκετά τα παιδιά που έχουν διακριθεί και με έχουν συγκινήσει. Η τελευταία μεγάλη στιγμή ήταν με την Σοφία Αλικανιώτη, που στην Τσεχία πέρυσι στο Ευρωπαϊκό κύπελλο βάδην, πήρε την 5η θέση. Εκείνη την μέρα πίστεψα ότι ήταν ικανή να πάρει και μετάλλιο. Πραγματικά ένιωσα πολύ περήφανη και είναι μια σπουδαία διάκριση. Η Δέσποινα Μουρτά, στα 300 μέτρα, 6η στο Παγκόσμιο σχολικό στην Βραζιλία, Μεγάλη διάκριση, μεγάλη αθλήτρια η οποία φέτος έπιασε το όριο στα 400 μέτρα και πήγε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Πολωνία. Συμμετέχει με την Εθνική ομάδα στις 4Χ400μ. Να πω πολλά και για τον Κωνσταντίνο Ντεντόπουλο, που τον έχω από 13 χρόνων, όπως και την Μουρτά, κάθε χρόνο συμμετέχει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Έπιανε όριο για Πανευρωπαϊκά, Παγκόσμια πρωταθλήματα και δεν έχει πιάσει μόνο όριο για Ολυμπιακούς ακόμα, αν και το πλησίασε πάρα πολύ. Μόνο αυτό μας λείπει για να ολοκληρώσουμε την γκάμα των προκρίσεων και των διακρίσεων και να συμμετέχει σε αυτή την μεγάλη διοργάνωση. Η Αγγελική Μακρή, 6η στο Παγκόσμιο σχολικό πριν πολλά χρόνια στην Κύπρο. Είναι μεγάλη βαδίστρια, έχει ξεκινήσει πάλι τώρα με στόχο τα 50 χλμ. Πολύ περήφανη, έχω νιώσει επίσης και με τους αθλητές όταν τερματίζουνε 50 χλμ. βάδην, είναι πάρα πολύ κοπιαστικό αγώνισμα, είναι συγκλονιστικό και πολύ μεγάλη εμπειρία για τον αθλητή και τον προπονητή. Πολλά παιδιά, πολλοί Βαλκανιονίκες, εκτός από βαδιστές, βαλκανιονίκες, η Δέσποινα Μουρτά αμέτρητες φορές Βαλκανιονίκης, η Βάσω Πανά στα 1.500 μέτρα Βαλκανιονίκης, παλιά μου αθλήτρια. Θέλω επίσης να αναφέρω τον Αλέξη Σπηλιόπουλο, ο οποίος είναι πρωταθλητής Βαλκανιονίκης κι ένα απ’ τα αγαπημένα μου παιδιά. Είναι αστυνομικός στην Αθήνα και δεν έχουμε χάσει ποτέ την επαφή μας. Ο Γιώργος Παπανικολάου, δικηγόρος στο επάγγελμα κι αυτός πρωταθλητής, είναι ένας απ’ τους αθλητές που διακρίθηκαν στην ζωή μου κτλ. Με τους αθλητές μου, μεγάλο είναι το σασπένς που έχουμε βιώσει στην σκυταλοδρομία. Ακόμα, από τους εν ενέργεια αθλητές, η Πολυτίμη Μαντά μια πολύ καλή σπρίντερ. Έχει καταγράψει μεγάλη επίδοση στα Θώδεια με 12.37 στα 100 μέτρα και 25.11 στα 200. Είχε διάφορες ατυχίες με τραυματισμούς αλλιώς πέρυσι θα είχε κάνει πολύ εύκολα 24 μισό στα 200 μέτρα. Έχει 12.37 στο εκατοστάρι, 25.20 στο διακοσάρι, και πολλά χρυσά μετάλλια 4Χ400μ. και πιστεύω ότι έχει μέλλον. Αν ξεπεράσει τους τραυματισμούς, θα τα πάει περίφημα. Είναι κόρη του εφόρου μας του κ. Πέτρου Μαντά, μας έχει στηρίξει πάρα πολύ εδώ και επτά χρόνια ανελλιπώς στο να σταθούμε στα πόδια μας και να αναβιώσουμε την παλιά μεγάλη Ολυμπιάδα του στίβου. Η Νίκη Ανδριοπούλου κατεβαίνει βάδην 10 και 20 χλμ. και μπορεί να κάνουμε και 50, και είναι μητέρα τριών παιδιών, ο Δημήτρης Τσορδιάς, αθλητής στα 50 χλμ., πανελληνιονίκης και στα 20 χλμ. έχει μετάλλιο, πανελλήνιο πρωτάθλημα και στα 50 χλμ».

- Τι συμβουλές δίνετε στους νέους αθλητές όταν ξεκινούν τον στίβο;

«Όλα ξεκινούν από την αγάπη. Εάν δεν το αγαπάς, και το δεις μόνο συμφεροντολογικά δεν θα πετύχεις. Από την αθλητική ψυχολογία, από τον καιρό που σπούδαζα, μας έλεγε ο Ζέρβας, απ’ τους μεγαλύτερους ψυχολόγους που έχουν ασχοληθεί με την αθλητική ψυχολογία, ότι τα κίνητρα που βοηθούν έναν αθλητή, και είναι τα ισχυρότερα, είναι τα εσωτερικά, δηλαδή να σου βγαίνει από μέσα αυτό το πάθος, να δουλέψεις, να ασχοληθείς, να ‘χεις καλή χημεία με τον προπονητή σου, να τον αγαπάς, να τον πιστεύεις και να μην τον αμφισβητείς. Τα εξωτερικά κίνητρα που μπορείς να δώσεις σαν ανταμοιβή, θα στα δώσει ο προπονητής, η ομάδα, ή και η ομοσπονδία, αλλά εάν αυτό είναι το μόνο κίνητρο για τον αθλητή, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ μεγάλος αθλητής. Θα το βλέπει σαν δουλειά. Τα εσωτερικά όπως η αγάπη και η πίστη γι’ αυτό που κάνει, πρέπει να ναι πρώτιστα, να κυριαρχούν και να βγαίνουν από μέσα σου. Να μην βγαίνουν τα εξωτερικά, δηλαδή εάν πληρωθώ, εάν θα αμειφθώ κτλ., γιατί ο αθλητής δεν θα κάνει τίποτα και δεν θα φτάσει εκεί που μπορεί».

- Πέρυσι χαρακτηριστήκατε ως ένα από τα πρόσωπα της χρονιάς στον τομέα του αθλητισμού, για την συμβολή σας στην διάκριση της Ολυμπιάδας σε πανελλαδικό επίπεδο. Κάποιο σχόλιό σας;

«Είναι τιμή κάθε ανθρώπου να βρίσκετε σε λίστες προσώπων που έχουν διακριθεί. Δεν είμαι της προβολής, δεν μου αρέσει η προβολή. Μ’ αρέσει να κάνω την δουλειά μου, να χαίρομαι μέσα από τους αθλητές μου τις διακρίσεις και να το βιώνω προσωπικά. Απ’ την άλλη, όσον αναφορά την διάκριση του συλλόγου, έχουμε φτάσει την Ολυμπιάδα δεύτερη στην Ελλάδα μετά τον Πανελλήνιο. Είχα ένα πολύ μεγάλο γκρουπ με αθλητές βάδην και δρομείς μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων αλλά υπήρχε ένας προπονητής, ο Αποστολόπουλος, που θεωρώ ότι είναι απ’ τους μεγαλύτερους προπονητές στα σπριντ που έχει βγάλει η Ελλάδα. Πάντα τον συμβουλεύομαι, συνεργάζομαι ακόμα μαζί του, τον ακούω, είναι δάσκαλος για εμάς, είχε τα σπριντ. Ο Κώστας Γκιόλας και ο Γιώργος Παπανδρεόπουλος στα άλματα, εξαιρετικοί συνάδελφοι και γνώστες του αντικειμένου. Δεν ήταν μόνο δική μου συμβολή, σίγουρα έκανε λίγο την διαφορά το βάδην, αλλά ήμασταν τέσσερις καλοί προπονητές που συνεργαστήκαμε, είχαμε καλή χημεία και δυναμώσαμε την Ολυμπιάδα και πήγαμε τόσο ψηλά».

- Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;

«Όπως σας προανέφερα, μου λείπει μια Ολυμπιακή συμμετοχή. Είναι μία φλόγα για εμένα στην καρδιά μου. Έχω αθλητές που μπορούν να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς. Λίγο υπομονή. Έχουμε στόχο το 2020, να έχουμε αθλητές στους Ολυμπιακούς. Θα το δούμε όμως, και στους δρόμους, αλλά και στο βάδην».

- Ποιος αθλητής ή αθλήτριά σας είναι το ίνδαλμά σας;

«Είναι η Κατερίνα Στεφανίδη. Σε αυτό το παιδί, μου αρέσει ο χαρακτήρας της. Δεν είναι μόνο οι μεγάλες διακρίσεις, ή η Ολυμπιακή της νίκη, μου αρέσει το προφίλ της. Είναι πρόσβαση στον άλλον, στον απλό άνθρωπο. Δεν έχει καβαλήσει το καλάμι, έχει ένα χαμηλό προφίλ και είναι πάντα γελαστή. Δεν μου αρέσουν οι σνομπ αθλητές. Ο αθλητής θα πρέπει να γνωρίζει ότι είναι ευάλωτος ανά πάσα στιγμή, σε έναν τραυματισμό, σε μια ξαφνική υπερκόπωση και όλα να τα γκρεμίσει γιατί οι ισορροπίες στον πρωταθλητισμό είναι πολύ λεπτές. Θα πρέπει να ναι προσγειωμένος. Μου αρέσουν οι προσγειωμένοι αθλητές γι’ αυτό παγκοσμίως θαυμάζω την Κατερίνα Στεφανίδη και είμαστε περήφανοι σαν Έλληνες που την έχουμε».

- Πως ξοδεύετε τον ελεύθερο σας χρόνο; Ποια είναι τα χόμπι σας;

«Ελεύθερο χρόνο δεν έχω. Το πρωί εργάζομαι στο σχολείο και τα απογεύματα ως προπονήτρια, καθημερινά στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο. Έχω δύο παιδιά. Την Αννα, η οποία παίρνει πτυχίο ως περιβαλλοντολόγος από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Επιστήμες Θάλασσας. Και τον Ιωσήφ, μαθητής στην Τρίτη γυμνασίου που θα πρέπει να τον επιβλέπω, να τον στηρίζω και να τον ελέγχω στα μαθήματά του και στον αθλητισμό διότι τον γυμνάζω κιόλας, είναι αθλητής μου. Δεν θα πω πως έχω χόμπι, επειδή δεν είναι χόμπι, αλλά κάτι πολύ σοβαρό. Αγαπώ πάρα πολύ τα ζώα. Είναι ένα κομμάτι που έχει μείνει πολύ πίσω στην Ελλάδα. Είναι ένδειξη πολιτισμού μιας χώρας. Έχουμε τρομερό πρόβλημα με τα αδέσποτα. Όλοι οι άνθρωποι ευαισθητοποιημένοι και πολιτισμένοι υποφέρουμε να τα βλέπουμε να είναι αποστεωμένα, κοκαλιασμένα, χωρίς να έχουν τροφή, χωρίς καταφύγια και χωρίς εμβόλια. Είναι απίστευτο. Ο πολιτισμός ενός κράτους φαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα ζώα. Έχω πέντε γάτες και δύο σκυλιά μέσα στο σπίτι και είναι και αυτά μέρος της οικογένειάς μας. Όπως φροντίζω να έχουν φαγητό τα παιδιά μου, τα εμβόλιά τους και την υγεία τους, έτσι φροντίζω και για τα ζώα. Λυπάμαι που η Πάτρα δεν έχει κάνει τίποτα για τα ζώα. Στην Αυστραλία και στην Ελβετία που έχω ζήσει, δεν υπάρχει ούτε ένα αδέσποτο. Υπάρχει μέχρι και αστυνομία για τα ζώα. Τώρα σιγά σιγά ο κόσμος αρχίζει να μην φοβάται να κάνει μία καταγγελία για τα αδέσποτα».

- Στην καθημερινότητα, τι πρόγραμμα ακολουθείτε προκειμένου να έχετε μια καλή και υγιεινή ζωή;

«Δεν υπάρχει δυστυχώς χρόνος για εκγύμναση. Ίσως επειδή κάνω γυμναστική όλη την ημέρα στο σχολείο και ασχολούμαι γυμνάζοντας παιδιά. Είναι έντονο το άγχος στην καθημερινότητα και δεν υπάρχει χρόνος. Στις συμβουλές όμως τα πάω καλά. Και σε συνομήλικές μου παρόλο που κι αυτές δουλεύουν η κάνουν καριέρα κτλ., τους λέω ότι πάντα υπάρχει χρόνος για γυμναστική (σ.σ. γελώντας).

- Μια ισορροπημένη προσωπική ζωή πόσο σημαντική πιστεύετε ότι είναι για έναν αθλητή;

«Είναι πολύ σημαντική διότι καθορίζει την ψυχολογική του κατάσταση και ένα σταθερό συναίσθημα. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Ρώσοι πριν πολλά χρόνια, φρόντιζαν να παντρεύουν τους πρωταθλητές νωρίς για δύο λόγους. Πρώτον, για να έχουν σταθερή συναισθηματική ζωή και να ξέρουν ότι έχουν έναν σύντροφο και είναι σταθερά μαζί του, δεν έχουν συναισθηματικές μεταπτώσεις. Και δεύτερον, πάντρευαν επίσης τον καλύτερο σπρίντερ με την καλύτερη σπρίντερ για να βγάλουν τους καλύτερους σπρίντερ. Το πιστεύω αυτό. Εγώ συμβουλεύω τα παιδιά να βρίσκουν συντρόφους από τον ίδιο χώρο, να μπορούν να τους καταλαβαίνουν γιατί οι θυσίες που κάνεις είναι μεγάλες στον πρωταθλητισμό. Δεν μπορείς να ξενυχτήσεις, να πιεις, δεν μπορείς να καπνίσεις και πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος που τα κατανοεί όλα αυτά».

- Ποια είναι η άποψή σας για το ντόπινγκ;

«Είμαι κατά του ντόπινγκ. Δεν κάνουμε χρήση και δεν θέλουμε να κάνουμε χρήση. Το ξεκαθαρίζω στους αθλητές μου. Θέλω να τους καμαρώνω και να βελτιώνονται με τα δικά τους προσόντα και τις δικές του δυνάμεις και όσο φτάσουν και αξίζουν με πιο πολύ σκληρή δουλειά. Όταν παίρνεις φάρμακα, κάνεις την μισή δουλειά. Εμείς θα δουλέψουμε πιο σκληρά, να κουραστούμε περισσότερο. Θα στεναχωρηθούμε γιατί μπορεί να έχουμε και τραυματισμούς. Ντόπινγκ δεν δίνουμε ποτέ και το έχουμε σαν αρχή».

- Πιστεύετε ότι θα σταματήσει ποτέ η χρήση αναβολικών;

«Είναι δύσκολη ερώτηση. Θέλουμε να σταματήσει. Αυτό πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία στίβου και η Ολυμπιακή Επιτροπή, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα πηγαίνουν καλά όλα τα οικονομικά, κατά πόσο θα προσελκύουμε χορηγούς στους μεγάλους αγώνες όταν δεν βελτιώνονται οι παγκόσμιες επιδόσεις. Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν θα σταματήσει. Πάντα θα είναι ο αθλητής με τον προπονητή του και τον γιατρό του και θα είναι ένα βήμα μπροστά απ’ τα κέντρα εξέτασης, απ’ τα κέντρα που κάνουν έλεγχο ντόπινγκ και θα περνάνε αρκετά χρόνια μετά μέχρι να τους ανακαλύψουν».

- Τόσο στον στίβο, όσο και στην ζωή συμβαίνουν αποτυχίες. Εσείς πως τις αντιμετωπίζετε;

«Είμαι πολύ ευαίσθητη. Είμαι ευσυγκίνητη. Οι πρώτες στιγμές είναι δύσκολες για μένα σε κάθε δυσκολία. Μετά όμως το παλεύω και νομίζω ότι βγαίνω πιο δυνατή από καθετί έχει να κάνει με τον αθλητισμό, είτε είναι κάτι προσωπικό. Δεν πρέπει πότε να τα βάζουμε κάτω και πάντα να παλεύουμε. Αυτό το μήνυμα στέλνουμε».

- Έχετε σκεφτεί τον εαυτό σας έπειτα από δέκα χρόνια; Κι αν ναι, πως;

«Εάν έχω αθλητές που με εμπνέουν που μ’ αγαπάνε και βελτιώνονται, θα είμαι ακόμα εδώ. Αλλιώς έχω να κάνω πράγματα. Έχω σκεφτεί και το εξωτερικό. Έχω και μία αδελφή στην Ελβετία και υπάρχει και μια προοπτική να δουλέψω ως προπονήτρια. Υπάρχουν κολέγια εκεί. Και στην Αμερική σκέφτομαι διότι υπάρχουν κάποιοι σύνδεσμοι. Εγώ την Ελλάδα την αγαπώ. Θέλω να ασχολούμαι με αυτά που ασχολούμαι και τώρα αλλά εξαρτάται από το πως θα είναι τα πράγματα εδώ, τι γκρουπ θα υπάρχει».

- Θέλετε να προσθέσετε κάτι;

«Ο στίβος είναι ένα πανέμορφο άθλημα. Έχει αγωνίσματα για όλες τις ηλικίες, για κάθε σωματότυπο. Θέλει αγάπη, πίστη και σκληρή δουλειά. Δεν θέλει φάρμακα. Θέλει προσοχή και καλή ζωή, πειθαρχία και μπορείς να κάνεις θαύματα. Οι αθλητές μου, μου έχουν δώσει μεγάλες συγκινήσεις και θα τους ευχαριστώ πάντα».

Πρωταθλήτρια Ελλάδας το 1986

Με την Πολυτίμη Μαντά

Στη Formia, Οκτώβρης 2016 με την Ans Botha, προπονήτρια του Ολυμπιονίκη των 400μ Van Niekerk

Με την Σοφία Αλικανιώτη στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Βάδην τον Μάιο του 2017

Με μικρά παιδιά από τις ακαδημίες του Συλλόγου, ανάμεσά τους και ο γιος της Ιωσήφ

Με την Δέσποινα Μουρτά

Με τον Παναγιώτη Μουζάκη και τον Αλεξάντερ Σβάρτσερ, παγκόσμιο πρωταθλητή του βάδην

Με τον Κωνσταντίνο Ντεντόπουλο όταν κέρδισε, στο Μπέργκαμο, τον πρώτο του διεθνή αγώνα