Ο Δημήτρης Γεωργαντόπουλος είναι ένας αθλητής που έχει καταφέρει να διακριθεί από το ρινγκ μέχρι το τρέξιμο σε μαραθώνιους και ορεινό τρέξιμο. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, όπου ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό από το βόλεϊ και τον Έσπερο, αλλά πολύ γρήγορα ασχολήθηκε με την πυγμαχία με την ομάδα του Τόφαλου.

Συγκεκριμένα το 1994 ξεκίνησε στο υπόγειο του Λαδόπουλου με τότε προπονητή τον Γιάννη Χαζάπη και στη συνέχεια το Νίκο Λιβέρη, καθώς και τους τότε αθλητές Θόδωρο Ράλλη, Χρήστο Κλαμπανά, Γιάννη και Γιώργο Τσέλη, Γιάννη Μπουρή και Θανάση Μηλιόρδο.

Όταν τελείωσε η αγωνιστική του δράση στην πυγμαχία το 2004, έχοντας κατακτήσει τρία μετάλλια και ένα κύπελλο σε πανελλήνιο επίπεδο, ήρθε μία νέα μορφή άσκησης στη ζωή του, αυτή του τρεξίματος. Από τον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας, μέχρι αγώνες ορεινού τρεξίματος, συμμετέχοντας σε αγώνες από 42χλμ μέχρι και 65χλμ. Ο Δημήτρης Γεωργαντόπουλος μιλά στο sportin.gr για τα χρόνια της πυγμαχίας, για το ιδιαίτερο δέσιμο αθλητών και προπονητή, αλλά και για το κορυφαίο συναίσθημα του να τερματισμού στον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας κατά την είσοδο στο Καλλιμάρμαρο.

Τι σου προσφέρει ένας αγώνας τρεξίματος;

Το τρέξιμο σου προσφέρει κάτι ενστικτώδες, ειδικά το ορεινό τρέξιμο είναι κάτι φυσικό το οποίο δεν το έχει δημιουργήσει κανείς. Σου δημιουργεί ξεχωριστά συναισθήματα, υπάρχει μία ιδιαίτερη αλληλεπίδραση του σώματος με τη φύση, δημιουργούνται πρωτόγνωρα συναισθήματα από τις εναλλασσόμενες κλείσεις, καθώς και το σαθρό έδαφος δημιουργεί ένα παιχνίδι με το σώμα που προσφέροντας μοναδικά συναισθήματα.

Έχεις χτυπήσεις κατά τη διάρκεια ενός αγώνα;

Πολλές φορές και στον αγώνα και στην προπόνηση. Για να τρέξεις σε ορεινούς αγώνες χρειάζεσαι πρώτα απ' όλα τεχνική τρεξίματος.

Τί κάνει ξεχωριστό τον μαραθώνιο της Αθήνας;

Ο Μαραθώνιος της Αθήνας έχει άλλη φιλοσοφία, σε αντίθεση με το ορεινό τρέξιμο που πρέπει να αγαπάς το βουνό. Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι διαφορετικός και έχει να κάνει περισσότερο με το ότι είναι πιο προσιτός γι' αυτό τρέχουν και πιο πολλοί. Θεωρώ ότι είναι επίτευγμα αθλητικής αξίας.

Μετράς τα όρια σου, είτε με την πυγμαχία, είτε με τον μαραθώνιο;

Το τρέξιμο είναι κάτι που σου προσφέρει υγεία ευεξία και δεν έχει όριο ηλικίας μπορεί να δεις να τερματίζει 80 χρόνων άνθρωπος. Όσον αφορά το τρέξιμο αθλητική, σωματική άσκηση ελευθερία της κίνησης σου προσφέρει χαρά, ψυχοθεραπεία.

Ψυχολογικά πως διαχειρίζεσαι έναν αγώνα;

Σκέφτομαι και απολαμβάνω την διαδρομή. Το σημαντικό σε έναν μεγάλο αγώνα είναι να κάνεις σωστή διαχείριση αγώνα. Που σημαίνει καλή εφίδρωση και διατήρηση της γλυκόζης σου, στη διάρκεια του τρεξίματος. Πρέπει ακόμη και να τρως κάποιες ενεργειακές τροφές μαζί με νερό για να μπορείς να αντεπεξέλθεις στον αγώνα.

Ποιο είναι το μυστικό για να τρέξεις σε έναν μαραθώνιο;

Ο μαραθώνιος είναι ψυχολογικό αγώνισμα, όσο το θέλεις τόσο θα το πετύχεις. Μπορείς να σκεφτείς το οτιδήποτε ωστόσο μία καλή προετοιμασία είναι η εικόνα του αγώνα. Πρέπει όμως να μάθεις να ακούς το σώμα σου. Μπορεί να σου φέρει πολλά και θα πρέπει να αντεπεξέλθεις.

Πώς είναι όταν τερματίζεις στο Καλλιμάρμαρο;

Είναι σαν να συμμετέχεις στους Ολυμπιακούς του 1896. Νιώθεις ένα αίσθημα ανωτερότητας, συγκίνηση, εγώ όταν τερματίζω βλέπω ανθρώπους να κλαίνε, να φιλούν το τερέν, να αγκαλιάζονται και να χαμογελούν, γενικά η καλύτερη στιγμή είναι όταν μπαίνεις στο Καλλιμάρμαρο.

Ο κόσμος που σε παρακολουθεί όταν τρέχεις βοηθά;

Το χειροκρότημα είναι δύναμη για κάθε αθλητή και για κάποιους είναι το χειροκρότημα που έχουν ανάγκη. Ακόμη και το όνομά σου όταν ακούς είναι ενθαρρυντικό

Τί κάνει τη διαφορά σε μαραθώνιο και ορεινό τρέξιμο;

Στο ορεινό τρέξιμο είμαστε όλοι μια οικογένεια, σε αντίθεση με το μαραθώνιο που είναι πιο ανεξάρτητος και πας να σπάσεις το προσωπικό σου ρεκόρ. Με το που τερματίζεις βάζεις στόχο για κάτι καλύτερο. Το έπαθλο στον μαραθώνιο είναι να είσαι στην γραμμή της αφετηρίας, γιατί προϋποθέτει μία μέγιστη προετοιμασία.

Στην πυγμαχία έχεις κατακτήσει τρία μετάλλια και ένα κύπελλο. Τί σου έχει μείνει από την πυγμαχία;

Η πυγμαχία είναι κάτι ωραίο στη ζωή μου, είναι στάση ζωής. Το έκανα γιατί μου άρεσε και ο κύριος λόγος ήταν καθαρά θέμα άθλησης, είναι φοβερή προπόνηση και γυμνάζεις τα πάντα. Το άγχος για να ανέβεις στο ρινγκ ήταν κάτι πρωτόγνωρο κάθε φορά ήταν ξεχωριστό και αποβάλεται με το που ξεκινά ο αγώνας. Για να παίξεις πρέπει να έχεις ψυχή.

Υπάρχει διαφορά από την πυγμαχία όταν έπαιζες εσύ με τη σημερινή εποχή;

Νομίζω τότε ότι για να πάρεις ένα πρωτάθλημα έπρεπε να πάρεις 3-4 νίκες,αφού σε κάθε κατηγορία υπήρχαν τρία – τέσσερα φαβορί. Υπήρχε άλλη νοοτροπία και ήταν πιο σκληρό το άθλημα.

Εγώ έκανα αυτό που μου άρεσε και τίποτα άλλο, ήταν τρόπος ζωής. Εμένα με βοηθούσε το σώμα μου γιατί είχα μακριά χέρια και μου άρεσε να παίζω τεχνικά να βλέπεις ωραία χτυπήματα και το κάθε χτύπημα να είναι σωστό. Εγώ προσπαθούσα να διαφέρω στην τεχνική μου. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να μεταδώσω τις γνώσεις μου στα μικρότερα παιδιά και που κάνω καμιά φορά στην ΕΑΠ με τον πρώτο μου προπονητή τον Γιάννη Χαζάπη.

Θεωρώ ότι όταν ένας αθλητής φεύγει από έναν σύλλογο δεν θα πρέπει να ξεχνά αυτόν που τον ανέδειξε. Εγώ δεν ξέχασα ποτέ τον προπονητή μου.

Ποιους αθλητές ξεχωρίζεις από εκείνη την δεκαετία του '90;

Αρχικά να πούμε ότι η Πάτρα ήταν "πυγμαχομάνα" της Ελλάδας με πολλούς άξιους αθλητές που άφησαν εποχή τόσο για τις αγωνιστικές τους ικανότητες, όσο και με τις διακρίσεις τους.

Aθλητές όπως οι Θανάσης Λάσκαρης, Θόδωρος Ράλλης, Χρήστος Κλαμπανάς, Γιάννης Μπουρής, Αλέξης Σινούρης, Βασίλης Μανιάτης, Χρήστος Ντεμίρης, Γιάννης Γαντίδης, Γιάννης Μίχος, Γρηγόρης Κατσώνης, Πέτρος Χριστόπουλος, Ηλίας Γκοτσόπουλος και Νίκος Τσάμης.

Υπήρχε σεβασμός μεταξύ μας και οι αθλητές ήμασταν αγαπημένοι, δεμένοι σαν μια ομάδα. Συγχαρητήρια στα παιδιά αυτά για το ήθος και το αθλητικό πνεύμα που ξεχώρισαν αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους αθλητές.

Αμαλία Λαλιώτη